Alle inzendingen over stille verwerking

Een stille lach, een fluisterende stem. Vol bewondering denk ik aan hem. Een lieve blik, blozende wangen. Zonder te spreken, blijf ik verlangen. Een tinteling, een gevoel. Misschien is dat wat ik bedoel...…

op het middenpad van de winter vouwt zich een vrome stilte om het knisperen van een blad geen feest druist tegen dit kleine niet-gebeuren knisperen het enige woord dat mag in dit verder zo stille vers…

hij stelt ze op de proef kom, zegt hij tegen de visite laten we samen genieten van de stille stilte zoiets geks hebben ze nog nooit gedaan in wezen willen ze wel naar huis…

het blad verzamelt zich op stille plekken, vormt zich, blijft aaneen vermaakt zich met een buitenkant in het binnenste schuilt een egel slaapt er een nacht, neemt dan de hongerige luizen met zich mee…

Erger dan de dood die met een kus de adem steelt erger dan het vuur dat het stille vlees tot stof verzengt is het verjaarde leven dat lange dagen grijst en wacht, wacht…

zij bukt en plukt de kelkengeur zwoelzoet als kruidenwijn zij breekt en weekt het donker brood een bruid verbindt haar pijn zij vraagt en draagt het stille zijn en kiest de ring van één…

daar gaat hij weer, met aktentas en op zijn arm een regenjas hij zwaait afwezig naar een raam waarachter stille schimmen nauw zichtbaar door het glazen glimmen samen zijn met slechts zijn naam.…

Woorden zijn niet nodig als handen elkaar omvatten het prille beseffen “ik ook van jou” de stille fluister in de wolken als twee paar ogen elkaar ontmoeten in de warmte van een kus…

parel lachjes schenk ik jou mijn diepte om te wonen en mijn lichaam zuiver lief je stille tranen vaag ik weg je pijn als ik de golf mag zijn die jou over komt…

Op de top van mijn leven Rechte lijnen achter me Ronde welvingen lokken me Ondergaande zon Zacht avondlicht Zilver zee Glanzend meer Stille avond Met jou…

in de nacht met sterrendruppels kleur jij het donkerblauw lilazacht je stem als zonnestralen verwarmt tranen in stille gedachten op jou blijf ik wachten tot de maan smelt in mijn hart…

In het stille bos is de schilder druk bezig; zijn brede hoed brengt hem schaduw, die het werken fijntjes aanspoort en verbiedt. (Een tanka hoort thuis in de categorie "haiku")…

Zie ik nu de buurman in de rij Hij draait zich om en is niet blij Had ik dit maar geweten Dat hij niets had om te eten Zijn portemonnee legt hij weg Leeg, jammer wat een pech En hij is niet alleen Stille armoede Ik wou dat, dat verdween!!!…

Het tikken van de klok zo hard met een zachte g glijdt de tijd uit stille uren soms verhaalt hij van vroeger zij kijkt hem vragend aan en wacht nog wat op later dat niet komen gaat…

het laken dreef als een ijsschots over mijn bed zo helder zag ik hoe het nog even was en hoe het worden zou boven droomden kinderen het kleine grote leven stille tranen vinden alleen de weg…

Het geeft gevoelens in stille dagen voor de kerst. Denk aan mensen, die het moeilijk hebben, geef ze aandacht zoveel moeite moet het niet koste. kerst…

Liefde gloeit in stille dingen. Liefde leeft in woorden niet. Pierre Van Laeken…

De betovering van de stille kou zal mij weer verrassen. Ineens is daar dan weer die wereld wit en verstild. Die mij lijkt toe te roepen: 'ervaar mijn schoonheid'; en het zal lijken alsof ze op deze manier om mijn aandacht gilt.…

Iemand die me mee voeren zou naar het heelal in stille verrukking en ontroerd begrijpen. Iemand die van me houden zou. Die iemand was er en het was mooi, maar nu voel ik alleen nog kilte.…

Een stille demonstratie vormt de groep, gezien de machtsverhoudingen van toen. Jan Steen heeft toen het beeld al neergezet van Balkenende’s rampenkabinet.…

De zon ging onder en aan het koele stille meer in zilver maanlicht drijft vermoeidheid weg op kabbelende golven het maanlicht verkwikt neemt gedachten mee voor een toekomst veel later over het water.…

Er ligt weemoed in de vensterbank maar dankt de stille aandacht.…

de dag verdwijnt in stille zuchten verdiept het heelal door een spectrum van gedichte kleuren zwarte veren van de droomvogel klapperen nog zij dragen het leven in ivoren tinten verheffen de nacht…

De reis terug was een stille tocht en mijn verdriet was op ...…

Zwoele nachten stille krachten zachte warme huiden mysterieuze geluiden intens gevoel wat is het doel later, diep in de nacht het slotakkoord in al z'n kracht…

Zwevend op de stille wind Een zwak lichtspoor achtervolgt Scherpe bochten naar link en rechts Hij wil het zelf aanschouwen Het is net alsof hij zijn eigen lichtspoor Wil zien vervagen Tijdens zijn vlucht…

De kille, stille eenzaamheid overvalt je weer; er is geen blijde toekomst meer.…

Mijn zwaarste leed ten allen tijde Was ’t machtloos stille medelijden; Maar lichter steeds woog eigen juk Door blik op and’rer Heil, door bloei van meegeluk.…

pantsers borgen de borst waarop ik mijn mensenschedel draag in stille vlucht wanneer ik heil vind in zwarte nachtschade leeft mijn rijk in duisternis vreest zoemvolk voor zijn ratings…

Stille gewapende ogen verklaren je gewetenloosheid. Op je hoede voor alles wat komen gaat, met je handen gevuist, kijk je me aan, bijna stikkend van verdriet in je tranen die vloeiden. Ik doe toch maar een stapje achteruit.…