Alle inzendingen over emoties

Was ik maar een Spaans balkon overgoten door de warme zon Door geur van bougainville omgeven te midden van het zomerse leven Was ik maar een lekkere luie kat dat zalige leventje lijkt me wel wat Liet me constant knuffelen en strelen heerlijk spinnen en buiten spelen Was ik maar even een creditkaart dan was ik in euro's heel wat waard Ik…

In de krant leest zij dat het over is er staan her en der wat omgevallen letters net of het er niet meer toe doet zo eventjes tussen leven en dood nogmaals proeft ze het zoete sap van perziken ruikt de geur van zonnebrand voelt weer de korreltjes tussen toch gesloten vingers die langzaam schelpen proberen te verstoppen terwijl…

ik luister naar woorden en een dichter die niet goed articuleert kijk naast mij luister naar één adem ergens anders in dit café hoe kwam ik hier over een rivier en grens om taal op te snuiven die zich vermengd met jouw adem geschuifel van stoelen de vrouw naast mij vertrekt en de man daarnaast gaat ook ik volg en luister elders weer…

Stil verlangend kijk ik uit naar het weerzien naar de ogenblikken dat jij mijn droom mocht zijn een vriendin voor het leven ik sta nu naast je aan het ziekbed, haast iedere dag hopend dat ik nog één keer kan zeggen mama, geef me nog eens je lach…

Waar gaan we nou toch naar toe in deze tijd Jaloezie,stoken en onderscheid Waarom als je probeert goed te doen,krijg je alle slechts over je heen? Waarom zijn er dan zoveel mensen die je afschilderen als gemeen? Jarenlang vecht je voor een eerlijke kans Maar telkens weer ontspring je die dans Ontspringen door middel van weer gemene verhalen…

Diepe dromen, donkere nachten, mijn rugzak is al lang gepakt, alleen weet ik nog niet waar naartoe en voor hoelang; deuren gaan open, wolken vormen trappen, ik neem ze één voor één, en volg de prachtige kleuren die op me afkomen, de kleur van regenbogen; ik roep héél hard, maar er is niemand die antwoordt, tenzij de echo, stilletjes…

Tijdens de laatste ronde met zijn Spaanse hond knispert het gras onder lange slanke hondenpoten lichte vorst platgewalste herfstbladeren verzachten de harde grond putten lijken te glimmen vierkant en donkere strepen horizontaal een oude kinderstoel ligt achteloos in `t gras grofvuil de Spaanse gromt in eigen taal.…

Ergens aan de horizon ergens moet je zijn; misschien in een knotwilg kijkend naar mensen, die je achterliet. Ergens aan de horizon ergens moet je zijn; misschien daar, waar de zon ondergaat, luisterend naar mensen, die je achterliet. Nergens aan de horizon nergens zal je zijn. Nieuwsgierig kijk ik om naar de mensen, die…

sta heel even stil bij schrijvers die niet blijven omdat harde woorden pijn gingen doen zij schreven ook uit 't hartje net zoals jij en ik maar het mocht niet baten 't eindigde met een diepe snik…

Praten, dat is wat ik doe praten, over van alles en hoe praten, hoe zij alles vindt praten, tegen je puberkind praten, om maar bij te blijven praten, tot je een paar jaar verder bent, en je je eigen kind weer herkent…

het leven leven mijn scheurt door vlagen heen geschilderd in banen van levensmoed mijn leven leven mijn…

ik word opgejaagd een niet bestaand iets zit mij na ontastbaar maar zichtbaar hij jaagt mij op, de tijd laat mij geen rust ik moet op jacht het put me uit hoe ouder hoe vermoeider de oude gekkin het eind is in zicht ik heb nog geen zin ik wil respijt alsnog in trek zijn ooit alles gemist nu te laat om in te halen een verloren…

Vertederend knielend hart gevoelsmatig als een verbonden enkel een verleden en heden scheiden onze wegen. Tergend is het gevoel als woorden het bloed volgen tintelend naar mijn hart en liefdesvol wordt gevoed.…

Zijn het mijn gezellen of hun eerloosheid die over mij heen buigen, om zich te laven aan hun oorlam, wat stram verdampt in houten glazen, om in het want de kwetsuren van hun daden op te tuigen? Langzaam welt dat woord in duigen, waarna een scheepsbel klinkt in dag en duister, om de tijd af te tellen is om het schip te verlaten, wat in…

Kleine kinderen, kleine zorgen je troost ze waar je troosten kan neemt ze op je schoot en kust ze kleine tegenslagen leren ze van Grote kinderen, grote zorgen hun verdriet is mijn verdriet als moeder wil je toch het beste maar oplossen kun je het niet Want grote kinderen of kleine hun tegenslagen treffen ook jou berusting en verdriet gaan…

