Alle inzendingen over filosofie

Nu de lente dan toch haar eerste schreden zet, de krokus heel nieuwsgierig op windrichtingen let, kies ik vandaag voor de allesomvattende stilte of een dampende en onontkoombare kilte? De akkers liggen nog onbewerkt stil te wachten waterprachten dijen nog uit ver buiten hun oevers. In de palmen van mijn handen wacht de toekomst de strenge winter…

Een vacuüm waarin ik moet berusten vaar ik in de schaduw van het licht waarin je de werkelijkheid bewaart, geluidloosheid als oog van een orkaan, ik kan er moeilijk tegen dat je van gedaante wisselt, daarvan ik vrijwillig moest vervreemden, windstilte waaruit ik de kracht van je moest lenen, niet uitlegbaar dat zaken ook onbegrijpelijk…

Hoe heet het wonder dat voorbij vaart met gebolde zeilen, gestuwd door zwarte zwanen in de stroom van een warme passaat, z’n unieke eieren uitkomen, in het zoetste dons van hun voorspelling, uitbroeden laat wat en als speling van het lot geboren wordt? Hoe heet de eigenwaarde die in gedachten over grenzen waart, gelooft dat de wereld…

In alles wat ons omringd, zit gevangen in een eigen setting, verworden in werelds stof wat aantoonbaar voelbaar verder zingt, soms onwaarneembaar vaag en naar onbaat toegerust vanuit alle windstreken, het rijpte al in de as van de geschiedenis door de zielen opnieuw gedolven, geselecteerd in kracht of onvermogen, het is het lot wat…

De buitentemperatuur is nog niet laag genoeg slootwater in plaats van ijs omringt de boeg. De dag voelt als grote rimpeling in de sloot een die ons alvast laat ruiken aan de dood. De wintermaanden hebben gedragen en gebaard hebben ons als voorjaarsboden aangestaard, wensen nu eveneens met het daglicht te spelen, al wilden krokussen deze zonnestralen…

In mijn diepste wezen kan ik de werkelijkheid niet bevatten Ik zoek naar Zingeving Bevestiging In de ander Er moet toch een reden zijn voor mijn bestaan? Wat is werkelijk? Gevoelens Gedachten Verlangens De manier waarop ik mezelf laat zien in mijn dagelijkse beslommeringen wordt bepaald door de keuzes die ik maak wanneer ik probeer…

We verzwegen het openhartige in een miniem geruis van het onzegbare. Wij dachten aan het begin toen er geen woorden waren, de toon nog niet was aangeraakt, in elke hartkamer de toonaard zichzelf vermaakte en in elke hartklep een ritme van emotie werd bewaard Daarmee toetsten we het bloed beider vermengde choreografie, het…

Verlies van zin voelt als straf, In het licht als onrechtvaardigheid, lange aanloop tot een hoger plan, waarin nog geen contouren zijn gevat, of dat uur morgen komen zal? dan lijkt de zon dichterbij te schrijden, soms weer verder af, Dit zelfbedrog is mijn grootse act daarmee ik worstel en maakt het denken vrij, in de spiegel van oneindigheid…

Op de rug van mijn geest werd met zwarte pen geschreven als graffiti op een verouderd hart, op ongeduldig papier, ook wat de prullenbak niet vrat, blijft uiterst links of rechts een drammerig streven had in uitersten tot de draad versleten blad als onzin waarmee de wereld wordt volgeklad, feilbaarheid in een oceaan van inkt…

Voor de vrouwen die in deze polder wonen in een tuin wachten op wat gaat komen, de deuropening en drempel soms bewonen niet wensen te verwezen maar nog steeds iets vrezen, laat los. Voor de vrouwen die in deze polder wonen laat die angst los, dagelijks komt de zon. Slechts de uren, die unieke uren ook die voor de dageraad kijken je aan…

Alleen in de geest is weinig gegeven wat bij geen wezen lukt, blijft maar even, Onbeschrijfelijk pompt het hart onder het omhulsel, in een labyrint van euforie of smart rond in de essentie van verliefdheid in de ziel of lijfelijk. Aangeboren tussen heelal en de hel, huist meestal tussen beide oren, paradigma om bij…

bestaat de waarheid wel echt ik wil de waarheid schrijven maar steeds laat ik iets weg of dik ik dingen aan is de waarheid niet mijn bestemming maar een nieuwe manier om dingen te zien misschien…

(een zelfportret) zoals de ernst van het leven je soms zomaar te pakken kan nemen en het bewijs levert voor later…

Alles keert weer. Het was net achter de rug. Alles keert weer. Niet echt gevraagd. Alles keert weer. Dat was laatst gewenst. Alles keert weer. Moet het als compost? Alles keert weer. Verleden nog niet Verwerkt tot … toekomst.…

Als het seizoen vernieuwt uit de trechter van een kille duisternis moeten wij nog hechter slapen gaan en het licht laten schijnen over dromen die ons benauwen. zelf zijn we de armen die ons weren tegen het dreigende grauw en tegen van ondeelbare realiteit die buiten ligt te wachten, verrekend in de nerven van het wederkerende…

