inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 72.781):

Kinderen

Kinderstemmen echoën de eeuwen aan elkaar.
Een zoet gebaar, het verre verleden door de muren vertaald.
Ze blijven gekweld roepen door de schaduwen tussen de muren.
Niemand die ze horen kan,ingehaald door de tand des tijd.
Maar ik hoor ze roepen, ik hoor ze gillen
Hulpeloos staar ik met slappe armen en een leeg gezicht.
Ik staar in de schaduw van een ver verleden.
Ik hoor je.
Maar mijn tijd is niet die van jou.

De kilte trekt aan me
Wil me meenemen naar de eeuwige stilte
De koelte in de diepte
Geen geschreeuw, geen omgevallen zielen
De stemmen verstomd
Het licht gedoofd

Maar mijn leven moet geleefd worden
Ik ben nog lang niet klaar
De blijdschap en de dood zullen volgen
Vandaag

Schrijver: Saar
20 november 2020


Geplaatst in de categorie: filosofie

4.0 met 5 stemmen aantal keer bekeken 79

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)