Speel lichaam muziek mee `t is volle maan laat liefdessappen vloeien eervolle handen tongen lippen gaan en glimmend zichtbaar elkaar genieten.…

op Franse ramen bleef jij tegen mij praten en ik luisterde de oude pendule aan de muur tikte zijn seconden strak omlijnd zijn het momenten uit je leven van heden en verleden waar stilte zwijgt in alle talen bied poëzie troost uit licht en schaduw waarover je niet schrijven kan het blijft zich hullen in nevels van stilzwijgen……

Wat herleeft is verzonken in de binnenzak van mijn jas ongrijpbaar voor de vingers pluist de voering zich in scheuren Mocht de dood van lange akkers zich in luxe baden en is het sterven getekend bij ’t geboorterecht laat mij dan gaan in die oude jas Wat blijft is verstoken van zonden en slechts de dragers zijn verhuld in stille momenten…

ervaar de beelden die ik houw uit diepe lagen voel je ook de zwaarte van gerimpelde gelaten? vooral die uit doodsangst praten en geen speeksel voor de tong kunnen vragen…

Bont en blauw steen en gruis de maan sprak zo even maar er was niemand thuis Ach, waarom dan thuisblijven wanneer elders de vloed wordt gedronken uit schelpen gevonden op het strand De naakte zee helt naar voren en lijkt te ejaculeren tegen de blauwe bonte hemel daarboven Doch gezichtsbedrog rijpt mijn schaduwrijk verlangen naar een…

vannacht dwaalde ik door het bos van het stilzwijgen waar de bomen weemoedig aan de heimwee knaagden de kruinen hoofdschuddend zichzelf miskenden en de bladeren - veel te vroeg - hun laatste greep verloren ik zocht wat rust nu de spanning met rasse schreden als schokgolven mijn lichaam kwelde er was een open plek een bron van helder…

Ik wil niet aan je denken deze dag, want het is nog maar zo kort geleden dat je het duister van de aarde zag, zo onvoorstelbaar diep beneden. Allerzielen is het, de hele dag waarop het grind op velen wacht, wanneer een mens diep bukken mag uit eerbied met een bloemenpracht. Laat het voorbijgaan deze dag, omdat ik nog lang niet kan beseffen…

Ze hoorde de melodie van haar dromen als in een fluister kwam ze tot leven haar ogen straalden haar voeten dansten de wind lokte haar haren ze gaf zich over en genoot met volle teugen van de liefde die haar deed heupwiegen tot het middernachtelijk uur de wolf deed huilen in de schaduw van het maanlicht en zij als een schaduw…

in nevel uiteen ongrijpbaar verleden voorbij de gedachten van toen in mist vervallen verdergaan in heden ontastbaar is de toekomst onbekend wat komen zal gedachten worden angsten in deeltjes uiteengedreven langs het barre bestaan dat leven heet toch zullen we verdergaan de ondenkbaarheid voorbij en onze zielen laven in hoopvol bestaan…

Ik ga kapot van binnen Ik snap de wereld niet Ik ga kapot van binnen En niemand die het ziet Het zit alleen van binnen Dus een ander weet het niet En ik hou het liever binnen Want dan is het er niet…

Hier ben ik, Ik kijk naar mijn scherm, Maar zie alleen de beelden in mijn hoofd, Kan alleen schematische liefde ontdekken, Want in gevoel ben ik verdoofd. Hier lig ik, Ik kijk naar de wolken, Dit is de rijm van een andere tijd, De rijm die mijn oren doet vollopen Want de woorden smelten in mijn hoofd, En des te sneller loop ik over…

de herfst draaft aan mijn voorbij weemoedig staar ik naar de grond en luister naar alle treurnis om me heen het donker schalmt steeds vroeger en ergens botst nog een late motvlinder tegen het raam de bruine massa van de dood walmt zelfs tegen alle winden in ik heb mijn kraag hoog opgetrokken terwijl m'n handen hopeloos iets van voldoening…

Vurig verlangen staat op springen in de wereld van liefde en angst. Niets kan bedaren wat zo krampachtig meer wil dan dat er nu kan zijn.…

Hier op deze kille winterdag nadert heel zacht de nacht en zie ik, zo ver daarbeneden al de lichtjes van mijn heden. Het zwarte kleed bedekt nu al wat slaapt en als een fluistering komt van heel ver weg de wind. Ademloos ben ik weer dat kind. Wat rest is de verwondering dat op dit zo late uur, ik even één mocht zijn met de natuur. Deze…

mijn vrouw zijn luistert naar de verschroeide ziel stilt tranen die inwendig schreien en voedsel zijn voor het innerlijke in mij ik laat los zo lang opgesloten gekluisterd aan de tralies van mijn zijn aangekomen op het punt van het verteren pluk ik nieuwe vruchten die verlangend blozen en zich nestelen in mijn opgekuiste ziel…