Alle inzendingen over tijd

Zij kwam en wandelde met mij En knielde aan een beek en zei Dit is de witte akelei. Zij streelde het licht sidder-gras, En zeide dit is Gods gewas Dat boven mijn hoofd zingend was. Zij zei, onder dit gras-geruis Ligt nog haar vergeten huis Het wit geraamte van een muis. Zij zei, hoe hoog hier bomen staan Eens is het daarmee ook gedaan…

Twee lampen schijnen, de spiegel schemerblauwt, er schrijnen lichten in meubels rondom, alle dingen zijn stom. Ik hoor adem uit een vrouw komen, ik wou ik wou - ik zit zwaar en stil, 't is niets wat ik wil. Hoor de klok rikketikken, hij telt de ogenblikken.…

jarenlang stond er op de blinde muur van de fietsenstalling met witte verf 'heb vertrouwen in jezelf' thans jaren later is de tekst weggevaagd wellicht vanwege een chronisch gebrek aan zelfvertrouwen…

Wanneer alles werd gezegd, ontzegd. Gedaan, ontdaan. Ontdekt, ontbloot en toegedekt. Wanneer de waarheid zwijgen is, en zwijgend wordt verzwegen. Ja dan, wordt het tijd om op te staan, om zonder te vragen waarom te doen, wat in stilte moet gebeuren. Vannacht werd ik zonder willen wakker. Kreeg ik starend in het donker zin, om met woorden…

Zelfs wanneer ik in alle rust loop neemt de tijd mij te pakken en wandelt met mij mee…

Iedere morgen bij het ochtendgloren. Bij een rood gekleurde lucht. Zie ik nog iets van die nacht te voren. In zijn duisternis voor het komend daglicht op de vlucht. Ben ik een liefhebber van de morgen? Kies ik met eigen reden matineus? Ben ik pas weer gelukkig, wanneer ik onbezorgd het daglicht zie gloren? Is de ochtendstond mijn beste keus…

(wie kent hem nog..?) de overwegwachter haalde de bomen neer en vroeg terloops of ik een open haard had…

Leven, het is continue een ontwarring van iets wat nog nieuw en in elkaar gevlochten is. Men hoeft niets te doen geduld en tijd zullen het laten groeien tot iets wat uniek in alle schoonheid tot rijping zal komen.…

De zondag is een rustpunt in een mensenleven. Als een oase midden in de hectiek lijkt het de ideale dag om aan jezelf iets terug te geven. Van een geestelijk leven dat zich niet wenst in te laten met de doordeweekse dictaten. Die dictaten van het immer moeten en het nimmer tijd hebben om over die leukere dingen van het leven te praten.…

Leven trekt sleurt en kleurt maar uiteindelijk kleurt het mijn leven…

dagen die moede ontwaken in lage witte nevels die lang blijven hangen over de winterse akkers over de middag glipt soms de zon even door de wolken om plots weer te schuilen achter een regenbui alles in de natuur wordt stervensmoe en neemt afscheid van de laatste herfstdagen de bomen lijken op naakte skeletten in de schemerende avond…

Er wordt gezegd dat de tijd vliegt Maar wij zijn het zelf die langs de tijd vliegen. De tijd blijft wij zijn het die gaan...…

Nog niet zo lang geleden Of in een ver verleden Gemoedelijk en vertrouwen Op elkaar kunnen bouwen Heimwee naar die tijd En toch dat gevoel al een beetje kwijt In gedachten ben ik weer klein Dankbaar,het was zo fijn Ik ga naar school mam Dikke kus Laat je het touwtje uit de brievenbus…

Laat d' ouderwetse dichter nog zijn lier Besnaren om het zonlicht te bezingen; Ons, jongren, wenken hoger, beter dingen Dan 't eeuwen reeds banale hemelvier. D' elektro-lampen, met de kracht van vier- Miljoenen kaarsen kunnen mededingen, Zou 'k menen, naar de lof der stervelingen, Die bidden uit 't elektrisch-kerkbrevier. Hebt dank,…

Enorm verdwaald draalde ik wat door Gouda, ik sjokte van de Hema naar de Blokker en van de Blokker naar het Kruidvat. Met holle ogen als van een heroïnejunk staarde ik naar het afgeprijsde snoepgoed en naar de zinloze troep plastic rommel. Bij C & A streelde ik het Palomino-paardje over zijn hardplasticcen ruggegraat en dacht ik terug…

Wakker worden zoals iedere morgen lijkt een vanzelfsprekendheid in het onderbewustzijn verborgen. Een vanzelfsprekendheid zoals die door bijna een ieder wordt gevoeld, maar die tegelijkertijd een onzekere verrassing blijkt, die de mensheid al sedert oude tijden met vele vragen heeft vermoeid. Wakker worden zoals iedere morgen in een strijd…

