Alle inzendingen over vrouwen

we spelen met ons leven in het winkeltje van alledag geef mij wat angsten krijg jij vrezen we wisselen nog voor de nacht ik ben verliefd en zij is ook getrouwd jij wilt een mooie meid die meer van vrouwen houdt laat mij je maar versieren geef me je ogen kus me mond je lichaam is al wakker je hoekigheid wordt rond al verweer je je…

Haar ogen betoverend... Haar lijf magisch... Haar stem bezwerend... Haar karakter...ontgoochelend.…

Zij ligt hier opgerold Haar wervels kreunen Getuigen van de zucht De vloek die verstilt Het lijf dat buigen moet Uit een gestolde pose Een scha(n)delijke metamorfose Van hier naar haar Naar daar…

Je haren wapperen in de wind een lok bedekt je oog je loopt als een gazelle, fier en torent hemelhoog... Ik geef mezelf de sporen nu en ga je achterna in't wuivend riet verdwijn je nu waar schuil je, primadonna... Daar lig je,hijgend als een hert dat der jacht net is ontkomen ik stoor je niet, dat is te wreed en zal niet aan je…

(Wijze: Phoebe Qui Mesme Jour Etc.) Als ik in mijn gedacht’ Der scheps’len aard doorschouw, ‘k En vind geen meerder macht Als ’t vermogen van de vrouw, Die met haar gezicht ’s Mans moed* verlicht Van haar* last, van haar leid* Van haar smart, van haar smaad, Van haar kwaal, van haar kwaad, Van haar hoon, van haar haat, Die zich ter vlucht…

hoe vaak ga je niet gedachteloos voorbij aan mensen en dingen blind voor alles om je heen zoals die vrouwen, zij aan zij uit een ander land en werelddeel zo ingetogen in een kring gezeten de kruiken gevuld, zo zichtbaar gehuld in warme kleuren, steeds op dezelfde plek alsof ik ze voor het eerst hoor fluisteren, hun pure schoonheid…

er is een nieuw sterk geslacht de vrouw, ooit over nagedacht zij overwint de man op elk terrein zo niet, dan maar intimidatievenijn als zij maar denkt hij denkt 'zus of zo' dan is het met hem finaal gedaan een klacht wegens sexuele intimidatie doet hem spoedig voor de rechter staan als man mag je straks niet meer fluiten zoals de vogeltjes…

Ik voel me als vuil wasgoed In een wasmachine draaien Niemand die mij bevrijd Mij uit de trommel kan graaien Ik blijf maar in beweging Maar kom geen stap vooruit Kijk angstig om me heen Vanachter een ronde ruit Het duizelt me aan alle kanten Ik verdrink haast in het sop Het schuim staat aan mijn lippen Mijn haar plakt aan mijn kop…

weet, begrijp hoe rijp je lichaam ook mag lijken je geest is er nog niet aan toe word bewust van lust, dat mannen naar je kijken onthou waarom, herinner hoe…

fragiel gedicht op vergeeld papier bejaard oud ouder dan jij werd lieve Alice…

Een sterke vrouw zag ik met mooie krullen Die ooit op zijn moeder leek Ogen donkerblauw en week En hem zag ik oeverloos lullen Een intellectuele kleuter Die ooit een verlaten baby wist te zijn En zij droeg de gevolgen en de last Van zijn gedragingen en een kind van hem En hem zag ik schaamteloos verhullen Zijn innerlijke schade van zijn…

ik ontmoette zacht je lach, de deur was al ontsloten ik kon zo naar boven wetend dat je me verwacht in je ogen zag ik voorjaar de sneeuw en vorst voorbij kou hielden we buiten in de zon achter de ruiten voelde de lente zo nabij we kusten keer op keer en juist die rust buitten we uit door luisteren zonder woorden hoorden stilte in…

Ik had eens een chocolademan Hij is was zo heerlijk en zacht Ik smolt haast al van de passie Als ik aan een klein hapje dacht Zoete dromen werden bewaarheid Ik hield het niet meer op den duur Het was zalig om hem te proeven Zijn smaak was zo romig en puur Mijn allerlekkerste chocolademan Verdween hap voor hap in mijn mond Zachtjes is…

Het was voor haar de daad tegen vergetelheid met haar onuitwisbaar strelen van huid en al haar lippen die je binnen mocht, en bij het verlaten trok zij de gordijnen dicht tegen het opzien van de dag.…

Zonder liefde waren de plaatsen niet van elkaar te onderscheiden grijs en grauw en zonder jou kon geen stad mij meer verblijden Zonder liefde verdiende het leven niet zodanig te worden beschreven dor en droog en zonder jou vervlogen de dagen van mijn leven Zonder liefde waren mijn gedichten niet gezapig als hetgeen nu voor je ligt het…

