Alle inzendingen over eenzaamheid

De zomer wordt geïmiteerd. Motorboten mompelen. Nog meer dan twintig dagen en dan bijt ik mij door wat er overblijft. Ik zwaai naar schippersvrouwen. Genoeg gezien, tenminste, voor vandaag. Ik schrijf straks een brief. Die leg ik op de stapel en verstuur ik niet. Je krullen en je neus. Ik maak een foto van het beeld dat niemand ziet. Drie kinderen…

Voorbij bergen van vragen, wacht een meer van waarheid. Mijn rivier van onwetendheid, stroomt naar een diepe oceaan. Dichters blijven onvermoeibaar dichten. Dolende zielen blijven zoeken naar wegen, waarlangs geen zoekend mens kan gaan. Op zoek naar innerlijke rust. Naar ware liefde en naar vrede. Rusteloos zoeken en op zoek. Naar het…

Voel jij het nu ook, dat spook in nabije verte een werkelijkheid die dichterbij komt in het schrijven van verlegen verzen als in een vreemde taal ademt er liefde misschien te moeizaam voor woorden in zinnen die het intieme vertolken van oude dingen die verhalen zijn geworden en zich gewonnen geven in welluidend idioom voor vlees, bloed,…

(voor Danielle Collobert) Je floreerde als Franse dichteres, je hart maakte geestelijke bloemen en je genoot van een rode lijsterbes. De bijen zaten om je heen te zoemen, omdat je schoonheid nectar bezat. Je werkte bij Galerie Hautefeuille, terwijl je grote inspiratie had en meestal een lege portefeuille. Je was geobsedeerd door de dood…

De vogel eenzaam op het dak spreekt tot de wind om het huis: `Daarbinnen leeft een die is alleen, en toch hoorde ik dat zij sprak.' En dan spreekt de wind om het huis tot de vogel eenzaam op het dak: `Daarginder leeft een die liet haar alleen. Zij zegt het woord dat hij brak.'…

Na een leven in dienst van het communisme sloeg de klok ineens niet meer aan, terwijl het laatste uur toch geslagen had. Haar man, de schrijver Paul Lafargue, beet op zijn droge lippen, sloeg enkele keren tegen de stomgeslagen klok en laadde bibberend het oude pistool, terwijl Laura nog gauw wat spullen recht zette. Haar haren schudde. Laura…

(voor Lore Berger) Je ouders waren gezellige leraren en jij studeerde aan de universiteit van Basel om schrijfkunst te vergaren, want je wilde je literaire ei kwijt. Je vermagerde jezelf en je was down, in de oorlog diende je bij het leger en Basel werd een zeer duistere town, dus pende je een boek, heel integer, maar je zware depressie…

Ik ben een breekbaar geval. Neem nu bijvoorbeeld de slagaderkwestie: een hondsdolle hond mag ik niet met de hand, maar moet ik bepaald met een stok van mij afslaan, nogal omslachtig. Verkeer kan ik uitsluitend ontgaan op oversteekplaatsen, met armgezwaai, ’t gevaar in dit geval hangt samen met de weerstand van het skelet. Ik ben, kortom, een…

Witgrijze slapen omarmen een lief, levendig gezicht een speelse ruwheid verraadt vele onverschillige dagen van ontwapenende ongedwongenheid, zuiver welbehagen verlangen naar weerstand, overbelicht Ogen van zonlicht dagen, half toe, de minnende schemering om een aandeel te houden in vergeten verdriet in leven te houden wat het licht niet ziet…

Witte vleugels breken het prille ochtendlicht aan de einder tussen wolken en zee waar het opstijgt uit het nacht'lijk duister Gedachten rapen schelpen ranke vingers glijden door zand en het zilte schuim vangt dromen waarin alles verloren ging tussen het wit en zwart van woorden Daar buigt de wind zich in haar schoot en zij buigt…

ledigheid is de nog vochtig zojuist gestucte muur en wellicht daarom wel zó kenmerkend voor het gevoel van leemte ledigheid is ook de ruimte die zo moeilijk is te verwarmen…

Ik ben een sterk persoon… Voor de buitenwereld iemand die altijd lacht, iemand die altijd vrolijk is. Maar ook de betweter en de boekenwurm, de nerd en de slimmerik. De eeuwig trouwe vrouw, dochter en zus, en alles lijkt zo ook te kloppen als een bus. Niets is minder waar, ik verberg mijn tranen achter mijn lach. Heb geen zin meer in een…

Het toppunt van het gevoel wat je steeds eenzaamheid geeft is als je dit in tegenwoordigheid van die ander beleeft…

Ineens was ik het vermogen om warmte vast te houden verloren. Nu de kinderen het huis uit zijn, snoof ik, ja, ja. Ik kroop onder steeds meer dekens. De kachel loeide. De warmste van ons tweeën kon mij niet meer verhitten. Ik rilde en huiverde alsof ik oog in oog stond met de dood. Wat ook zo was. De dood en ik stonden op een…

hij wankelt in zijn gangen met het zoeken naar geluk het hart slaat alsmaar banger zijn geloof al jaren stuk…

Blik op oneindig soms is de wereld klein vier muren en een dak een raam met uitzicht op een blinde muur de buitendeur slechts van binnenuit te openen misschien nog te forceren een eigen cel gemaakt van angst vermengd met desillusie…

