Alle inzendingen over mystiek

het donker geeft onzichtbaarheid de rode draad ten spijt verdwenen zielen uit ketens van het lijf in zinsbegoocheling verbraken zij de banden die hen bonden aan het aards bestaan transformeerden snel van driedimensionaal naar energie vervlakten in materie tot onmeetbaar niets kozen ruimte zonder tijd maar verloren zich in communiceren…

in een machtig waaien jagen witte wolken vol mystiek voorbij de zwarte zijn veel aardser en brengen de magie nabij het is de oude strijd tussen goed en kwaad die nu naar licht en donker overslaat heksen en het hellevuur tegen roependen in de woestijn zal dit elixer ooit de hemel zijn zelfs het verscheiden opent deuren in verschil…

de wind veert met vluchtig wit wat engelen in het blauw zij overvleugelen het strakke spelen met de kou lossen op al dartelend van plezier in een warme hemelkier ik wilde mee in hun verdwijnen maar mocht nog niet voor hem verschijnen…

ik keek als klein kind altijd naar de toren gigantisch groot onmeetbaar hoog ik voelde me verloren de vinger van god kan ons met zijn magie helaas niet meer bekoren…

zij sprak met de trap de treden kraakten het geluid van lang geleden ieder een eigen verhaal in het naar boven gaan ze vond in het donker het touwtje en licht schrok van het plaatje de poppen met ogen het haar omkranste gezicht nog altijd in hetzelfde gelid de tijd was ze kwijt knuffelde met woorden over jaren die waren verloren…

zij bloeit voorzichtig winter in het glas pas zomerde het nog ik zag kristallen in hun breekbaarheid langzaam verdwijnen in felrode transparantie leek de zon te schijnen zinderde de lucht het herfstig koelen vormt de oogst in verscheidenheid van tijd het slanke draait afstandelijk om elkaar ranken sprieten klaar zacht sneeuwt…

de echte stilte is nog vol geluid als ik de ogen sluit hoor ik mijn gedachten in een trage stroom van bloed onder mijn huid in variaties rood verhalen zij wijdlopig in meanderen en geladen met emoties over licht en leven schaduwen en dood onophoudelijk trekt de carrousel van beelden en gebeurtenissen aan mijn geest voorbij de…

Verkouden vertelde je over verlatingsangst, verlies. Die dag vroeg je ook of ik misschien de naad van je zwarte jas wilde dichten, en door je kapotte zak kon ik erbij. Met roze draad, nog op de machien, dichtte ik de gaten. Je verbaasde je over het vlotte herstel en bedankte me blij bij 't verlaten en ik verbaasde me over jouw vlotte herstel…

ik ben in botsing met een vlinder gekomen nog nooit zo fluisterzacht frontaal geraakt ze fladdert speels door ruïnes van mijn dromen waar alles donker is, verdord en stukgemaakt haar lange jurk is wit, haar ranke voeten bloot ze danst door alle kamers, in regen en in wind ze lacht naar mij en stift haar volle lippen rood 'ik ga je strelen…

juist bij dood tij bruist het water van leven…

de nacht zo stil de maan zo vol van haar ‘n schijn van kans dat uit te lichten haar voeten gaan aan haar voorbij ze volgt het niet maar blijft klaarwakker naast zich lopen ze wekt de indruk maar die slaapt en wandelt verder…

Op je werk moest er geknot, ik vroeg of je nog langer wilde blijven dan je jaarcontract. Met dunne stem en aarzeling zei je wel van baan te willen wisselen, maar niet te weten wat en waar dan wel. Op de snelweg had je willen wisselen van baan, twijfelde door slecht zicht, deed iets, toen weer niet, en reed tegen iemand op. En waarom kocht…

'Hoe koel is 't in de morgenlucht, Hoe is het loof verfrist! O reeds doorboort de feller zon De blauwe morgenmist! Geen blad verroert: maar hoog en ver Dringt door de stilten heen,- Als 't lichten van een late ster,- Eén jubeltoon alléén! Wie is hij? wie heeft hem aanschouwd? Wie heeft het hart gekend Dat zo, door alle heemlen,…

waar vroeger schemer licht was in de duisternis stilte het altijd voor het zeggen had als laatste woord heerst nu kilte in transparante drukte zonder schaduw sprookjes sagen mythen en legenden zijn bronnen vol gelukkige ellende de levensrode draad spint juist garen bij dimensies vol met fantasie laat woorden uit hun werkelijkheid…

Wat is dit een zoete verbintenis, u en de dood en ik. Dat liefde er niets bij heeft ingeboet, te geraken tot deze rust. Nu al de vuren zijn geblust, gaan we over de zachte as en denken wat geleden moest, voor ieder tevreden was. ------------------------ uit: De Gids (1928)…

