Alle inzendingen over vrouwen

Als een schilderij was zij met heel veel perspectief en felle kleuren om haar mond een strakke lach gerimpeld als oud linnen wenkbrauwen getekend twee dunne lijntjes licht ovaal en zwart lippen donkerrood dochter van de dood Als een schilderij was zij antiek innovatief een waar gebeuren de morgenstond die de avond zag vevuld van zinnen…

De verweven geest van nar en keizer gromt door het ochtendgloren de ene danst, de ander ongeschoren de keizer narrig, de nar een nachtje wijzer Ontwaak, gij bruid der bruiden hoor toch het morgenluiden ! Stof dwarrelt op van troon en kroon vult de vergulde gangen tapijten dragen hoffelijk het verlangen van licht naar luchter op een gedempte…

Gehuld in je sluiers van haat en angst loop je over straat je bent vrouw Jij moet verborgen blijven voor wellustige blikken van mannen die dat voor jou beslist hebben Jij wilt vrij zijn uit die gevangenis van schaamte, je gooit de deuren wijd open. Je zoekt je eigen zelf.. en met trillende handen ruk je de sluiers af dappere…

dat mannen korter leven is een feit zij moeten immers heel hun leven beulen met zware lasten op de schouders zeulen geen wonder dat zo’n stakker eerder slijt ook vallen zij nog jeugdig in de strijd je ziet de knoken op het slagveld smeulen terwijl hun vrouwen met de vijand heulen want zaad is zaad, geen tijd voor somberheid het mannenleven…

de vraag waarom niet is het antwoord van mij daar alles dat je vraagt meer is dan je ziet vraagtekens te over gissen tot en met maar als je om mij geeft weet je waarom ik zwijg…

net als een boom in het voorjaar bot ik naar alle kanten uit groen en slank van binnen mollig in de etalageruit…

Vroeger met z’n drieën, iedereen tevreden, Twee vrouwen, één man Kon niet goed gaan, dat konden ze weten Geheim voor het publiek, trokken hun eigen plan Het bondgenootschap van drie, wou eigenlijk uiteenvallen Maar twee dachten van niet, Wilden de alliantie niet verknallen Nu moet de man branden voor zijn liefde, De vrouwen vluchten met…

Ik zie de schaduw van een gebroken man. Naast hem sluipt traag het gitzwarte vlak en vertelt dat ‘t laatste restje in hem brak zijn lijf hangt, geen spoor meer van elan. Er geurt het zoete bitter van manillatabak, het was ooit samengeluk, hij huivert ervan. Hemelshoog drapeert zich een sterrendak, maar hij vervloekt haar mond; de charlatan…

Met de zwier van een zomerse marktkraam waait ze luchtig door zijn seizoenen verkoopt de zwaarste zaken in katoenen en papieren kusjes zonder logo of een naam ze verpakt met de allerlichtste kooswoorden een knipoog en een bundeltje slotakkoorden gretige handen ritselen door haar waar de planken buigen en het zeil waait op matzwarte schoenborstels…

De eerste dag bedacht hij haar en voorzag haar van een kroontje Hij was geen god en dus feilbaar, zij was eigenlijk heel gewoontjes Maar omdat hij nergens and’ren zag, was zij het mooist op aarde Zo leefde hij blij van dag tot dag met het opzien dat hij baarde De tweede dag dacht hij ‘geluk’ en dus was het voorhanden Steeds groter werd…

Elf vijfendertig, hij haalt nog een beker koffie de trein op weg naar haar is weer te laat Hij nipt de bruine drab en hij vraagt zich af of-ie nog wel zo welkom is in ’t huis waarheen hij gaat De duif op het perron is een teken, dat is zeker als die straks op hem toestapt zit het goed dan houdt ze nog van hem, hij bijt wat in zijn beker en ziet…

Je ogen spieden, prangend naar moois. Je lusten wieden, ik ben je prooi. Je borsten springen, woest op me af. Je vingers dringen, zonder gezag. Je haren zwaaien, al heen en al weer. Je handen aaien, op zoek naar meer. Je sappen happen, zoekend naar vlees. Je lippen klappen, Ik ben bevreesd. Je heupen wiegen, ver uit de maat.…

