Alle inzendingen over emoties

Iets onvervangbaars Raak ik kwijt 'k voel het wegglippen Maar zonder spijt Ik deed m'n best Maar heb gefaald Ben véél te ver Van je afgedwaald Tot ik het vond Waarvan ik niet wist Dat jij dat óók Zo had gemist Iets onvervangbaars Raak je kwijt Je voelt het wegglippen Hebt nu zóveel spijt Jij nam me voor lief Hebt daar gefaald…

EENZAAMHEID Eenzaamheid woekert in haar als de wortels van een eik onder het asfalt die vertakken naar overal haar eenzaamheid is als de schubben van een vis hard en ongrijpbaar ze wil vluchten en zich van het gevoel ontdoen maar als leeuwenklauwen heeft het zich in haar vastgeklampt ze bijt en wil verbijten tranen…

jacks strak om het warme lijf herinneringen in de zakken de thee was lekker, wafels met roomboter en poedersuiker muziek van Simon & Garfunkel ‘ at the zoo ’ versnellen stappen over het strand tegen de wind armen wijd open als een vlieger ‘ i do believe it’s true ’, je lacht op afstand tegen de golven, we gaan sporen voorbij, verzanden…

Gek dat je je sommige dagen vanuit je jeugd haarscherp kunt herinneren ik weet nog, dat we door onze broer Leo wakker gemaakt werden met de woorden “mama is dood” het was dertien september 1955 ook nog eens op een vrijdag ik was vijf jaar oud we waren met zes kinderen onze jongste broer moest nog twee jaar worden de oudste was twaalf jaar…

Weekend van zoveel woorden. Zoveel gebeurtenissen Achter elkaar. Van het ene verhaal in het ander. Het waren de gevoelens Die mij zo bruut de grond in boorden. Nog nooit snakte ik zo naar vrijheid. En nog nooit settelde ik me zo graag. Nog nooit heb ik zo van iemand gehouden. En nog nooit iemand zo gehaat. Alles draait nu rond In mijn…

Wat duurt de avond sierlijk lang met dalend licht nog om me heen, met straks de schemer zo meteen. De radio speelt zacht gezang. Voor avondlucht niet langer bang, neem ik vast afscheid van de dag die als een zomer languit lag voorbij de tuin, voorbij de gang. Met zoveel bloemen uitgestald als een ruiker in het paradijs, win ik opnieuw…

Soms wil je zeggen de tijd gaat zo vlug soms wil je zeggen kwam mijn kleine meisje maar terug soms wil je zeggen ik bescherm je voor altijd soms wil je zeggen dat het je spijt Maar soms kan je maar beter je mond houden…

Haar ochtend begon bij hem aan een afgeladen ontbijttafel vol broodjes, koffie, jus en citrusvruchten Het zonlicht van de ochtend scheen door het open raam weerkaatsend in haar lange ogenschijnlijk gouden haardos Ze keek naar hem, hij naar haar Een lachje verscheen op haar gezicht, een verlegen tronie terwijl ze elkaar al jaren kenden In…

Weg, ja weg van de wereld Dromen over kleur Nee, er is geen angst In de nacht Voor het slapen gaan Denk ik na… Over wat de vorige nacht Gedroomd is In mijn bed sluit ik me af Ogen dicht en gedachten uit Wachtend tot iemand me die droom brengt En het slaapzand in mijn ogen strooit Soms is het een goed iemand Maar soms slecht Dromen…

De deur afwerend met een stalen slot gesloten was de dag, dat ik daar voor je stond. Grimmige grendels hadden alles stevig vast versloten verbitterd verscholen was de voor mij vijandige grond waar elke blijdschap steeds bleek uitgesloten daar men geen licht, slechts schemerduister vond. Ik wilde juist van daar vertrekken naar elders…

Afgezonderd, verlaten volgt zij het onverklaarbare Bedwongen, begeerd, karakterloos Een marionet van het 0nbekende Haar ziel beheerst. Haar wil gedachteloos. Verloren Afwezig , kwijt geraakt in de ban het onbevattelijke Onvindbaar , geïsoleerd Mist iemand haar, of was zij slechts een illusie Heengegaan in het wonderlijke…

een traan zo zuiver als een vloedgolf over m'n wang niemand die eraan ontsnappen kan mijn traan tranen zo helder brandend op m'n huid niemand kan het horen huilend zonder geluid mijn tranen huilen 1 traan en zoveel tranen een zee uit m'n ogen ik zie het maar kan het niet geloven mijn verdriet…

Spoel het grauw maar van mijn hart met liters regen, en pak de draad op van mijn bestaan Eindig ons maar in verwijten, laten we denkend aan de eblijn staan Wijs ons na met honderd vingers doe het mooi van gister maar af als zot Zijn we natter nog als buiten, dan schik ik me, dan schik ik me wel jankend in mijn lot.…

Konden we maar terug naar een tijd toen we nog verdwaalden in beider ogen en de kansen raapten, bevlogen geloftes naar onszelf in onschuld, daar daarin lag ook een overmogen, een hoop die niet gekruisigd werd in spijt stromen tranen nooit bedoeld om op te drogen, oprechtheid proeft geen verwijt maar toch pijnlijk wordt gevoeld…

