Alle inzendingen over liefde

als ik je hartje steel ben ik dan een dief als ik je hartje verover ben ik dan een piraat wat als het gevoel groter is dan het woord wat als het ongesprokenen plots heel veel wordt verteld wat als onze harten de woorden gaan bepalen die over onze lippen rollen wat als we overstelpt worden met een gevoel dat je niet verklaren of bevatten…

het was geen dooien maar ontwaken weer even ademhalen na het winterslapen vogels horen fluiten in de onderkoelde wereld buiten een warme leven stroom die ons meevoert uit de eerste lentedroom…

Ik dacht altijd dat liefde tastbaar was een trendy hebbeding in de zakken van je jas een knijpbal of een speeltje zo dom was ik zo'n stijve frik die in het donker dwaalde een Don Quichot die al wat groots en edel was beroofde van zijn waarde want koning, keizer, admiraal de liefde kennen we allemaal je vindt haar in de kleine dingen…

Nachten lang wacht ik op vlinders die mijn huid bedekken Als een fluwelen jurk trek ik ze aan, langzaam In een voorzichtig schrijven ontmoet ik jou In ogen die boekdelen spreken over bewaarde geheimen Magnetisch en tijdrovend maar niettemin levenslang boeiend klinkt vlinderslag in zacht geruis: je zingt het gemis en laat…

bruggen zijn gebouwd tunnels gegraven bergen geslecht dalen gevuld in een leven vol dagen was het ravijn wel zo diep en het graniet onbegaanbaar bleef de rivier in al die tijd echt onbevaarbaar mogen wij wel de aarde trotseren of is leven van elkaar leren…

weest u er op voorbereid dat u te eniger tijd de vrouw van uw dromen zult ontmoeten maar beseft u wel dat u dan op dat moment uw zelfbeschikkingsrecht naar de vaantjes hebt geholpen…

ik zie je niet maar je bent wel bij me voel je in de druppel regen op mijn kin hoor je in het vlagen van de tegenwind jij zet mijn stappen naar jouw huis je blonde lach bereidt me al een warm thuis…

Ze keek naar me alsof ze mij tot in het diepst van mijn ziel kon doorgronden en die vrouwen vind ik best een beetje eng, normaliter, maar zij deed het liefdevol. Door de sneeuw gleed ik bijna uit, maar als een stoïcijns ridder fietste ik door de zwarte smurrie feilloos verder, langs een debiele zigzagversperring richting mijn veilige vesting…

sneeuw schijnt vegen in een gezicht zwicht voor een vergeten kindertraan in grijsgroene ogen die de waarheid spreken geeft licht aan woorden die liefde verbreken…

Kijk niet zo naar me, als we met de anderen aan de tafel zitten, omdat ze dan kunnen zien dat we verliefd zijn. Zoen me niet zo luid in het openbaar vervoer, omdat de anderen kunnen horen dat we van elkaar houden. Raak mijn gevoelige plekje niet meer aan, omdat de anderen kunnen ruiken, dat we net naar bed zijn geweest, schat.…

Ik zag je lopen In mijn droom Je werd wazig Mijn antenne uitgestoken Maar je was te ver weg Geen bereik Ik zocht verbinding Bij de mast van verlangen Drie balkjes, twee balkjes Verbinding verbroken Je was al Over de grens…

in samen klinken gaat ons geen toon te hoog wij componeren dirigeren in een lieve lust stemmen steeds beter af na klein improviseren ons applaus is stilte als de echo is geweest een feest dat wij in rust en a capello vieren…

4 Jaar lang was je alles voor mij, Je liet me vanaf het begin niet meer vrij. Het was een droom. Het mocht niet, Het duurde zolang voordat je mijn gedachten verliet. Ik liet een laatste snik, Tenminste, dat dacht ik. Ik heb een lieve vriend, Dat had ik na dat wachten wel verdient. Al gaat het uit doet het hem veel verdriet, Wat moet ik doen…

Bij het plukken van de hazelnoten bleef jij vastgevroren staan schoof op handen, knieën en voeten zelfs toen, kon jij niet verder gaan Het was moeilijk te geloven, dat jij voelde dat ik nog steeds van je hield Daarom sprak ik het hardop uit in kapitalen hoe pervers het lot van jou en mij kon zijn Ik op twee benen en jij…