Fysiek trekt me niet toch lach ik lief die aanraking van toen maakte me gek. Je snapt nu wel dat ik liever eet pijn kent geen grenzen maar jij hebt ze wel.…

ik steel het rood van zachte lippen breek de kleuren in je blik je haar verwaait nu was voor je komen zo keurig opgeschikt je geeft wat nooit genomen is het was er wel je voelde het gemis we rapen scherven uit ons leven in een vol liefde samenzijn de pijn is terug verwezen we lijmen niet en winteren maar door daar is de nu…

ik teken slechts met één gebaar jij was het voor mij dit afgelopen jaar ik kende je woorden voelde zonder zicht je lachte me toe in je eerste gedicht ik ontdekte je ogen in het grijsgroen van toen er sprankelde lente door iedere zoen we zomerden zee ruisten de branding droomden elkaar na iedere stranding we herfstten in rijpen…

ben ik de storm die takken brak het prille groen dat jij me gaf totaal verwoestte of wortelde je niet diep genoeg was de tegenwind waar jij om vroeg te veel voor je ontluiken kon je mijn kracht nog niet gebruiken zo schuchter in de knop we bloeiden een te vroege lente gingen aan elkaar kapot ik fluister langs de open plek het…

je gaf een bloem waarvan de kleur weer warmte had ik rook de geur van toen en keek je aan maar zag geen liefde in je ogen staan je woorden klonken heel neutraal in het verhaal dat je vertelde met nieuwe vrienden was niets aan de hand alleen onze relatie was een oude band die knelde je bent nu vrij waarom geef je die bloem aan…

Een bankje in de zon. Ik zie de heide en ben net klaar met mijn natuurgedicht. Een schaars geklede schoonheid komt in zicht. Met gratie gaat ze zitten aan m'n zijde. Ze zwijgt. Ik hunker naar contact met haar en twijfel, doch besluit het maar te wagen om luid het nieuwe versje voor te dragen en dan te wachten op d'r commentaar. Ik start…

Jouw voorhoofd is een gewelf Overwoekerd met mos Doordrenkt van moessonregen Als in een majatempel Elke steen en kier berekend Zodat eens per jaar een straal Trefzeker in de kern binnendringt Jouw neusvleugels van was Zijn fraai uitgesneden Uitgestald achter beduimeld glas In een muffe zaal Waar ik gluur naar hun trilling Jouw vingers…

Tegelijk met de sneeuw neergedaald Tegelijk met het kerstkind geboren Zacht gegleden in ondiepe voren Lang naar wittebrood heb ik getaald Tussen gloed, dennennaalden en licht Vreugde nu na een lange tijd rouwen In mij honderden, duizenden vrouwen Op het matriarchale gericht Kind aan herberg ooit, Bethlehemstal Voel ik hoe ik totaal samenval…

Ik droomde dat ik met haar in een duinpan lag en eerst haar handen begroef en toen haar voeten En toen ik haar geboeid en weerloos zag begroef ik ook mezelf om haar weer te ontmoeten De duinpan werd dieper dan de schoot der zee en het zand liep op tot hoge golven Ik dacht dat ze verdronk en ik dook mee en stervend hervond ik me diep ingedolven…

Een vrouw op sterke bodembenen heupenwiegend bekwaam tot dracht en jagen De romp een spanningsboog, met licht geheven armen die evenwicht bewaren tussen de lucht en aarde Het kleine hoofd met vlinderogen is nooit te zwaar en reikt voorbij de wolken naar wat worden kan De spitse tong likt maan en sterrenstof en steelt daarmee de toekomst…

ik adem zacht de bloemen van het raam je smelt nu voor de tweede keer ik voel de kou en leer want met je liefde heb ik afgedaan je koos voor nieuw wilde eindelijk bloeien maar de knoppen bleven groen niemand om je terug te snoeien meerjarigheid gaf geen respijt mijn lente bracht je zon je liet verdorde bladeren vallen de bloemen kleurden…

Mater Dolorosa werpt een trieste blik vanaf haar hoge plek aan de muur over zielen die niets zien dan elkaar flanerend door Tossa Zwarte Madonna discreet wachtend op vrouwen die kussen de voeten van 't Kind Ontvangenis hopend in Sant Vincenc, mirakels in Tossa Maria, Maria moeders der smarten ook Magdalena's vurige voeten…

Ik ben Godin in 't Land der Blinden omringt de eeuwige nacht mij met Demonen Geesten van gestolen kinderzielen heb ik onder mijn hoede Ik was de eerste Dochter uit bloed en klei gevormd de eerste Zoon gelijk de strijd bijna verloren toen ik trappend onderlag riep ik mijn Vaders Naam Zal ik de vleugels die mij droegen op mijn vlucht…

Zelfs al stort de tempel in Vrouwen blijven altijd bouwen Schoongewassen linnen vouwen Vechten als een tijgerin En te boek staan als heldin Wolken witten, hemelen blauwen Zelfs al stort de tempel in Vrouwen blijven altijd bouwen Moeder, minnares, of min Door de eeuwen heen getrouwe Aan het vrouwzijn met de vrouwen Moedig blijft…

Kopje koffie een krantje Muziek op de achtergrond Lekker in je blauwe duster Je haren in een staart hoogblond Een gekookt eitje een warm broodje De zon schijnt lekker naar binnen Je slanke benen uitgestrekt op de bank De kat ligt zachtjes te spinnen Je rekt je lichaam langzaam uit En loopt de badkamer in Knipoogt even naar je spiegelbeeld…