Hoor! Zo is nooit gezongen! Hoor! 't Behang bewoog. En 't haar van 't zwaar bewimperd oog. Wat vloog De ruimten door? 't Zal morgen zijn Of 't niet bij nacht zo hard met zwepen Geslagen had. - Zie door 't gordijn De geesten in hun koude schepen! De takken schaven aan de randen Van 't venster. In de verte fluit Het altijd helder langs…

Als gij met uw zingend hart, ziet naar De mensen, naar de Zonnen, naar de Aarde, Naar verschijnselen in het heelal, Kunt gij alle werelden en mensen Met uw zingend hart veranderen, En de zonne maken tot de Aarde, En de mensheid maken tot een Zon.…

vandaag begin ik opnieuw met leven, de rest wat er om mij heen gebeurt en wat er nog staat te gebeuren. vandaag start alles vanaf waar het ooit begonnen was. o schrift waaruit mijn leven stil en rustig toekijkt naar een tijdperk waar ik opnieuw begin.…

Het landschap om me heen is fraai, zelfs in de winter. Grote kale platanen sieren het door muren omgeven pleintje. Slechts een enkeling woont hier nog in alle eenzaamheid, het gehuchtje oogt kil en doods. De Romaanse kerk is reeds vele eeuwen oud. Het er naast gelegen kerkhof is zeer verwilderd en verlaten, tot prooi vervallen aan…

de volle maan bekrast het zwart van spiegelend water schrijft in schemerig wit met trillende letters de nacht van zich af de magie is gedaan als de aarde weer dicht in het licht van de dag nog fluisteren golven over duistere krachten in hun rimpelend bestaan op brekend zwart spiegelt een gevaarlijke maan de wens om samen ten onder…

ik ben de schepper niet als ik de golven zie in perspectief met hoge luchten en mijn kleinheid me doet vluchten met zand in mijn hand als verbondenheid met strand aarde en het uitgestrekte groene land het donkere blauw van eenzaamheid en stilte mij trekt naar het verre heelal waar het woord verstomt licht gevangen zit in gaten…

In mijn droom Was ik een levensboom. Ik stond midden in een paradijs, Door schade en schande wijs, Stroomde er een liefdesstroom. Ik stond er niet alleen Maar met andere bomen om me heen.…

Langs oeverrijk water bloeien ideeën op zover al gekomen na dit eerste tumult heeft de kabbelende beek zijn kruiken dichter bij de bron nog maar net half gevuld de strekking van de stroom heeft een volledig verwarrende weg open gelaten medaillons nog niet half verslagen hebben het leven op zich statig verder gedragen met tussenpozen geprobeerd…

Ik ben de bloemtak die het huis versiert. Van een zeer oude stam ben ik gerukt. Mijn heer vereert mij als zijn eerst bezit. Soms uit de kennel van de concubinen Wringt een hoogzwangere zich en werpt haar dracht Voor 't hemelrecht van mijn gebonden voeten. Haar blik kruipt op naar mijn emaillen gelaat En tracht door 't scherpe split der donkere…

ik heb keien gezien op de paden die mijn leven kruisten imposante brokken rots van basalt of graniet in hun schaduw was je er niet zocht onopvallende stenen met een handzaam gewicht bij toeval rakend belicht kleur en vorm bepaalden of ik ze zou rapen om mijn bestaan completer te maken zij spraken de talen van plaats en tijd door…

Twee vuren dansen om elkaar heen, onverwoestbaar hoog laaien vlammen op in het felle zonlicht. De zon brandt tot er brand uitslaat, en een orkaan, een tsunami, nodig zijn om te blussen. De aardbeving trilt nog na. Het vuur smeult nog na. Vonkjes schieten op uit de as, als feniksen stijgen ze op, vliegen naar elkaar, om…

op dagen van ledigheid had ik gedichten willen schrijven over het niets... maar niets lukte mij nooit kreeg het niets gestalte het bleef verborgen onder het gevallen blad en kille leegte met gretigheid het niets willen beschrijven leverde mij niets op…

't Lag 'ne man te slapen, 't hoofd op zijne vracht, t'midden van een kerkhof binst 'nen zomernacht; door de donkere tronken 't lijzig windje zong, en op de oude kerke d'heldere mane schong. Twaalve sloeg de klokke, 't ronkte en 't zong in 't rond, en . . . . een aardig dingen sprong van uit de grond. Licht gelijk een pluimke,…

Zij sprak: het nadeel van ouder worden is, dat je tijd op aarde steeds korter wordt, het voordeel van ouder worden is; dat we alles wel zo'n beetje meegemaakt en gezien hebben! Hij sprak: ik zie de voor- en nadelen eveneens, maar kan niet lang genoeg op aarde verkeren om het mee te maken, want het is altijd te kort!…

Het zijn de doodgewoonste dingen die een dag kleuren, of het nou de wind is of de bladeren die geuren, de lach van een kind is wat ik het mooiste vind, maar de doodgewoonste dingen, maken je dag compleet…