Alle inzendingen over Zwaar

Zo´n honderdtwintig Pippi´s bij elkaar Was niet genoeg om ´n record te breken Maar wiedewiedewie met Pippi-streken Tilt aan zo'n droge optelsom nou zwaar? Hier komt de Langkouslogica gelegen Van tweemaal drie is vier en twee is negen…

Dikketruiendag, dat is 't wel Niet enkel gaan de juffen kennis spuien In van die fijne witte kabeltruien We leren onze les ook extra snel Die dubbeldikke kleding werkt ook tof Voor 't opnemen van al die zware stof…

vanaf de bank waar ik in slaap dreig te vallen zie ik het licht theelicht, waxine poeslief treedt territorium binnen een kaars flakkert mijn ogen worden zwaar aangewakkerd geef ik toe de kat ligt op mij afstandsbediening scherm op zwart…

Het hart weegt zwaar de leugen paradeert langs oude kliffen van spijt. In haar strot telt de sleutel het klappen van de zweep. Tranen gemarteld genoeg gehuild. Grote harten sterven leeg. De waarheid wordt bezongen door het hart zonder verwijt.…

Waarom zou je liegen of de boel bedriegen draai er niet steeds omheen zeg het gewoon meteen wees eerlijk tegen elkaar ook al is dat soms heel zwaar en doe dat niet via de telefoon maar in het gezicht van die persoon dan speel je open kaart en dat is heel veel waard.…

Hoera, de soapboys treden op; de snaken Geert pruilt en mokt, maakt machteloos misbaar Wat doe ik hier, ik voel me zwaar en naar! Zal Bram dit keer alweer de rechters wraken? Vrijspraak staat al vast, dat is hun ook geraaien want anders kan G.W. geen haat meer zaaien!…

benoembaar in koestering maar bedekt met wolken als een luchtig dwaalspoor nevelige momenten zonder naam waar wit steeds egoïstischer wordt door zwaar overdrijvende spaties anoniem nog steeds overal aanwezig slechts aan intervallen sporadisch onderhevig maar ze zijn en blijven hoe dan ook bestaan…

Een Britse vrouw met hele grote borsten Krijgt smartengeld omdat haar baas het waagde Er iets over te zeggen, dus ze klaagde Terwijl toch menig man hiernaar zou dorsten Ze droeg haar zware last wel naar behoren En bracht haar punten ook heel goed naar voren…

sierlijk schreef hij in tijdloze schoonheid arabesken aan de ijlblauwe lucht zijn valvlucht was doorzichtig als glas een lichtschittering dook in het gras in kortdurend vleugelgeweld was het laatste oordeel snel geveld zwaar en bedachtzaam wiekte hij weg in een overwinningscadans met de prooi in zijn bek…

Herstellende nog steeds van zware worteldiarree galoppeerde hij de nacht door over glibberige daken Zeven kleuters speelden 's ochtends met z'n allen heel tevree met de zachtoranje sneeuw om er een sneeuwpop van te maken Er was genoeg gevallen om een vreugdekreet te slaken…

Aswoensdag, hoe zwaar het kruis te dragen op deze dag wanhoop en tranen hart getroffen besef komt in vlagen zoveel gewonden naast doden op hun laatste vlucht de woorden van de man, die weet dat het einde nadert leggen de adem stil…

Zondag 26 september 2004 Een zware aardbeving In de Indische Oceaan Veroorzaakte een vloedgolf Die vele landen trof 300. 000 doden Waren het gevolg Een catastrofe Die wordt gezien Als één van de ergste natuurrampen In onze geschiedenis Een vreselijke tsunami…

zo vaak zo veel ben jij daar even zo vaak zo veel kan ik het kwijt want het valt me zwaar dit leven heb vaak geen besef meer van omgeving of tijd zo vaak zo veel droom ik van veel beter zo vaak zo veel niets meer zoals nu jij bent weg en dus interesseert me niks voor geen meter ben ik niks een nada individu…

waren zo eerlijk zouden niet vergeten dat wat bindt ach jij weet wat wat is verloren wat ik niet meer vind in een zoektocht naar gouden zilveren sterren in de nacht ach lief je wacht tevergeefs wat is nog eerlijk wat is nog waar tot in het oneindige verborgen eerlijkheid weegt jou te zwaar…

