Alle inzendingen over geen winter

is er de zomer door trek aan en op 't water Winters stil op deze winterdag geen kijkers, geen spel de plas verre van in trek.…

Alleen, alleen laat mij met rust laat mij bevriezen Aan de winterse kust Ga weg, ga weg Laat mij alleen Laat mij nou maar Ga nou maar heen De kou, de kou Laat het vriezen Laat het mij doden Mijn leven verliezen Want alleen de sneeuw Is net zo koud van binnen Als ik ben wanneer ik een hartje wil winnen…

Wie een landschap tekent, heeft vaak aan één lijn genoeg, zo ontstaat klaarheid in een beeld, een verhaal van lucht en aarde en zoek niet naar een tijd, een richting die is er niet en nooit, misschien zit er regen aan te komen of wind en wat dan nog, je kunt de wind niet vragen om te blijven, er is alleen de stilte 's winters die het…

Schrijf de winter staat stil, lees een dag zonder dood spel de sneeuw als een kind, smelt de tijd als een klok die zich spiegelt in ijs het is ijskoud vandaag, dus vertaal wat men schrijft in een klok die niet loopt, in het vlees dat bestaat als sneeuw voor de zon en schrijf hoe haar lichaam bestond en zich boog gelenigd in vlees en keek…

Overspelig is de dromer Die in winter, herfst en zomer Met al die geile vrouwen speelt Die zich vol met drank laat gieten Van de liefde wil genieten En zijn vrouw genot ontsteelt Op deze drie kwartalen rente Teert hij verder in de lente En zijn vrouw barst van verlangen Hij eet en drinkt voor zijn potentie Zonder verdere pretentie Want…

Toen sloeg mijn landschap om zijn eigen as: zomer en winter raakten uit balans. En het geluk vluchtte, een zieke kraai, zwart, kreupelig, verwaaid.…

overrijpe tuin de wingerd fladderd bladeren in volle weelde op het marmermos bomen langzaam in hun groen donker licht tinten en lijnen doven in laatste blik van zomer de wind is onverschrokken en dwaalt door kruinen ganzen trekken al over winter nadert…

Elk jaar is dit weer het grootste genot, te aanschouwen het bos, ontwakend na de winter. Al zint ook mij de winter! Bij het naderen van een veldje verschijnt plots de reebok en blijft staan op een plekje onder katjes, neerhangend op zijn rok. Lang blijft hij daar staan en kijkt mij met zo'n diepe blik aan, een blik vol vragen...…

Spiegelt zich vrolijk in de ruiten, of hij de winter overwon. Maar op de heggen ligt nog rijp, de lucht is koud en kil. Geen takje dat zich roert, de wind houdt zich angstvllig stil. Toch lijkt het of de lente komt… die stralend blauwe lucht jaagt met haar gouden zonneschijn de winter op de vlucht.…

Waar winter schaduw aanblaast op het lijf verstijft de ademtocht tot kleine rook, van wellust geel, de appels van het oog, na-oogst van brakke hoop, beslaan met rijp.…

De winterbanden hebben deze winter geen zin. Kilometers lange files door gladde wegen bleven weg. Ik word deze winter niet door de kou bevangen. En kan het ook niet koud worden in mijn hart. Blijft het sprankje warmte in mijn dagelijks leven. En langzaam begint de lente dit jaar al heel vroeg.…

Afgesloten in dit winterse paradijs, overleefde ik de rampspoed wonderwijs. De pinguins waggelden om mij heen in een vreugdedans; op zoek met mij naar een evenwicht in balans. Op Nova Zembla wacht een schipper geen vriendelijk thuis. Maar het juiste hart wordt behouden door het Behouden Huis.…

De tijd is de stilte die slaapt in de kleuren en momenten die niemand zoekt waar eenzame gedachten wachten op een winter die verandert.…

Hier nog mijn lichaam ondoordrongen, terwijl in andere tuinen ongezien tegen de winter in al bloemen bloeien. Leer mij ontluiken.…

5 lange winters als voorboden van een ijstijd toonden mij het echte leven. Waarom wordt de zomer voor mij uitgedreven? Dooie duiven op het ijs. gewiekt en moegestreden, ieders korte reis door volwassenheid vergeten. (Volwassenheid vergeten, spelend, zwevend in hun ijstijd neergestreken.)…

