Alle inzendingen over hoofd

tussen kierende gordijnen kaatst de zon stof dwarrelt stenen in het hoofd vervloekend leven zwelt de kater nee voorlopig even geen kopjes meer…

Ik word niet vergeten een echo van mijn bestaan zit in jouw hoofd ik zit stilletjes in je hart daar ben ik geborgen. In jouw ogen besta ik en in je lach lach ik mee.…

Hoewel nog wat te vroeg voor weemoed Zie ik nu toch In die stille wintertuin De zon, het bad, het spelende kind Dat heel even Zijn hoofd in mijn schoot legt En "beppe" zegt.…

flarden opgaande zon in de mist als ik op weg ga naar torenhoge gedachten en woorden in mijn hoofd herinneren aan onze nachten zonder gedachten en nooit echt bestaat…

Hoe is het Mogelijk, toch Plaveisel Gereinigd Met giftige arm - Voegen gevuld Met zand dat Scherp is - En dan toch Dat ene plantje Dat overleeft En tussen de steen Zijn hoofd omhoog gestoken heeft…

de zon in je handen dragen tot de einder buigt het zwerk verschroeit je hoofd geen aanstoot neemt aan gedonder van zwarte gaten en wat de dag niet bracht vermag de nacht…

Met creolen in haar oren hanen in haar hoofd heeft zij in het ei geloofd Het begin van het einde einde van een nieuw begin Zij is het vat waarin de eeuwigheid zich brouwde daar ging zij niet tegenin…

De herfst waait door mijn hoofd en ik verlang slechts naar de zang en storm van de wind over wat mij is beloofd: een lang en gelukkig leven zolang als dat ik deze herfst voorgoed mag beleven.…

De doorsnee-Groninger is nu bekend: Van honderd man een fotootje genomen, En daar is een profiel uit voortgekomen, Een hoofd dat zo te zien is van een vent. En los van een verdwaalde saggerijn, Ziet u dat het daar lachebekjes zijn.…

De volle halm buigt needrig 't hoofd; De lege steekt het trots naar boven.…

even in mijzelf verzonken denk ik zomaar nergens aan door het landschap van mijn dromen reis ik wars van elke waan doch in mijn hoofd strijden gedachten om een plekje bij het raam…

luister, mijn liefste, hoor de zachte klik van de pal en hoe de knal door mijn kop scheurt en dan niets dan stilte en is het te laat luister: je hoort het opnieuw keer op keer in je hoofd…

laat mijn hoofd zacht rusten op je borsten en m'n ziel sluimeren in je hart dat we samen wachten op 't ochtendgloren dat altijd komen zal na zoveel zwart...…

Wanneer ik dan besluit van hoofd te ruilen En men mij na de operatie ziet, Ben ik dan nog Wim Overweg of niet, Of is het resultaat ook om te huilen ? Ik denk, dit overwegend: “Laat eerst maar, Voorlopig staat mijn kop er ook niet naar.”…

Duizelingen in het hoofd. Over momenten die verdwenen. Waar ik in heb geloofd. Doorbreken van wat niet is. Stuurloos in de tijd. Mijn huid is het vernis. Dat is gehard in de strijd.…

opnieuw valt er sneeuw mijn hoofd lijkt doorzichtig als glas alles is zo helder en toch denk ik aan niks herinneringen wat zijn dat eigenlijk zijn ze echt? als alles wit is vallen de verschillen weg…

Ik ben niet Perfect ik ben niet wie jij wil zijn Ook al ik ben klein Ook al ben ik dan 1 meter 90 Evenwichtig ben ik op zoek Naar de juiste hoek Nog lang niet alles kunnen ontdekken Toch kom ik door de drukte in mijn hoofd op de mooiste plekken…

Piepende machines Lange slangen Knikkende hoofden Schuddende doktershoofden Mensenlichaam net een lijk Alsof hij onder al de stress bezwijkt Gaat hij verder of is dit het eind?…

De schakers zaten achter de blokken en tuurden met hun hele zware hoofden. Ze tuurden met hun heel gewichtige hoofden. Naar geheime getallen en ook naar geheime breuken. Schaken, schaken, wiedewiedewaken.…

Vandaag heb ik het druk Want vandaag is opruimdag Mijn hoofd zit helemaal vol Ik ben totaal van slag Eerst maar het gepieker Over wat er in mijn hoofd zit Ik kan het maar niet laten Gepieker over dat en over dit Heb ik dat wel goed gedaan En kan dit geen kwaad Heb ik niemand gekwetst Gaf ik wel de goede raad Als het piekeren nou zou…

Movila Verde, honderd klokken bonzen. Daar luisterde, diep in gebed verzonken, een misdienaar naar hoe die klokken klonken. Het trof hem diep, vooral die éne bronzen.... “Waar is mijn GSM”, vroeg hij bebloed, “ik heb wel dertig kilo bel-tegoed.“…

Ik ben een doventolk en schizofreen Vertolken doe ik met mijn handgebaren Maar als miljoenen mensen naar me staren Dan voel ik mij onthand en zeer alleen Hoe erg ik mij daar ook stond uit te sloven Het was alsof ik praatte tegen doven…

het behang over de muggenstift op mijn linkerhand die in de lucht zweeft als betoverd kreunend gebruik ik de kussensloop als verband druk mijn hoofd naar beneden door het matras bloed kruipt waar het niet gaan kan weliswaar…

nee geen nood aan de man wij weten nergens van dat zit in je hoofd niemand heeft gezien recht je rug kijk niet terug je schiet in j'eigen hoofd nek beste man…

glazen vloer het spiegelbeeld ontmoet slechts een gedaante zo innig zijn zij in deze dans opgegaan als het doek valt vergaat dit moment hij kust haar hoofd bij het heengaan…

Stel dat: je hart in je hoofd zat je tenen bij je schouders stel dat je haren op je knietjes groeiden je oren op de plek van je billen!…

zwijgt kun je het Bargoens wel zien van waar je bent of zal ik het je toe ademen van een berg met hoge kleuren keel tot de morgen staat en het weer in mijn hoofd hangt…

voet voor voet gecontroleerd over de glimmende vloer been achter, zwaai naar voor een pirouet als afsluiting un opnieuw je armen, je hoofd en je benen ze dansen allemaal een glimlach verschijnt, ondertussen een En avant en een Plié deux je voeten raken de vloer heel zachtjes handen in je zij, boven je hoofd tenen…

door mijn hoofd Adem jou met elke teug Voel het stokken in mijn keel Toch blijven we samen Is de band gesmeed Meer nog dan de sterren weten Weten wij, jij en ik RR…

Houdini de Tweede op de rand van zijn bed, hoofd in handen - niet zijn eigen. (Hoofd. Handen.) Een man met een cape en een staf doet of het niets is. En zij, zij is weg. Opgegaan.…