Alle inzendingen over emoties

Toen hij die middag door het dorp reed stonden de beuken als een veeg teken er was niet alleen die verwenste regen maar in de kruinen een radeloos beven…

ik tip de as van mijn sigaret en de ober is tevreden de voorzitter heeft het over leden ik tip de as van mijn sigaret…

Ontelbare lege eenzamen repeteren holle geprogrammeerde zinnen lokomotiefstomend razen ze door je hart houden je gevangen in tijd tjoekesjoek tjoekesjoek en dan sneller tjoekesjoek tjoekesjoek en nog sneller tjoekesjoek tjoekesjoek tjoekesjoek je zou willen schreeuwen delete delete delete! niets helpt tegen time control tjoekesjoek tjoekesjoek…

Hoe graag ook en met overgave we het onzichtbare zien achter of onder alles wat de zinnen ook maar bieden toch knaagt steeds opnieuw ook de twijfel. Hij vreet de rust en de stilte alweer weg zoals de warmte de sneeuw doet smelten al vind je die nog zo mooi en doet die de hardheid van de vormen wijken. Helpt niets hier tegen? Of moeten…

een ervaren waar jij was, waar ik was met de ogen dicht een geklop op de binnendeur als zacht zeegeruis, wachtend tot druppels de eerste golven zouden opheffen ver boven de impasse uit een boom, voltooid in duingedachten, getuigde van taal en ontpopte stilte tussen de warme trouw van woorden, opengeschud door herkennende…

Kwetsbaar is ze haar lach haar warmte haar liefde als een tere bloem legt ze haar ziel bloot en vertrouwt toe hij kust har handen ze schenkt hem haar hart…

ik vind geen woorden meer voor het brandende verlangen van het vurig hart dat zeeën overstemt en bergen tart ik weet de weg niet meer naar hoop en naar geduld ik wil de zon weer zien en knoppen doen ontluiken in kleuren en in geuren wil ik het leven ruiken. in wervelend genot en vurig minnespel ontstuimig met jou zijn tot ver voorbij…

om mij heen spreken de woorden van herinnering toen ik jong was een andere wereld in een verre tijd ze zwegen tot hun uur geslagen had eindeloos vertellen ze nu van toen over liefde en dood de dingen herleven als mijn heden een ver verleden wordt…

Vogels vliegen dalen neer op bomen fluiten zachtjes avondlied mijn gevoel geeft enkel nachtelijk verdriet…

Zij ziet je plotseling zo zonder gezicht en zoekt naar donkere ogen boven de rimpel lijntjes om jouw mond met stoere stappen zonder om te kijken loop je uit het leven weg, nietsontziend voorbij broeiend vuur onverbloemd denk je dat vandaag nog een leven heeft nadat je de sleutel met strakke hand hebt omgedraaid cola dronk je toch…

Stormen staken op aangekondigd, maar soms ook onverwacht Net als jij die mijn leven binnenwandelde En me als een prinses behandelde. Langzaam ging de storm liggen die door mijn leven raasde En wat iedereen verbaasde gebeurde... ...we werden een paar met alleen oog voor elkaar Soms durfde er nog een storm op te steken Maar bij de oude vergeleken…

Als je het even niet meer weet.. zie je beren op de weg, doe je moeilijk. Als je het even niet meer weet.. is het tijd voor een psycholoog. Als je het even niet meer weet.. zal een ander je wel vertellen hoe het moet. Als je het even niet meer weet.. is de oplossing vaak nabij. Als je het even niet meer weet.. mijn eenzaamheid was groot, maar…

Als ik mijn vleugels uit kon slaan zomaar klapwiekend in de lucht zou ik niet lopend hoeven gaan vermoeiend, oei ik zucht. Als ik mijn vleugels uit kon slaan stijgen kon tot ongekende hoogte me laten voeren op de stroom ver voorbij de regenboog. Als ik mijn vleugels uit kon slaan, maar ach wat wens ik nou ik moet lopen telkens weer stap…

Kunt u de pijn precies aanwijzen? een brede witte jas ruikt naar herfst en schoonmaakmiddel Kunt u er dan precies wat aan doen? Te luid lach ik mijn witte indiaan zal het proberen Briefopener van het bureau op mijn wang rustig wacht hij tot ik helemaal ontkleed roze lappen op de grond ‘Hier’ om te beginnen en ik wrijf Overal Ach, dat…

