Stof tot denken
Het vroege morgenlicht dat schoon en warm
het grote raam bescheen,
mij koesterde in stilte, wij als één
versmolten in dit gunstbewijs, voor deze dag alleen.
En zag een stofje zwevend als een ruimteschip
in het onmeetbaar grote licht en kende
zorg noch vrees voor zwaartekracht
te kunnen vallen in zijn macht.
Maar wendde bij de grenzen van zijn reis in tijd
en keerde weder naar 't licht
wat het omsloot als lang verwachte deelgenoot
en werd tot licht, wat zeven kleuren bood.
Zijn reis in tijd kreeg een gezicht,-en heeft als kroon
terwijl u 't leest, uw stemklank aangenomen...
Was hiervan sprake op het eerste Pinksterfeest
toen ieder in zijn eigen taal werd aangesproken?
Zie ook: http://www.evertdeboerkunstschilder.nl
Schrijver: Evert de Boer
31 augustus 2020
Geplaatst in de categorie: filosofie