Alle inzendingen over Zon

zwaar en zwart galmt een stem over gras en plas mijn roep om stilte wordt niet gehoord luisteren jij luisteren jij gebiedt hij maar mooi dat het me is gelukt om de zon te laten schijnen mijn huid benadert straks de zijne * Ik dwing de dingen/ en maak geen trede hoger dan ik kan klimmen (Lucebert: stadsbeeld - verzamelde gedichten…

ik hou zoveel van jou meer dan de wind die de kruinen van de bomen streelt meer dan de zon die de huid van de aarde warmt meer dan de zee die duizenden malen haar grenzen kust je zult het misschien niet willen geloven maar mijn hart stroomt over van liefde en ik verdrink in mezelf om jou heerlijk…

verdween met mijn droom In de ochtend toen ik wakker werd alleen De zon die half op mijn lichaam scheen Vannacht droomde ik van Jupiter Hij was niet ver Jupiter Jupiter Jupiter…

Heb je het vandaag gelezen in de krant ? Ambtenaren zonder gezond verstand. Een sigarenhandelaar is de sigaar, want men vindt de kleur zo raar van zijn zonnescherm. Het is waar, "Het was eerst BLAUW", zei de ambtenaar, "en wil je het doek vervangen in het ROOD, daar hebben wij 'n bouwvergunning op begroot." "U heeft geen vergunning…

Ik ben geen vader, en ik hèb geen zoon. Niets dan een sage is zijn zacht bestaan. Toch groeide hij gelijk de nieuwe maan In grootte en glans en werd volwassen-schoon. Nevens mij, glorieus en monotoon, Verging de kringloop van zijn kort bestaan. Mijn hand is strelend door zijn haar gegaan En langs het kloppend halsje van mijn zoon.…

Ze zat in de zon met haar zonnebril op ze had iets berustends, de tijd aan zichzelf de jongen die haar de bestelling kwam brengen kwam loom-onverschillig de onze opnemen nog voordat wij de eerste slok tot ons namen stond zij alweer op en verdween uit het zicht de wind die het zand meenam langs het terras voerde ook, 'en- passant…

. ------------------------------------------------ tweede gedicht uit de cyclus: De gedroomde zoon…

Als hij groot is, koop ik een auto Kan hij die 's zaterdags wassen. En een gazon. Dat moet hij dan maaien. Oude vrouwtjes jaag ik de straat op. Kan hij die helpen oversteken. Knaapjes het wakke ijs. Die moet hij redden met levensgevaar. Eenmaal toch moet ik het meemaken dat ik goedkeurend hem op de schouder kan kloppen. diep in de ogen…

De klok tikt de wijzers rond, maar de tijd houdt stil, Geen nieuwe dageraad, slechts grijze schemering, De uren tel ik niet omdat ik alleen aan jou denken wil, Onomkeerbaar, onafwendbaar ben jij nu herinnering. Mijn liefste kleine schat - al hoorde je dat niet graag - Een grote jongen immers, papa al bijna geëvenaard; Negen jaar was je, tien…

ik pluk de sterren van de hemel aai de maan over haar bol vang de schijn van de alles verwarmende zon misschien wou ik dat dit alles in werkelijkheid kon maar zo lang ik het tòch probeer en me daardoor nog realiseer waar alles ooit begon waad ik nog steeds op m’n blote voeten door ons aller levensbron…

ik zat met mijn ogen gesloten op de lijn naar de rode zon zij fluctueerde haar energie ik ontving een heerlijk pulseren wij kenden geen afstand zij was weids en kleurrijk dichtbij een meesteres die aaide en speelde met de magie van het energetisch draaien ik was de slaaf die kwam als zij met stralen wenkte wij aanbaden…

De hete zon Tart brandend De geteisterde geest. De eenzame ziel Verteert rusteloos De impressie der dorre natuur. De roerende hand Bestrijkt in ijle trekken Het droge paneel. De vaste verf wekt In gulden beeld Het tafereel der gouden bloem. De zonnebloem Tast de eeuwigheid.…

een donkere dag de zon komt niet tevoorschijn ze heeft een baaldag…

Onze adem dwarrelde eens wulps langs de vergeten naschokken van het dooiseizoen Eindeloos geboeid knielde je om 't geluid van 'n landend vlokje vast te kunnen leggen maar je was teleurgesteld in de vorst ondertussen slokte 't lentefrisse gras je blijheid gulzig op Eigenlijk had de zon toen wijslijk haar gom gebruikt gelukkig…

