Alle inzendingen over filosofie

Woorden zijn krukken die denken dat ze kunnen lopen. Schrijvers zijn doven die denken dat ze luisteren. Wijzen zijn wijzers die denken dat ze wijzen. Denkers zijn blinden die denken dat ze zien. Ervaren is horen en zien. Zijn heeft met denken weinig te maken. Alles met laten. Soms met doen.…

Tijd heeft het mij heelhuids onderwezen waarom de dingen de dingen moesten zijn, liet mij in nachten vaak het sublieme lezen in ook mijn nachtelijke schrijfsels vol geluk en pijn. Zegt, vertel, valt huidhonger ook echt te genezen, brengt tijd ooit iets anders om ook jou te laten lezen. Tijd leerde mij hoe ik zelf grenzen moet trekken tot…

er is nog ruimte in luchtlagen, in hemelgewelven in denkbeeldige rijen voor de kassa het grasveld van een zaterdagochtend een terloopse kus, in het stilstaan bij achteloos voorbijgaan voordat we zwijgen in lijnen van gelijke strekking…

De teloorgang verankerd in een voortschrijdend inzicht, binnen de kantlijn van geest, maar over de grenzen van de moraal of een ander voorteken gebruikt als het net zich sluit in een eindeloze ethiek, een kameleon die dwaalt onder de hersenpan kookpot van waarheden waar ik als zwijgzame boreling meer te biechten heb dan ik…

wat is dat toch met kwaad hoe dat gezond en goedheid overheersen kan wat is dat toch met woede hoe dat door tijd met spijt verwoesting achterlaat wat is dat toch met haat hoe dat voed en bloed zolang je toestaat geef mij maar liefde geef mij maar rust vrede en lieve levenslust wat is dat toch met liefde hoe dat altijd wint hoe…

ik ben de nacht ik ben de dag de wind en de regen de vis in het water het zoet en het zuur de traan en de lach alles ben ik wat ik zie en wat ik zag werk haar dus niet tegen en ben gevormd tot de mens van toen nu en later ik onderga en ervaar het leven ik sta niet boven maar ben onderdeel van de natuur dat is wat ik ben…

het uitzicht schommelt richting zee vandaag en verleden schoongemaakt als glas klinkt de helderheid als schaduw het lege papier staat op en dekt de tafel zeer tegen de gewoonte in wat ooit vertrekt blijft in vergeten achter onleesbaar tot vorm gekomen bedenk de bloemlezing in gedachte vooruitlopend op betreden er was ooit iemand…

Hét is gulzig water dat me dorstig maakt, schuimende beken waarin ik weerloos in ten onder ga, hét fluistert tonen die de wind laat spreken en waaraan ik nooit aan denken kon. Hét is het brood die de honger steelt, een wuivend bos die hét zachtjes streelt, een tomeloze slaap in hét wakende domein tussen zwart licht en verlichte…

Langzaam ontdaan van gepolijste materie en van willekeur ontlokte zinnen uit elke pas, werd een film van vloeibare pixels gevonden in de magische paringsdans van elk mens en dier, ondeelbaar maakten, houdbaar ongeacht de strijd het moest zo zijn dat wij als passanten die de evolutie in trance en toeval doen verbleken, oceaan…

Er was een man met wie ik in Frankrijk hij nam foto's één ervan schilderde hij na van zo'n nauw straatje gevels verweerd, balkon en de was aan het eind van die straat loopt een man, weg uit beeld 'ja, maar naar 't licht' zei hij, Jaa, vond ik mooi! er zelfs op gedicht Nu heb ik zo'n straatje gemaakt waar een man aan het…

Van niets te leven dan van de zucht naar die waarachtige schoonheid in het tijdswiel van de geaarde ziel tot humus voor de toekomst te vergaan waaruit een purperen maan hem uit het verleden baarde in een sacrale metafoor en in het daglicht vergaarde in de fluistering van stemmenrijk en vanuit het bladerdak, van eigenwaarde…

ik moet nu wel wandelen over onbekende paden er is geen weg terug afgesloten een indrukwekkend groot bord ik registreer te vlug en kijk dus toch weer om en struikel over takken ik keek niet het pad lijkt begaanbaar als ik opsta verzamel ik moed gelukkig dat niemand het ziet het bloed de tranen de schaamte modder stinkt…

Rust zacht op het harde steen liefde dacht aan geur alleen…

Het zijn slechts voet-prints die we achterlaten voor de eerste stap nog onbedorven zand, waren slechts een korter leven beschoren dan gedacht de bezem van de tijdswind kwam eerder dan verwacht als ik ergens anders aarden kon ben ik rijk of berooid door eigentijdse en vervlogen symbolen gedwongen afwezigheid dat er al iemand voor…

Blijvende verwondering zie ik ons baden in de watervallen van geluk even opgehouden in z’n versnelling, waarmee het leven gaat meanderen, de aderen en de beddingen slippen langzaam dicht waarmee de toekomst in perspectief doorgelicht om niet totaal droog te vallen, in een duurzame ondertoon een veilige weg te banen, maar diep van binnen…

