Alle inzendingen over tijd

wie belt er op dit late uur de oorlog is hier al vandaan morgen woont niemand meer voorbij het laatste huis later zijn de ramen toegedekt op een zeker moment valt toekomst steeds verder in de straat, nu zonder mij ooit, achter de tijd in een open veld…

Zij die niet meer ouder worden leven voort in tijdloze nachten het leven lijkt dan soms een dagdroom…

toen we onsterfelijk waren al wisten we het niet rolden de woorden uit onze monden met de snelheid van het licht op een dag haalde de tijd ons in we hunkerden naar vertraging woelden te hooi en te gras naar brokstukken van toen we zagen hoe op zee een storm opstak onze woorden bereikten het het uiterste licht niet langer we oefenen…

Daar kwam er een wagen vol nachten en dagen, vol maanden en uren en stonden gereen, fel trokken en weerden hen' de edele peerden, die zesmaal vier hoefijzers kletteren deen. Al rijdend, al rotsend, al bokkend en botsend, al piepend en krakend, zo vloog hij door stee; en, als hij was henen en verre verdwenen, toen waren de dagen…

De tijd heeft alle tijd Altijd De tijd vliegt Ook als je het niet ziet En zo is het, vanaf het begin Geloof me, we zitten er midden in…

Dat niemand ooit de hele vorming van een ijsvlakte zag, echt elke tel van hoe een vijver tot betreedbaarheid stolt. Allicht is daar geen enkele totaalgetuige van, nu en vroeger niet. Dat zekere raakpunt met mensen uit eerdere tijden maakt hen plots nabij, alsof ze door de troebele ijsspiegel naar mij kijken. Vooral in het midden bij de vastgevroren…

vandaag stokt de tijd ze weigert te verstrijken uit het niets herrijzen mijn ouders die lang geleden gestorven zijn ik klop aan bij het verstofte nest het is verlaten en begroeid met mos ik ken de dode dromen van mijn ouders niet met smalle vleugels woon ik tussen dromen en de dood…

De klok tikt langzaam de uren rond. Het onderscheidend ritme van mijn hart. Het verlangen leeft van schemering tot de ochtendstond iets te willen hebben van wat nog niet eerder werd gehad. De klok tikt langzaam de uren rond. Het onderscheidend ritme van mijn hart. Het hunkert naar de hunkering in monotone klanken van een innerlijk debat.…

weer terug reclame; nee huis aan huisbladen; nee hervonden drukwerk; ik weet het niet vergeeld, getergd, bestoft wat is nog toe te voegen aan wat bestaat likt ergens een tweede huid zilt, zoet, opnieuw elke keer als ik alle plooien proef en voor lief neem…

Gestroomlijnde koppen met hun computers zijn ze daar. In de computer zit een chip alles in elkaar de chip bevat informatie die wij niet kennen alleen een paar knappe koppen die hard in de wereld rennen om meer te weten te komen over ons heelal of de aarde onze grote bal de geheimen zijn ons niet meester geen platen draaien meer het doet…

Nu deze weken weer voorbij ritselen in hun morsbruine jassen en bomen oude briefjes sturen naar de zakken zaad van distels, mosterdplanten en de rest en steeds op hoop van minstens dertigvoudig vrucht, nu mijn haren witter dan de mist en alles anders sinds ik me het eerste licht herinnerde, schrijf ik een mondvol ogenblikken op…

Samen met Van Kooten en De Bie, zijn generaties rijk geworden. Zakenlui zoals Jacobse en Van Es, maken helder dat geld kan roesten. Zonder simplistisch denken, kan duurzaamheid niet bestaan. De leiders van tegenpartijen, bedienen kiezers op hun wenken. Zonder Kees en Wim, zou Nederland bestuurlijk Juinen zijn, vol met Hekkingen en Van…

Beklemd ging hij aan land, het was nog vroeg. Grijs licht hing om de schepen en de kade. Hij sloeg de oude kerk verwonderd gade, en ging voor anker in een lage kroeg. Des middags zwierf hij eenzaam door de stegen kind'ren speelden met scheepjes in de goot en vrouwen zongen. 't Was alsof een groot, bevreemdend heimwee op zijn hart kwam…

Wanneer zij veertig wordt, is Sarah nog een vreemdeling. Hij weet bij lange na nog niet, waar Abraham zijn mosterd haalt. De saaie tijden zijn gelukkig voorbij. Het is hoog en hoog tijd geworden, om niet langer stil te blijven staan. Het is hoog tijd om te worden herboren, en door de komende jaren op reis te gaan.…

Huizen worden getekend, en gebouwd. Oude mensen wonen er tevreden. Maar oude huizen zijn onzuinig. Oude mensen zijn een kostenpost. Thuiszorg is duur. Oude huizen worden afgedankt, getekend door de tijd, en afgebroken. Oude mensen verdwijnen.…

Goh, ik hoop toch maar dat dat het ontrafelen van het leven, het ontstaan ervan, sneller reizen dan het licht en tot slot ontmoetingen met andere soorten nog allemaal past in mijn resterende jaren. Nooit zag of sprak ik een tijdreiziger, misschien zijn dit wel de saaiste decennia ooit, en gewoon niet de moeite waard om naar terug te…