De tuinen doen nog niets dan ademhalen, Maar diep en zwaar, alsof er reeds een dwalen Van wakker wezen in hun slaap begon, Alsof er reeds bewegen en een kentelen Is aangevangen om naar ’t licht te wentelen In een zeer zoet vermoeden van de zon.…

haar trage streling wekt een wild verlangen naar de zomer die me kust en lacht zij omarmt, verwarmt mijn lijf en maakt me wakker ik geef mij over aan de lente en verwacht……

Hier is de zon! Sprankelend razende watervallen, rollende zomerballen, langs druipende wanden van geel. De zon is een zoete citroen, zoen, zoen! Onbedwingbaar druppelt het licht in gretige monden. Het is een sappige dag.…

Wij bedekkken ons met dekens van steen onder de wind die zich niet laat vangen regens die uitspoelen en zon verlangen daar gaan de druppels duidelijk heen Overgoten met het hemelrijke vocht absorberen wij niet de wezenlijke dingen vruchtbaar zal de cyclus weer beginnen omdat het in de winter niet mocht…

Zwaaiende bomen, lachende zon kriebelend gras zo zacht als tapijt genietend van deze zomerdag drijvende wolken, fluisterende wind kabbelend water zo helder als glas geen enkel besef van tijd mijn voeten in het koele water de brandende zon op mijn huid mijn handen in het kriebelende gras bedenk ik al luisterend naar de wind en kijkend…

Zonnestraal en water toveren een schitterend geheel van flonk'rende juwelen op zijzacht groen fluweel mijn vingers tasten naar de paarlen maar de zon gaat heen en druppels spatten op en in mijn hand uiteen…

Als een vuur vergeven van kleuren in kromming van water aan weerskanten hetzelfde maar vanuit een hoek verschillen Na neerslagen komt zij dikwijls, maar wat later Zoek de spiegeling waar haar tinten minder hard gillen Een zon moet eerst stijgen en doordrongen worden met regen tot haar stralen doorbreken waar wolken bewegen Tegen het blauwe linnen…

Bezinksel op de bodem Van de aarde Zijn wij Een Onopgelost mysterie In de aarde Ben ik Ben jij Terwijl we op de orbis lopen Zonder denken Zonder hopen Vanzelf Zoals de zon bezinkt Met het licht In het water Mag ik denken Mag ik hopen Dat ik ooit zwicht Met het ontkennen van later…

Ik walg nu van die dagen vol van zon, Van die zon zelf, die niet wil ondergaan; Wanneer het nacht was zou ik naast hem staan En zeggen: Vriend, 't was waar, eerst nu begon Mij 't leven, àl wat ik eertijds verzon Was logen, wat ik zei van zon was waan, En van genot en liefde, - maar, welaan, Vergeef mij dat ik zó dwaas dwalen kon.…

Puur genot op een zomerdag toen de zon doordrong in mijn huid terwijl ik op mijn handdoek lag ritselende bomen als enig geluid Puur genot op een zomerdag toen ik over het strand heen liep en in de verte mijn hond zag spelend in water, niet te diep Puur genot op een zomerdag Toen ik op een heerlijk terrasje zat met alleen een biertje en…

De zon trekt wolkensluiers mee in haar valpartij morgen weer een dag…

De lucht smelt als was onder de hitte van de zon en stroomt over het sidderende landschap. Ik beweeg me vertraagd en op rekkende benen door de roze massa van de namiddag. Geef me veren! Schiet me als een pijl omhoog de koude ruimte in opdat ik, met mijn diep-blauwe handen, de verstikking van deze kermende aarde kan scheuren.…

velden vol halmen golven in de avondwind de zon gaat rusten…

Lange rode roos, wil naar de zon toe groeien. Krijgt alleen maar luis.…

En maar dicteren componeren orchestreren dirigeren alles was er al land lucht water vuur als vier seizoenen modder sneeuw rivier en brand ook knechterige wolken onder haar absoluut uitgestrekte troon Zelfs de zon dook weg achter de horizon Zwijgen kijken en kwaad staren tot alles stopt met vallen en de dag eindelijk eindigt in zonneschijn…

Beuls-professies (petten af!) Zijn sinds jaren meestal erflijk. Daarom, kind! (een mens is sterflijk, En uw vader helt naar ’t graf!) Ware ’t nimmer te vergeven, Zo ik u geen raad zes zeven Vóór mijn end te slikken gaf. Primo – Jongen, voel uw waarde! Want een echte Recensent, Schoon ’t langoorigst dier der aarde, Houdt zich voor de knapste…