Bij de bedding van de stille rivier herinner ik mij de echo van jouw stem waar jaren in het verleden zijn vergleden en ik heb ieder woord nog in mijn hart elke droom droomt in mijn hoofd en kilometers reizen zwerven met me mee langs de stille rivier ligt het meetlint van onze liefde een vriendschap ter volmaking van het zwijgen.…

In de bus zat ik naast een jongen van een jaar of veertien. Vol plezier keek hij me aan en zei: ‘Ik heb niet betaald'. Ik knikte hem toe, en hij zag hoe ik lachte. Mij beving toen de felle wanhoop, die als stille weemoed tevreden is: ik besefte dat ik nooit zou kunnen beschrijven, en niemand anders dit ervaren zou dan ik.…

ze zijn nog maar met enkele bewoners in 't vervallen dorpje op de heuvel vergeten en in de tijd verloren primitieve boerderijtjes waarin comfort ontbreekt 's winters vochtig en tochtig lekkende daken en muren veel verrot hout 't ruisen van de wind door toppen van kale dikke beukenbomen het dorpje is reeds dood en koud…

eenzaamheid gezworen was in mijn eentje gestrand wist niemand te bekoren mijn hart aan de stilte verpand verbonden aan vrijheid verknocht aan de rust niet gehecht aan tijd geen behoefte aan lust zo leefde ik voort mijn leven onachtzaam door niets of niemand gestoord ik werd zeer bekwaam bekwaam in de wijsheid ik beschouwde mijzelf…

ineens verdwenen zijn, met de kleding van de dag nog om het geweten gewikkeld het haar verkleefd in lange slierten grijs onberoerd liggen emoties te eroderen in de vergankelijkheid van de geest, niets achter gelaten alsof het er nooit is geweest wielen wentelen zich naar andere tijden naar daar waar het zoeken wordt gevreesd terzijde…

Een aarde met daarop een mens alleen, geeft aan een leven weinig waarde, misschien zelfs wel geen één! Mensen zijn niets zonder elkaar. Hun bestaan heeft dan totaal geen reden, zij staan in de koude, geen regels om te overtreden of gezette wetten om zich aan te houden alsmede. Zonder elkaar hebben mensen zo weinig nut. Dat is toch…

niet alles blijft donker in de nauwe cel witte wanden zoeken het spaarzame licht tussen de dag en de stralende buitenlamp die het kleine raam amper kan doorlaten geprojecteerde tralies die de muur beschaduwen en de trigger vormen van nare gedachten die blijven rondspoken in mijn verstilde hoofd waar wachten op vrijheid niet meer wordt geteld…

langs de geroeste golven in de rails op bielzen groen en geel van mos slenter ik in zacht’ gedachten speels vol met verwarde vragen door het bos de krakende kracht van oer oud hout draagt over ‘t vol gegroeide doornen dal de gebroken brug, op palen ooit gebouwd, al jaargetijden lang gestut van wal tot wal verweerde bielzen vormden ooit…

Waar geurde je toen naar, toen, het was een woord dat er niet was, zomersneeuw, zweem van lichtweefsel, mondstilte, honinggras vandaag, najaar, in ons slordig beheerd paradijs hoorde ik, afzijdig, tussen de wildgroei je pathetisch geblokkeerde zilver rinkelen ik ziende taalde het doofste, witvlinders, leven zo licht dat geen naam het kon…

Er is slechts het krampachtige bewegen der mensen in hun stenen huizen. Kinderen brengen soms iets van de vogels in de ruimten achter de blinde deuren. Al vlug wordt het stof in de vaste tapijten in de vaste gewoonten in de vaste woorden. De ouderen zitten in hun leren fauteuils tableaux vivants tussen rekwisieten. Het duurt fracties van de…

De wind en het grauwe weer gaan over mijn hart, en ergens over een dak waar ik heb bemind; de winter wordt koud, en de struiken zijn al zwart - over een plek waar mijn graf zal zijn gaat de wind. Ik zou vuur maken als zij hier weer bij mij kwam als eens in dat oud verhaal van haar en van mij; maar nu sta ik, stil en denkende, bij het raam -…

waar mist sliert flarden geluidloos hun nevelig verhaal verkondigen druipen woorden langs het raam somberheid verdicht het minimale zicht waarin licht verstrooid wordt en alleen bewegen nog signalen geeft alsof leven zich afspeelt in een ongeziene vorm van bestaan dat zijn zin verloren heeft strak trekt angst klemmen op de borst…

Een plek om alleen te zijn. Te liggen op je rug, of te zitten op je krent, Je bent er en zucht, voelt je in je element. Je luistert naar muziek en brand er graag een wierookje. Je bent er gekluisterd je eigen publiek. boven het dak bid op zijn gemak een buizerd en werpt een nooit verzakend wakend oogje, voordat hij naar beneden duikelt.…

Je liet me staan Daar in de regen Uren wachten Op dat plein Ik dacht nog wel Er zit iets tegen Wat tegenviel Bleek ik te zijn Ik was gek genoeg Om te vertrouwen Vreemd genoeg Bleek dat een fout Wat wederzijds Had moeten wezen Bleek achteraf Zo kil en koud Je liet me staan Daar vele uren Verzopen, nat En nagestaard Wat jij toen…