Laten we allemaal een schaduw na op aard is dat wat ook de zon ons gebaart, een boom, een mens zelfs een struik fluitenkruid tot op een dag het andere licht dit alles terugfluit. Ik snap wel waarom vogels daarom in zwermen vliegen sporen zijn dan moeilijker te ontdekken ook op de grond als je als deel van een vlucht in de lucht over de landerijen…

soms pakt het anders uit liggen zaken genuanceerder gedurende voortdurend voortbewegen zonder ooit het vermogen op twee plaatsen tegelijk te zijn buurvrouw; wat rijmt op schapenscheerder ontbijten en diametraal terugkerend in de tijd het onverteerde brood ten spijt -volledig…

Ik ben dol op uitgeven Ik heb een gat in mijn handen Geld is handig om te hebben Maar soms...........ben ik liever straatarm En zielsgelukkig Dat heb ik ontdekt in Barcelona Daar heb ik een man leren kennen op straat Hij zei:.....geluk is niet te koop Dat....kun je zelf gaan zoeken In allerlei gaten en hoeken Je beseft .....dat .....vaak te…

wat en waar is de tijd is het die zoals we die destijds hebben ervaren is dat de ware of die zoals ik ze nu samenvattend in een flits terug droom al die voorbije jaren vertel me welke wijn is toch de klare niemand die echt de ware kent daarom zeg ik de enige ware klare tijd is hoe je het ook keert of wendt nu op dit moment…

Het leven is veelal echt onrechtvaardig maar de vraag is en blijft wat doe je daar zelf mee of aan want het leven dat ben je primair zelf je kan aan je leven een eind maken of je kan van je leven iets maken het leven blijft altijd wel een beetje lijden maar als je je laat leiden door het lijden ga je ook voorbij aan jouw geluksmomenten…

Laat het de toekomst zijn, dat wens ik te hopen, het ontrafelen van al die huidige kabelknopen. Kom, lossen we de trossen, varen weg naar zee nemen alleen al het positieve aan gedachten mee. Geliefde zelfs het zwart van je ogen spreekt boekdelen al draag je ook vaak die onaantastbare melancholie, onze leeftijden we laten ze vanaf nu ongeschoren…

Vandaag hoeven ze mij niet te zoeken, op beslagen ruiten verschijnen de wasem van beeltenissen van weleer, een goede beurt, de ruimte maakt zich vrij van stof en herinneringen en enig spoor waarin schaduwen gedwee verdween op hun de tocht door open vensters van de wereld, ging teloor in de donkerste nacht, ontsnapt op lemen…

een moment viel terug in onbeweeglijkheid niet lang daarna een vergeefse poging en de schier onmogelijke taak woorden terug te halen gelijkend op dunbewolkt verstillen ogenschijnlijk doof maar onherroepelijk…

Ken jij Seneca? vraag ik aan mijn vrouw. Is dat een helende zalf? vraagt zij mij terug. Jazeker, zeg ik stoïcijns. Seneca is ook zalf. Zalf voor onze ziel.…

Vannacht werd ik wakker en dacht na over woorden. Over dood en over God. Aan Spinoza dacht ik. Goden zijn niet dood. Dood niet goddelijk. Woorden zijn het. Jong is niet oud overwoog ik. Oud is zeer zeker niet jong. Leeftijd is niet jong of oud. Oud worden is een kunst. Aan Cicero dacht ik. Het zal toch niet waar zijn dat, dat wanneer…

Laten we vergeten dat we waren te gedogen om niet te verleren verwaaid, verstrooid geroofd in onwetendheid vloeit helder bloed uit onzichtbare wonden vreugde raakt de pijn, bijna volmaakt refrein, uit de poriën van het lot gedragen, gedachten onbesuisd niet geringd, vogelvrij, deze luxe lijkt onuitputtelijk er wellen tranen die…

Nachten lag ik stil te luisteren hoorde mijn hart en de klokken niet meer slaan, de dood had mij dus uitverkoren, ik heb mijn goed maar ook de pijn en streken onderweg verloren in een fluweelzwarte kamer, ik wilde dat ik op kon staan uit een veren bed. Maar waarom mijn vrienden storen over risico’s waarop ik met hen had ingezet? Het leek…

Klim nu maar uit je eigen kerker van bestaan De mei maand geeft tijd om er bij stil te staan. De ondeugd komt vanzelf wel voort Die heeft zich zelden aan iets gestoord Echter deugd mag worden aangespoord Voor wie er nog nooit van heeft gehoord.…

Overal door de wereld Zwerven de snippers rond Van toen god Zijn foto verscheurde…

Een mix van gedachten verscheurd door een onvervalst gevoel, waarin de sporen van het Dante’s hel niet gedogen zal en voorbestemd haar kroon zal dragen in een tijdloze apocalyptische tragiek. Verslagenheid zoals het werd gedeeld in elke era weer wordt geproefd, tekens dat alles opnieuw gedroomd zoals het is niet zou moeten zijn wat…