Mijn dagen gaan nu al zo lang in klamme regelmaat; mijn nachten evenzo want slapen is gelijk aan waken. Mijn dagen, nachten gaan zo moe voorbij, seconden traag, tot in de eeuwigheid, in levenloze regelmaat. Ontdaan van alle lust tot leven is mij mijn einde niet gegeven ; mijn nachten-dagen gaan maar voort in klamme regelmaat van eenzaamheid…

we verdronken water uit een vluchtig slapen verdrongen bewolking uit onverwachte hoek we werkten, tot verder voorbij, tot werkbaar lieten namen achter in beschreven tijd sindsdien aangetekend, zodat onze brieven niet verjaarden in woorden, met handen gemaakt, onbesproken…

Hij ligt er nog, de steen: een jaar geleden Heb 'k zelf hem daar gelegd; en ik herken Heel goed de plek, vlak naast die scheve den, Waar 't zandpad, wit, loopt naar de hei beneden. 'k Dacht vaag: Wat 'k doe, lijkt op wat Farao's deden; Eenzelfde ontzetting vroeg in mij en hen: Alles vergaat: ben ik niet, die ik ben, En was en blijven zal in…

Ik heb u eens ontmoet, een lang vervlogen dag t is jaren her, de plaats ben ik vergeten t was eerst en enig keer dat ik u zag U was bekend, ik had het moeten weten U las wat voor, het waren vast sonnetten De verzen zaten strak gebeeldhouwd in t corset Van rijm en ritme volgens oude wetten Maar ach een kniesoor, die daar nu nog steeds op let…

ik ben alweer bijna vergeten wat ik dacht wat je pas beseft als je niet meer weet waar je je sleutels had wie was die buurvrouw die je jaren sprak waarover hebben we het al die jaren gehad op weg naar de supermarkt is allemaal weg de herinneringen en de aanbiedingen ergens moet je je dwingen dat je althans iets nog de jonge…

'Jabedabedoe', de futuristische tijd; van een steentijd wereld naar een mogelijke Flintstone werkelijkheid. Wat eens zal kunnen, en nu virtueel wordt geprobeerd; zal dan met feiten aan ons nageslacht worden gedoceerd. De Fred en de Barney's, die met hun Wilma's in ruimtelijke sferen, iets in hun ruimteschip bij Mac Donald's consumeren…

Stevige korte massieve gedaante zag ik door het doorschijnende water optornen tegen onzichtbare stormen, een steen gekoesterd aan de borst. Voorovergebogen kluizenaar verzonken in gedachten, stap na stap behoedzaam vorderend op de van keien vergeven grond. Onmogelijk was het als kind al de aandacht te trekken van een ijsbeer in een stuiter…

Zodra het laken mijn lichaam raakt Ben ik vrij herboren naakt Stromend, vluchtend, ruisend Kapot, stuk, bruisend Dan word ik wakker prikken de zonnestralen in mijn gezicht De nacht is in rook op gegaan Ik zie het want het is weer licht…

Een schrikkeljaar is een geschenk, door tijdmakers ons geschonken. Niet om de tijd, maar om mensen, te corrigeren. Een schrikkeldag is een extra dag, om de tijd even stil te laten staan. Voor het eerst in mijn leven, ben ik verbaasd en geschrokken, omdat we toch dóór bleven gaan. Alsof leeftijd niet bestaat, alsof we eeuwig leven morgen…

Mijn grootvader en ik, waren jarenlang vrienden. Ik sprak met hem zoals ik nu, met mijn kleinkinderen praat. Hij vertelde mij, zestig jaar geleden, dat zijn opa ernstig bij zijn wiegje stond. In het jaar achttienhonderdzesentachtig. Hier, mijmerend op mijn zolder, waar foto's in oude dozen rusten. zie ik mijn goede, bloedeigen opa, en…

Het is februari en er ligt sneeuw aan de einder. Teruggekeerd is de winter en zij belaagt, mijn hart dat onwennig maar steeds gewender Zijn schrikkel kwellingen met zich draagt. Alleen op mijzelf verlaten heeft februari in mij moeite met zijn eigen gezicht. Doet zij dagdienst onder haar fletse winterschijnsel, kort en kleurloos is…

Bijna iedereen streeft, naar duurzaamheid. Bijna iedereen leeft, gehaast of met spoed. Iedereen musturbeert. Moeten, moest en moet! Mensen, het wordt hoog tijd, om tijdzaam te gaan leven. Tijdzaamheid streeft niet, doet niets, maar voldoet.…

Voordat de avond valt en de nacht genaakt spreidt zich het hemelsblauwe uur tot rust en wederkeer. En wederkeren doet het licht voorafgaand blauw als morgenlicht waarin de vogels zingen; prijst deze nieuwe dag voor ieder is het licht ontstoken tot dat de avond valt.…

Het dagelijks leven baart me zorgen, want niets is alledaags vandaag. En ook niet aan een nieuwe morgen!…