Als in kleurrijke krijtkringen die ontboezemingen cirkelen vogelvrij opgetekend in liefdes lot ebt grauw geroezemoes weg in zacht getinte werelden in smaken van verschil in de taal der verschijnselen als in een wasem van verloren woorden streelt jouw adem terug naar het hart der dingen naar heftiger getijden die de maanstond…

mijn verlies toegegeven gevonden voorwerpen gebeld daar zegt men dat er tot heden ten burele van 't depot gevonden goederen nog niets is binnengekomen dat in de verste verte lijkt op een verloren liefde... maar dat ik het natuurlijk altijd een volgende keer mag proberen en dat ze mij zullen verwittigen wanneer er iets is binnengebracht…

je bent een woud nog onontgonnen ik ben de reiziger die de paden mag maken waarlangs je zult gaan reizen naar ongekende verten met de vader van je kinderen ga maar leef maar het is zo voorbij…

Draken , in de schemering ging ik temmen . Handvol tamme kastanjes bracht ik voor je . Onbekende scheppen met de leegte van de nachten beladen, in jouw haven liet ik zinken. Roze orchidee met mijn handen maakte ik weer levend.…

Stilte, jij bent mijn liefde. Jij bent mijn stille Toeschouwer achter mijn ogen. Vanuit Jouw zachte schoonheid groeit een brede glimlach. Ja, het zijn er wel duizenden die mijn hart met rozenparfum onderdompeld. En alles wat aan mij vastkleeft wordt met deze mooie stilte schoon gewassen. Mijn ziel blijft achter vrij…

je bent een woud nog onontgonnen ik ben de reiziger die de paden mag maken waarlangs je zult gaan reizen naar ongekende verten met de vader van je kinderen ga maar leef maar het is zo voorbij…

krakend lossen schotsen in de warme onderstroom die opwelt uit de diepte van je hart scherp snijdend jaagt gedachtenwind het kruiend ijs weer vast nog wakken de emoties hun open donkere pijn laat je niet bevriezen juist in barre tijden moet je open zijn…

Mijn hand streelde jou het haar reeds meer dan enkele uren lang Je had verdriet, je voelde je naar een traan gleed je over de wang Mijn lippen vonden dra je mond en ze kusten jou teder, urenlang In donker sloten we een verbond tranen gleden ons over de wang Mijn hart opende zich terstond voor naar wie ik lang al verlang Ik goot lange…

Licht in mij als de sneeuw buiten in deze donkere avond vloeien in elkaar over De kracht van de golven in mij in het verlangen naar jou als vrouw in je volle kracht te meten met mijn machtige smachten De golven die op het strand beuken het zilver zonlicht besmeuren In mij naast elkaar in vervloeiing in mijn zijn in en zonder jouw…

In een ziel gesmolten in het water liggen we Met de ogen wijd open zoenen we Vanavond in een lichaam gesmolten ademen we elkaar in....…

Ach die tijd, onze tijd van ondergang en overgang, scheidt de dag de dauw die we vertrapten, in de middag al verdampt, klampt zich aan het tempo van elke hartenklop waarin we mochten hopen, wat in elke seconde start en eindigen kan, in de avond ligt de overvloed met ivoren plaveisels ingelegd en in de kristallen nesten waarin we rouwden…

dat vleugje jou tussen mijn regels laat zich niet afschrijven het blijft sluimeren en fluistert zich door alle rede heen hoeveel zinnen ik ook blijf witten nergens staat iets zonder jou en al schreef je je laatste strofe zelf en kan jouw inkt me niet meer bereiken mijn innigste blauw blijft altijd voor jou…

als nachten zwarter worden door gebrek aan licht dwarrelt sneeuw in maagdelijk wit haar donzen deken brengt kerst met ster en goddelijk kind een stralend welbehagen knalt nieuwjaar het uitbundig zwart in alle kleuren weg de langste nacht is afgelegd het licht lengt nu de dagen…

Als ik zit te mijmeren beelden in gedachten aan me voorbij zie glijden. Laat me dan maar rustig dromen als ik er weer even in ben verzonken. In gedachten hoor ik een melodie van klanken waar de herinneringen binnen in me stromen en woorden me dan het spreken overbodig maken. Als de avondzon weer gaat dalen de dag wordt ingehaald…

jij stak je hand uit maar ik kon niet aan jou tippen keek naar je op ogen en je blonde lach die zonder voetstuk was nooit heb jij neerbuigend over mijn knievallen gedaan of mij het gevoel gegeven van om de vinger winden ik ben zielsgelukkig met jouw welbevinden…

Als ik afscheid van je moet nemen omdat de dag roept en de plicht en ik je zeg: tot vanavond! en ik nog eenmaal je contouren in het dekbed zie Word het wel heel erg moeilijk om afscheid van je te nemen omdat de dag roept en de plicht en je zeggen: tot vanavond! Dan moet ik maar net doen alsof me de moed niet…