Ik ben geen dichter, die zich voelt versmeten Uit vreemde wereld, die hij rijzen ziet, Haar herfstig-droeve aanblik wil vergeten En in gedroom naar d' oude tijden vliedt, Wie 't lijkt, als of geen schakel uit de keten Der Evolutie hem verbinding biedt Van Hede' en Toekomst en die toch, verbeten, Vloekt al wat d'Eeuw van 't Eertijds leven…

Zonder pen of papier zal ik blijven schrijven woordeloos verloren herboren woorden in gebaren te geven gebleven leven geeft mij nieuwe woorden nog dagen niet voorbij de bladeren van mijn herfsttooi pracht bij vlagen op de grond rondgestrooid weer al een seizoen voltooid om paden te verzachten in duistere nachten…

Mijn dag begint verlegen in argeloosheid sta ik op. Niet wetend van welke wegen er een ochtendstond gloort met nieuwe plannen in mijn kop. Plannen die dan een deel van mijn middag beheersen; een vorm krijgen bij een daglicht overdenking; met spijkers en koppen, voor een volgende morgen, of voor de lange termijn worden opgeslagen voor een…

Nooit genoeg van het leven dat de ogen opent iedere nieuwe dag. Met een telkens iets vergeten slijt het verleden tegen een beter weten door het optimisme van een nieuw gezag. Dagelijks is het een lijden van een strijder tegen de tijd. Een dagelijks verlies van vreugde dat zich niet met een kennis van nieuwe toekomstmogelijkheden bevrijd…

Niet voor eeuwig zullen wij bloeien. Niet voor eeuwig staan wij in de knop. Met iets van ergernis zullen wij soms verfoeien, dat er aan onze schoonheid een einde zit tegen de klippen op. Veel belovend wordt begonnen aan wat ons leven in schoonheid kleurt, maar al spoedig rimpelen de feiten die om de vergankelijkheid van een frisheid treurt…

Denken aan dat ene moment dat ooit zal komen een ieder bestemd Pijn het einde is daar de laatste adem het leven is klaar Somber zijn de gedachten voor het moment wat je kan verwachten Donker is de duisternis pikdonker als het doek gevallen is Dan komt hét licht dat gaat schijnen aan de horizon en alle problemen zullen verdwijnen…

Op de prachtige tonen van de ochtendstond. Die zich in vele aarden laat gronden. Verlies ik nimmer de grote lijnen van het spel; in de kwartsmaten die ik al verplaatsend tel; vertolk ik met de optimistische halfslachtigheid van een spreken met twee monden; iets van een vrolijke levenslustigheid nog niet door de werkelijke treurigheid verslonden…

Een morgen die onuitsprekelijk iets van een ochtendgezicht aan mij vertoont. Zijn duidelijke grenzen aangeeft dat door de haast nimmer in evenwichtige levens kan worden gewoond. Levens die zich verplaatsen over de grauwe routineuze wegen van ons vluchtige bestaan. Zonder goede gronden bij het omzien reeds de treurigen tot zoutpilaren doen…

Twee bomen, aan het stille water spiegelen zich alle dagen zacht, pronken met gekregen bladeren tot in schijnbaar dieper water. Beiden ook nog snel verstoord, als watervogels, zelfs een vis 't water doet bewegen spiegelbeelden, eventjes gewist. Het eerste blad dat valt één enkel blaadje ja, dat kan gemist. Tot de herfst hen roept,…

Ongemerkt was het later geworden. De TV moest steeds harder. Overal in huis slingerden tweede ogen. In onze schoot doofde heel langzaam het vuur. Ons laatste huisdier vleiden we in de garage. Voor 5 euro kochten we een nieuwe sjoelbak, voor de kleinkinderen. Pissebedden trokken onze aandacht en bomen en vogels en wolken en taal: laat, later…

Het hebben van laatste wensen; nog onvervuld, maar nog niet te laat. Wat kan een mens gelukkiger maken als zo'n wens in vervulling gaat vroeg of laat. Een mensenleven wordt zo snel geleefd. Voor je het weet lijkt het bijna voorbij. Bijna te laat voor de onrustige verlangens. Een gevoel bekruipt je, waarom was ik er niet eerder bij.…

De dagen die nimmer worden vergeten; waarop de angst zich verplaatst naar het andere doel; waarop een scoringskans zich opnieuw voordoet aan de betere zijde van je gevoel. De dagen waarop men het zich kan permitteren eens lekker uit het dak te gaan, omdat de beoogde doelen goed marcheren, die hun eigen goede richtingen zijn uitgegaan. Niet…

we kijken elkaar in de ogen als ik in de spiegel kijk we houden elkaar zonder vragen vast tot het donker wordt we zien wat verloren ging in de kakafonie het lawaai van het leven de stilte haakt ons vast aan de angst voor het einde…

Komt het u bekend voor: Balpen met verdroogde punt omdat de laatste klik niet werd gegund Handdoek gelijk in de was omdat er geen tijd voor twee knijpers was Rol WC papier los op de pot De WC zelf nooit op slot Altijd het gas erop Elke maand een strop in blauwe enveloppe Na middernacht naar bed om zes uur weer op De wekker…