Alle inzendingen over emoties

Mijn missie voor het woord is nog niet kenbaar wel ergens beschreven maar nog niet voorgedragen op een verhoging of op toneel. Ik scheld mijn ideeen gesteund door dik en dun door de poorten van de hel omdat ik alles wil dat jij niet wilt ik wil jou maar dat is een wens te veel.…

Ik zie blank hout het is eiken, geloof ik dat houdt levenslang de dood doet niet mee aan de uitverkoopwoede schreeuwende letters als nu kopen pas in 2015 betalen zijn aan hem niet besteed al laat ik mij nog niet kisten die mooie zilveren draagbeugels op stelling twee neem ik vast mee wat zal mijn laatste lach stralend zijn…

zichtbaar wiegen op een zucht van wolkenwitte bloesems zacht en zachter een nieuwe dag ontvouwt zich vol kleine tederheden het raakt me diep die passeert meer van nabij van groei naar bloei door de taal die ik bemin o, dacht ik is louter vreugde die heeft herkend door de stilte heen wieg je zachtjes heen en weer onder het hemelsblauw…

De smaak van zilt en zoet laat diep verlangen opborrelen onstuimig klopt haar hart zeemoedig de blik in haar ogen…

zijn het enkel en alleen nog woorden waarmee ik jou als vijand weg kan zetten, jij monster dat mij gluiperig belaagt zodat ik in de kantlijn van het leven mijzelf als makkelijke prooi terzij zou laten schuiven of hou ik je nog op een afstand om vooralsnog zelf te bepalen hoe schoonheid zich beschrijven laat door oog en oor te sturen…

Zoals elke morgen babbelde ik even met jou staande voor jouw foto het zijn ware woorden dat pijn verzacht maar wat doe je met gemis zo voelbaar je zou jarig zijn vandaag straks ga ik bloemen voor je kopen een gebakje mag niet want er moeten wat kilootjes af ineens is het of ik je hoor lachen er welt een dikke traan verborgen onder mijn…

De genezing was het uitzicht maar jij bleef ziek en ik beleefde inzicht tussen het struik snoeien en woord bemoeien strikte ik droge veters op het moederschip van vader aarde ziel bracht jij mij terug naar het zingen van het doorvoelen overvoeden van het dagelijkse en ik repte van de riemen roeide soms met overmoed maar nooit te…

Wat vult je hart, je hoofd, ja heel je denken van alles wat je ziet en hoort op deze dag; waaraan dan wil je echt je aandacht schenken: is het een drama of een luide kinderlach? Want leven is voordurend iets van weten, van voelen, van een passie, iets wat ergens raakt en of je wel of niet weer wilt vergeten, er is een heden dat altijd naar…

Langzaam loopt zij door de lange gang op zoek naar een stukje verleden oogcontact wordt schuchter vermeden de kleur van de muur is meer van belang dronken wielen draaien hun eigen wals maar zij sloft volgens haar vaste patroon wanneer ze hém begroet als verloren zoon klinkt er plotseling een lach, ongekend vals abrupt begint zij te zingen…

De wereld is een levend schilderij met wisselend perspectief, dat steeds verschilt voor jou en mij, maar dat is subjectief. Steeds opnieuw komt er iets bij of gaat er wat verdwijnen, is een mens wel echt zo vrij of zijn wij net als seinen, die aan en uitgaan telkens weer, totdat een lampje het begeeft. Ik vraag mij toch weer telkens af…

Het engeltje op haar schouder was plotseling verdwenen en daarmee alle veiligheid in één zucht weg 't was zinloos om te vragen naar doel of naar de reden het bleef angstwekkend stil soms heb je in je leven pech…

Midden in het leven staan best wel met beide benen stevig op de grond maar toch nog vol van dromen af en toe best wel verrekte onzeker maar dan is er het vertrouwen op de fluister in de wind…

Een ondeugende lach een schalkse blik even de verleiding die knipoog van jou maar nee toch maar niet een dag met een gouden glans nooit meer af te pakken gevangen geluk ik ben rijk klinkt mijn fluister in de wind en de echo van mijn woorden weergalmt in mijn hart en vingertoppen die op het toetsenbord dansen…

Waar de taal van het hart in woord en beeld gesproken wordt daar vind ik jou met intense bewondering fluistert de wind jouw haren in de krul…

Ik had de taal in beide handen sprak niet over bemantelen en naar vraagtekens werd nooit gezocht toentertijd hadden jassen geen knopen meer een touw werd gestrikt en strak getrokken, ruimte was er in overvloed, daar wel oude aardappels, vervoerd op gammel ijzer gaven doffe hongerogen weer heel even een zachte glans van gevuld zijn ik…

Hou van mij klinkt als een fluisterende melodie, de kleur van hoop danst als een dromerige herinnering,als zilveren balletschoentjes gedragen door de wind zij op blote voeten in het natte gras de liefde lijkt te verdorren achter het huis op de heuvels aan haar horizon…..ruist de zee vliegen de meeuwen haar vrijheid hou van mij…..…