In deze complexe tijd keek ik achterom met een naïeve verwondering, door de jaren uitgelicht liefst wel in spiegelschrift, onomwonden, gestreeld door onvolkomenheid, verbaasd over zoveel wederkerigheid, de drift gevat in het licht van het liefdesvuur, een warme mantel door velen werd gedeeld het herkent het sterven zich in de kleine…

Het moment dié seconde dát ogenblik op dié dag dát gevoel voelt als 'oer' iéts van eeuwigheid verbonden met alles waar je was dát moment toen je wíst het is wáár zó is het écht waar ! Dát moment bedoel ik.…

In die ogen van die ander jou te zien zuiverheid en onschuld te ontdekken terwijl alles van jou als scherts, scheef, krom en ingewikkeld zoals bij hem zoals bij mij zal zijn alleen zie ik dat meestal niet Dat pure, ondanks al dat.…

Als de toegemeten tijd verstrijkt zal mijn lijf, waar ik van houd ook materie dat mij steeds plezierde wisselen van plaats, zonder mijn herinnering aan hen die mij hebben verwekt, verzorgd en groot gebracht, 't wereldvenster ruim ontsloten zij kenden mij en namen mij hoe ik ook was vanaf 't pril begin, en later mij met stoerheid vulde dat…

Zie, eeuwig rustloos, als het golfgeklots, de zee der mensheid om de wereld varen, soms schijnbaar kalm, met gladde spiegelbaren, maar dra vervoerd in woedend stormgebots. Zij wentelt om zichzelf, in kalme trots, en schijnt in eigen grootheid te bedaren, maar beukt, in zucht naar 't eindloze opgevaren, weer 't dreunend strand, àl naar de…

auto's schuiven over het viaduct, koopwaren over een lopende band zoals bij Alice wordt klein groot en groter klein, in fel zonlicht schitteren contouren van het wonderland en als ik mij niet vergis is het de oorzaak die gevolg is, is het de supermarkt die dicteert dat ieder beeld een kopie is van een kopie en omgekeerd je kunt je gevoel…

waar is toch dat geluid dat geluid van stilte dat geluid dat ons ruimte biedt om ons van binnen te kunnen en mogen bezinnen ach dat geluid huist in de nacht verjaagt door de hectiek van de dag de plek waar ze ons opwacht zo tussen droom en werkelijkheid daar is het dat ze zijn mag heel even ervaren we daar haar weelde totdat ze verjaagt…

Het bewandelen van zijwegen is niet zonder gevaar. Een mens is echter nieuwsgierig van aard. En in een verborgen uur lokt het avontuur Een gletsjer krimpt en scheurt. De ondergrond krijgt vrij spel. Veel gaat veranderen of wordt uitgewist. Men zoekt naar ingang en verloop. Voorbijgangers doen geloven dat dit nou juist de nieuwe hoofdweg…

Een rij mensen op het balmaské in 't schelle schaduwloos licht gedwee dansend en buigend in de zaal benee onder maskers en kronkeltongen ontevree O wee o wee de lucht is buiten blauw en binnen zonder rookverstoorder grauw met grijze ogen gelijkend op de rook vogels met veren gloeiend rood als een pook Zweefden gezamenlijk voort verdoofd…

de waarheid is een lekkende sloep die in de geulen van zeeën verdwijnt wijs naar het wolkendek val neer in het stof roep goden aan beschuldig anderen huiver omdat de oorlog altijd weer begint omdat we de ander verliezen laten we verhalen delen en samen reizen zonder huiver zullen we weten dat we de ander zijn…

we zullen het zonder voorkennis moeten doen maar waarschijnlijk ben ik het zelf hij kan echter ook een ander zijn in het oog van herinnering te midden van verward verstand in deze verlengde ontmoeting dringt zich gelijkenis met zijn spiegelbeeld op om iets mee te geven is nog een diepte te gaan- het is ook altijd wat…

Soms vindt mijn gezelschap mij wel wat afwezig en verdenkt men mij vervuld van diepzinnigheid, maar dan houd ik mij totaal nergens mee bezig, terwijl men het opvat als teken van wijsheid. Je kunt mensen al vrij snel om de tuin leiden, door je gedachten hun eigen gang te laten gaan, om zo zinloos geouwehoer te vermijden, en ze jou toch als wijsgerig…

De wereld verovert en naar onze hand gezet Het is de natuur in onze onbesproken aard Wie daar aan vasthoudt, weet dat het zinloos is Dat alles te bespelen is, is allang verjaard, Verliest haar in zichzelf In het lied van eigenwaarde En zijn we een deel van een onberekenbare weg Tot aan eigen kwetsbaarheid overwint de kracht…

Je woont in waar je het beschrijft, de hemel kan niet lichter zijn, je stelt je in op dingen, die je drijft, met een steeds kleiner diafragma vast, haarscherp raak je het beeld, uitgelicht in een tegengesteld contrast, elk detail belooft een nieuw ontwerp, maar de realiteit slaat terug en de dichter verwerpt de last in schijn, een…

Op dat stickertje pronkt nog steeds die Spaanse met bananenhoofdmand...…