Ga niet slapen met boze gedachten met de rug toegekeerd verwijten als wapen tracht te verklaren poog te verzachten opnieuw geprobeerd... ondanks bezwaren Niet tot morgen de toorn laten woeden de bitterheid voeden Beter elkaar borgen…

Haar handen beroeren de witte roos die hij haar aanreikt ze kust de druppels dauw van het tere bloemblad haar glimlach weerkaatst in zijn ogen als hij met zijn vinger haar lippen streelt ik ook van jou echoot zijn hart…

De drie aapjes Is zwijgen dan soms beter is stil zijn dan een must is niets zeggen dan raadzaam zodat ik zonder lust kan horen zien en zwijgen is niets ondernemen dan belangrijker omdat de waarheid zeer doet is het zwijgende aapje een beest wat het altijd doet van horen zien en zwijgen is langs de kant staan dan beter dan in het…

Donkere handen strelen door krullende haren voorzichtig wordt een zilveren ring aan haar vinger geschoven uit genegenheid is liefde gegroeid een winterlang zegt ze aarzelend ja een winterlang beaamt hij en de wind vlecht twee tranen te samen tot een lint van weten de maan vangt het liefdeslint en laat rozen bloeien aan…

Ik gaf aan elke golfslag iets van mijn woorden mee en als het tot gedicht gevormd was, dreef het in de grote zee daar waar het zonk en opnieuw tot leven kwam bij een zeeman die er ooit verdronk En als de zee het weer teruggeeft en jij woorden ziet liggen op het strand koester ze dan met liefde want ze kwamen van mijn hand.…

Niet identiek, Beide uniek, Zo bijzonder, Ontroerd, Zie ik een dubbel wonder……

Zij schaatst niet tegen de tijd maar met jolijt geluk onder de sterren gravure op het ijs meer speels dan snedig weet dat ik naar haar kijk…

Misschien wil ze met poppen dollen kleuren kladden op papier buiten spelen om ‘t kwartier krenten plukken uit de bollen misschien lacht ze om de regen die ritmisch klettert in een sloot of voert ze zwanen korsten brood die ze van oma heeft gekregen …ooit misschien vind ik mezelf verdwaald in haar levensechte dromen als ouderdom…

Ben niet boos   als ik het uitschreeuw Met piepende banden   op de rem trap Blijf stilstaan   op deze eindeloze weg Van het leven weg   van de kleuren weg   van alles weg   met heimwee in ieder moment Dwars door het veld   ga ik Op weg naar de zee   ga ik Of wat er ook is   achter het graan Dwars door de dag   ga ik Op weg naar…

Ik loop op straat helemaal in mijn eentje. het is 's avonds laat. Ik loop zachtjes op mijn tenen. Ik kijk om me heen, Opeens zie ik een been. Andere lichaamsdelen kwamen te voorschijn. Ik dacht ooohh mijn...... Ik schreeuwde heel hard, Ik greep naar mijn hart. Ik keek of het waar was Maar toen merkte ik het pas, Dat ik aan het dromen…

in banden geketend, van het niets herhalend de roep, vergeet me niet…

Een specht die hamert het restje bos verkaveld de ekster gebelgd…

Ontroering komt wroeten herinnering herkenning misschien de tweede ring om eenzelfde vinger maar ook een stom reclame spotje een geur of prachtgedicht de eerste dwarrelende vlok en je hond even te lief jouw gezicht likt ontroering lijkt te voelen zo`n plotseling ongevraagd kwetsbaar huilerig knijpend.…

zij schilt woorden kerft de bast stilte valt in zwart verwrongen klanken drijven kleurloos af onbeschrijflijk is de leegte van het wit dat overblijft…

winden voelen koud herbergen schaduwen in mijn ogen in de luchtstroom van adem inhaleer ik krachtig en diep tot in de tenen mijn lippen en ogen worden vochtig wanneer ik langs de zee loop een meeuw strekt zijn vleugels en zweeft over de vloedlijn ik kijk en vlucht met hem mee over het zilte water mijn gedachten vliegen uit mijn vingers…

Ik heb een muur om me heen ja een vesting van steen en niemand komt er doorheen. Gebouwd om mijn hart, ziel en emoties te beschermen, want ik heb door de jaren heen flink moeten kermen Er wordt dagelijks op de poort geklopt maar ze worden door de wachten bij de muur gestopt. Niemand komt er zomaar binnen en daar valt niets tegen te beginnen…