De meeste Britten zijn beslist te zwaar Van Boris moet het volk echt af gaan vallen Ze gaan daar nu dus sporten met z’n allen Want buikvet vormt bij COVID een gevaar Wat het effect van ’t strenge leefpatroon is Bewijst de blonde Engelse Adonis…

Door een plotseling vochtig wordende mist wordt de lucht voelbaar zwaar geen hand voor oog te zien ze zucht haar wangen nat de wind steekt op haren wapperen voeten zoeken houvast waar je ook bent ik zal je vinden klinkt haar fluister door de nacht…

Die nacht, op bed met koorts dacht ik aan de reizen in jeugdigheid verzonnen zonder antwoord in jouw huis en de stilte in de nacht dwong mij te luisteren naar de vreemde signalen die mij in mijn droom vervreemdden en dit kleine huis omringden met een zwaar juk van intimiteit in mijn nachtboek volgeschreven.…

Oog in oog met jouw dood, is mijn ziel zwaar in nood en god hoort mijn S.O.S. niet !...…

melkwitte schuimvlokken drijven uit elkaar een man legt zijn hoofd ertussen steun zoekend aan de bar zijn magere vrouw met zware weduwekuch slaat achterover achteloos wordt ze opgedweild ik wankel naar buiten en weer ligt de nacht op z’n rug…

Zwaar, door hun zacht vermaan, Sloeg mij hun medelij; Niet zien.... Nooit meer.... En toch Zó dichtbij. Toch: ‘Beter niet’. - Dat woord Grijnst me overal nu aan. ..... O, had ik Niet verstaan! ------------------------------------- uit: De Gids, jaargang 1893…

Als je hart huilt Maar je ogen niet Als je lichaam pijn doet van verdriet De zere plekken verborgen Geen emotie tonen en geen zorgen Ben je dan flink al is het niet waar Of is het praten erover al te zwaar Schaamte dat je hebt geloofd Schaamte dat je toeliet Om alles wat was beloofd Eindigde in nog meer verdriet…

De groeven in mijn gezicht zijn de littekens van een oude wond van een leven snel en ongezond het duurde maar even maar de weg terug om het leven een andere richting te geven bleek lang en zwaar maar het bracht mij op het punt waar ik leef in vrijheid en van alle dwang ben bevrijd.…

schijn een beetje volle maan dan dwalen wij zonder te verdwalen zweeft de loden last ver weg luchtig als een veertje vangt het hoofd weer dromen tussen wolken waarbij zware tranen drogen in een zachte wind…

m'n vader moest een operatie en de hele familie was bij elkaar om hem sterkte te wensen en misschien ook wel een afscheid en iedereen zoende hem, ik niet want ik was zwaar verkouden en ik wou hem niet aansteken maar hij keek verwijtend naar mij na de operatie bezweek zijn hart en ik ook omdat ik hem niet had gezoend voor hij…

Mijn voeten zijn zwaar, mijn benen verlamd. Ik ben moe, helemaal opgebrand Mijn vingers zijn koud, mijn armen slap. Ik wil iets doen, maar kap Mijn hoofd is vol, mijn ogen zijn nat. Ik denk aan vroeger, aan wat ik nooit had Mijn hart is warm door pijn en verdriet. Ik ben gebroken, maar ken de oorzaak niet…

Het huis is opgeruimd nu mijn hoofd nog handen om een warm glas lichten uit, staren naar een vlam, ongemerkt mijn zorgen verbranden Maar mijn schedel behoudt diep verborgen iets zwaars dat geen licht ziet, verscholen een verlangen te leven en ervaren mijn schedel behoudt mijn zwaartepunt…

het gewicht van spijt gevuld met wit verdriet als dichte sneeuw dat reikend gras verstikt ruikt geen bloesem ziet zon noch maan het hangt daar maar lomp en zwaar onder het schaarse licht woekert een rauw verlies met het klimmen van de tijd…

Onze zware boekentassen sjouwen, het vieruurtje stond steeds gereed Mama en oma waar je - moest - van houden Zo wijs onderlegd ook gewoon Liefde. Wat bracht je ons bij Even genoeg voor mij.....…

Geen kladje en geen droedeltje gezien De postbode heeft vast niet goed gekeken En staat z'n fiets straks even onbeheerd Heb ik die zware tas zo omgekeerd!…

‘…Hoe realistisch zijn die zware luchten Mathilde, Wilma doen mij magisch zuchten!’…