Langzaam maar vastberaden werkte de Herfst zich door de maanden die hem scheiden van het winter mannenkoor. En toen het kunstwerk af was en hij voor mij stond vielen blaadjes als tranen van emotie op de grond.…

Heel langzaam trekt de Lente door de lucht De kale tak, bedwelmd door Winters' ether Wordt wakker, rekt zich uit en wordt bevrucht Door nieuwe krachten: alles wordt completer Besef o mens: als u de Toekomst op wilt vangen Dat Zij respons geeft op 't signaal van uw verlangen…

dus dat jij mij belt en ik dan ja knik omdat je vertelt en snapt wat ik en dat het goed is en ik zeg dan gewoon iets als lentegras, herfst of zomerdroom roep: winter was en jij huilt mijn gemis nee, zwijg maar jij bel vanavond niet weet je stil bij mij, mijn lach, verdriet dat alweer bijna over is…

ze glijden weg van daken, de woorden als zemen vol milde regen de dichter kon niet vertalen de zon in verzen vol hoe ze aaide traag gloeide op zijn huid als een maagd in een koekoeksbuik hij verloor zijn onschuld en werd tuinier plant nu zijn rijmzaad in vochtige winter bedjes…

de regen spat wind jaagt zand en aarde op het blad dat verzuipt in modderbad kou vriest bruine randen aan pril groen dat terug wil kruipen in de bol van toen maar altijd trekt het licht koestert zon de kleine knop die opent als de winter stopt…

Witte dag Het dwarrelt In grote vlokken omlaag ’t is winter Het mag Schitterende zonnen Een horizon Met bloemen en geuren Zonder sneeuw Niet met mij begonnen Een oase vol gloed Vol geloof Met vertrouwen en angst Een witte, dikke Muur van voorspoed…

terwijl de maand langzaam vordert voelt men de oktoberwind steeds harder de winter schuilt reeds in de avond de lucht barst van de kou een langzaam landschap vult zich met de humusgeur van bladeren en twijgen over het vage zicht van vormeloze dagen valt nog wat sporadisch licht…

je klanken bedriegen woorden valkuilen in het duister tastend naar houvast nee ik vertrouw jou niet niet zoals ik weet dat bomen bloeien in mei niet zoals de kou bijt door mijn wollen wanten in de winter niet om op te bouwen drijfzand draagt het huis waarin ik woon…

Men moet als men zich wil verrassen in de herfst gedachten planten in de grond van zijn bestaan en dan een winter wachten want in het vroege voorjaar komen uit omhooggestuwde aardse hoop dan woorden op welke woorden?…

Wolken kondigen jouw terugkeer aan zuidenwind in de zeilen van de boten tegen de stroom in naar mij Herfst kwam, winter ging voorbij Jouw gewaden hangen te luchten vangen de lentegeuren uit de tuin waarin alleen jij mijn gedachten nog steeds gevangen houdt…

wanneer vlerken in een zwarte overjas het spreken temmen krassend hard en schel in bladerloze bomen verzen overstemmen als druilerige tegentonen de aanhef tot een dichtmaat weten af te remmen dan zal de stille vlinder geen voorjaar meer kunnen schrijven de winter zal het hart beklemmen…

heb aan warmte flink ingeleverd de kou zit op het bot winter gaf soelaas maar het eigen kacheltje bleek geen open haard nog zijn mijn lach en handen niet bevroren maar wat in warmte is geboren kan mij niet meer bekoren ijskoud schreeuw ik om de zon alleen daarvoor draai ik mij nog eenmaal om…

zonder doek slechts water en een breed penseel zo schilder ik een onvoorstelbaar winters tafereel met strakke streken breng ik water aan op een ijskoud raam zacht vriezen bloemen van kristal al naar het opengaan een transparant boeket als ode aan het jaargetij bloeiend op de ruit gezet…

De winterjasmijn kroop beloftevol omhoog het wordt een bloeier de rododendron al vol knoppen lacht in zijn vuistje het wordt niet saai dit jaar er roert wat in mijn tuintje ik speur het er komt een taaie winter het is middagtijd nu spieden naar een stekje om te toeven en te proeven wat dacht je van een coq au vin…

Ik zie ze graag achtkanten genaamd dat is hun nom de plume lijfwachten van de stilte hun bast lijkt op die van herten voor de bronst geheven hun gewei kostbaar filigraan in hun kruin een wijde blik een vergezicht hecht in het gelid contemplatief op wacht honkvast als ze zijn met het pittoreske van de winter…