Bij Rainer Maria Rilke's "Lied vom Meer" Oeroud gewaai van zee, zeewind bij nacht Jij gaat naar geen die waakt of zien zal hoe Oeroud gewaai van zee, zeewind bij nacht Jou te weerstaan! Oeroud gewaai van zee Jij gaat naar geen die waakt of zien zal hoe Versteend is van louter ruimte rijten Jou te weerstaan! Oeroud gewaai van zee Zo gevoel…

Ik kan mezelf niet langer meer verbergen achter smoesjes en omhalen Nu de tranen dwalen alles blootgelegd Valt er niks te halen…

een arm om mijn middel een hoofd op mijn borst warm en koud van binnen zoals bij de eerste vorst een kus die me laat vliegen langs de sterren en de maan om op de felste ster samen stil te staan een kroel die me laat smelten als sneeuw voor de zon zo in jouw armen liggen tot de morgen komt op de wolken dansen het maakt me niet meer…

Even troost bij elkaar zoeken dicht tegen elkaar aan samen zwijgend gaan slapen en stilletjes de nacht ingaan Samen ook weer wakker worden genieten van een nieuwe dag niet in zelfmedelijden zwelgen maar 't leven tegemoet zien met een lach Samen praten, soms even janken want voor alles is een tijd het leven gaat gewoon z'n gangetje maar…

Haar oogleden trillen als de vleugels van een vlinder verder slaapt ze bijna bewegingsloos de droom vindt plaats achter gesloten ogen de wind fluistert zacht vanachter een half geopend raam de maan weet van haar dromen waakt over haar en daar in het wonderlijke van haar nacht ontmoet ze hem hij die weer bij haar is en haar lief had…

volle lippen slaapkamerogen schitterogen heupwiegen je maakt me dronken ik slinger mij door straten en stegen, want ik wil je vinden…

koester de zachtheid mijn klein kind zoals de lentewind de kersenbloesem streelt de roos zachtmoedig geur afgeeft en teer zich steeds laat plukken de broze bloemen fijn en zoet zich ruiken laten en voorzichtig tasten zoals voor jou mijn huid en haar opnieuw ontdekking zijn als het aaien van de poes het volgen van de vogel naar waar…

Kwaadaardige ogen loeren hebben hun haat op mij gericht ik durf dus niets meer aan te roeren het kwaad heeft meestal geen gezicht. veel blikken zijn gericht op mij, geuite woorden worden hoeren besmeurend elk teer ogenblik durf dus geen vin meer te verroeren het internet kent geen privé en dat moet mij mijn mond toesnoeren voortdurend…

Spoken uit haar verleden dansen in haar donker muren krijsen haar lippen gestift handen beschilderd ze wil maar ze zwijgt gebroken woorden ombegrepen kilte verscholen ziel nog eenmaal dichtbij in voetstappen van hoop zal ze lopen over water…

Toch raakt de zon mijn huid zo anders nu je handen me zalven, me raken tot aan de bodem van het geluk je lach bloeit in het oog van Pasen en al het nieuwe groen is de pleister die de herinnering bedekt aan de lente die slechts boze dromen baarde en onze harten uit elkander dreef maar het anker haakte aan het besef dat liefde onvoorwaardelijk…

Dromerig op mijn rug liggend in het gras met moeder natuur en de wind als gezelschap bekijk ik de voorbij drijvende wolken ik zie van die grote witte en iets donkere donderwolkjes er tussen, ze nemen vormen aan ze gaan leven, voor mijn ogen een glimlach kleurt mijn wangen als ik vliegtuigstrepen er een kus zie vormen kruisjes in de lucht…

Als was U was in hun handen en gekerfd hout eeuwen oud sprokkelden keien aarzelend blauw waar tongen smolten en duistere kelen beklemming zonder ontzag kreten gingen grenzen gebukt onder langzaamaan verlaten ik hoorde aan maar sprak Uw taal niet ik luisterde maar kon U niet verstaan genageld liet ik Uw hand voorbijgaan opstaan…

Ik zoek naar de kracht van het overwinnen Mezelf boven alles opnieuw beginnen Ik zoek het leven dat ik wil leiden Dromen verwezenlijken nachtmerries vermijden Ik zoek vooral de rust respect tevredenheid Stressloos en eigenliefde van elke obsessie bevrijd Ik zoek de ruimte binnen mijn denken Voor mooie fijne dingen die me een glimlach…

als tiener gek op de Beatles nog verrukter van Brian Jones van de Rolling Stones later vol adoratie voor Dave Berry “now, now is the moment en strange effect” altijd dromend, van een andere wereld waar liefde een rol speelde waar de mensen aardiger waren het flowerpower gebeuren was een euforie geen oorlog, maar vrede bloemen in je…