Als aangeschoten wild valt de nacht aan. De maan spoedt zich bebloed naar het oosten. Langzaam verkoolt de huid waarop de littekens van zinloosheid blijven bestaan. Een piramide van zorgen keert zich om en wrijft zand in ogen en haar. Naalden boren zich in de zachte vrucht, waarvan de warme vloed van vlees zich geurend verspreidt. Met zakken…

hij eet zijn stutte met muzestrontjes iedere morgen vertrekt dan naar school langs zijn gebuur nonkel Juul héla, ‘dag vriend, een goedemorgen..’ - komt ge van deze namiddag weer spelen op de biezabijs met uw makkers- er vliegen rietganzen over de kreek windvlagen maken het landschap leeg bietenkoppen steken hoog in de klei enkele pisblommen…

Ik heb net aan jullie graf gestaan en liet mijn tranen rijkelijk stromen toen het graf van Ko en zijn dochter het leek opeens zo kort geleden nog Maar toen ik naar de datum keek leek het een lang vervlogen tijd ik weet opeens weer hoe ik jullie mis en voelde me zo teneergeslagen Ik heb mijn tranen weggeveegd want ik weet; zo is het goed…

Jij bent mijn fantasie Mijn tintelende ervaring Ik de breedgevleugelde til je mee Hoog Los van dit idioot aards overwoekerd slagveld Vrij van de zeis Leven tintelend leven Los zweven wij.…

Ik hield van jou Jij niet van mij Ik was verdrietig En jij was nog vrij Ik kon er niet tegen Gedreigd zelfmoord te plegen Jij merkte niks Maar ik was al dood…

geesten kunnen niet bestaan de trilling die je vinger trekt is door mezelf opgewekt verlangen je stem door niemand meer gehoord je hebt je lichaam uitgedaan je geest is met je meegegaan in stof hoe valt dan te verklaren dat ik je telkens tegenkom hoe kom je tot bedaren…

Hij bloeit weer wit en teer en dat al voor de tweede keer vijf september jarig ben je en ik zie je bloeien wit en teer als een rododendron weer…

Diep verdriet angst om te verliezen een aanvaring te veel? geen woorden over om uit te kiezen? Ze zwijgt te langdurig negeert me vanaf de bank stil zit ik achter de laptop met onzekerheid, vragen en een glas frisdrank Hoe verlaten zou het voelen zonder haar ergens in een of andere treurige flat? wordt het spoedig werkelijkheid? zal ik…

Als een heldere druppel in donker stilstaand water viel jij opeens m'n leven binnen. Niet te stoppen kringen vermeerderden gevoelens voor elkaar. Groter en groter onze liefde, oneindig als cirkels in water ...…

't Gewoon maar laten voor wat het is: de vieren of vijven, de acht of de negen; je leeft toch niet van wat anderen zeggen al kan je gevoel zich daar soms niet bij leggen en voel je je stekels dan rechtop gaan staan. Je kan ook wel denken; "loop jij naar de maan," maar denken en voelen gaan eigen wegen en zo kom je jezelf dan toch weer tegen…

Jouw lijf veilig gevangen in mijn armen, gedachten loslatend langs jouw oor laat ik je rusten in mijn schoot. Je gezicht naast m'n lippen. We staren in dezelfde richting, klampen ons vast aan elkaar als drenkelingen in de zee waarover onze blikken dwalen.…

Ik heb gedroomd vannacht van water groen water het mooiste water dat ik vroeg in de ochtend zag stil was het wij waagden 't bijna niet te spreken er lag een steiger er zat een meeuw die onverdroten was het de stilte peilde…

Ik ben alleen Alles is zwart Ik ga dieper Dieper en dieper Ik ben weg Alleen Verweg Het oog ziet niks Ik voel alleen pijn Alleen pijn Ik hoor niks Ik val dieper Dieper en dieper Alleen ik Àlleen ik Helemaal alleen Tot het einde Ja, dat wil ik Het einde Ja, het komt toch: Het Oog Van De Dood…

Er zijn enkele dingen in dit leven die steeds weer mensen gelukkig maken: kinderen, bloemen en zonneschijn. Ik weet het wel: niet steeds is alles fijn, maar kinderen, bloemen en zonneschijn maken dit korte leven toch tot een festijn. Kinderen, bloemen en zonneschijn, ze maken dat, ondanks de pijn, het leven toch nog goed kan zijn.…

ik nam je blik van top tot teen op een glimlach die volgde de schittering van je ogen droegen er toe bij dat ik in een andere wereld belandde allerlei gedachten dansten door mijn hoofd het was bijna volmaakt hoe kon het ik verborg een blos op mijn wangen maar liet het niet merken hoe graag ik je zie……

Een mening een vooroordeel wat schreeuwen interpreteren Ideevorming van de bovenste plank geen open communicatie respecteren Geen vragen geen antwoorden het dialoog niet meer te vinden Respectloos leeg en ongrijpbaar als woorden niet meer verbinden Geen oren die nog willen horen Flink kwetsen is geen enkel punt Niet je hart maar hardheid…