Verlangend om te voelen dat ik er zijn mocht deed ik mijn best om te presteren want ieder kind wil immers toch zijn bestaansrecht niet negeren Mijn gevoel mocht er niet zijn geplaagd door vernedering, was ik radeloos, maar voor de buitenwereld een schone schijn inwendig gekrenkt, kwetsbaar en broos Vragend om liefde en aandacht zoekend…

Waar ben je toch mooie lieve warme vrouw Met wie ik velen uren heerlijk passioneel vrijen zou Met wie ik zou willen wandelen hand in hand Willen stralen van geluk onze voetenstappen in het zand Heerlijk glimlachend Mijn hart vreselijk veroverd door jou Waar ben je toch mooie lieve warme vrouw…

Soms is het net als of er een storm opsteekt in mijn hoofd Dat de bomen heen en weer waaien En de wind brult van oor tot oor Blijvend in mijn hoofd aan het rondjes draaien. Soms zou ik willen dat iets me verdooft Dat alles donker wordt en helemaal stil Geen aanraking en geen geluid Koortsig, o God, ik ril. Ook is dan mijn hoofd te zwaar…

Het perron is nog nat als zij binnenkomt en rondkijkt, om te gaan zitten en hen te observeren met de indruk die zij maakt van trots om wie zij is en heeft en het effect Als zij opstaat naar buiten gaat in haar wijd opbollende jas een geur van Chanel 5 kijkt ze nog eens rond en laat haar natte sporen op de grond…

Wodka, woorden wagen te weten Waarom Jij al bestond voor die avond, in mijn gedachten. Moet ik nu geloven of blijven in die droom Ongewoon blijvend in mijn verlangen waarin wij zijn… altijd; Misschien...…

Als 't beige zand, Verstikkend om mijn voeten, Soms warm, Maar vaak te heetgeblakerd. Als 't grillig duinenpad, 't Wisselend gemoed, Als " 't lieve" weer, Stijgt naar 't hoog debat. Als harde rotsengrond, Waarbij geen stem noch bijl, Helpt te veranderen, Slechts spaanders in het rond. Als 't water dat loopt, Waarheen 't niet…

Wat moet men toch met de Muze? Na haar ontwaak, verdwijnt de slaap en rest er slechts de poëzie De gaap met de dageraad, de haat jegens haar mijn gedachtes, de woorden Zullen nimmer verwoorden; de indruk die zij achterlaat……

Met zoveel veerkracht komt zij naderbij de aarde moet haar dragen lege glazen tinkelen op tafelbladen het grint knerst met elke schrede Zij gaat niet eens zitten blijft staan onthutsend naakt een Venus zonder armen witkoel als marmer van Delos in haar ogen smeult de zon…

Getrokken uit de modder, is zij een boerenmeid Worstelend met de varkens, levert zij dagelijks strijd Zij wil ontsnappen van de beesten, de riek en het hooi Weg van die mesthoop, de beer en zijn kooi Zij gillen en trappen, die vette beesten Ze snuiven en spugen, tenminste de meesten Terwijl zij op klompen door de stallen loopt En met iedere…

in pastel verf ik jou met meer kleur dan met of in zwart wit getekend lijk je schoner maar dat lijkt dus maar zo…

Sonja lieve meid deugdzame en vriendelijke dame der gehele gemeenschap Toeverlaat…

Hoe blond je was onder jouw gebloemde rok in je geborduurde slip het rijmde op de haren op je hoofd en ik verloor me in de naaktheid van de huid de diepte van je ogen de geuren en de smaak jij zei dat je nog wel even bij mij kon blijven maar dan echt moest gaan…

Zij nadert ik kijk haar aan herkenning In haar ogen zie ik de beelden van pijn en angst Ik herinner mij haar bevende stem toen ze smeekte te stoppen Toen was ze klein nu staat ze daar met ronde borsten voor me haar tepels priemen uitdagend naar voren Haar massale dijen staan in het teken van cellulitis Een echte vrouw…

Over zee trok een orkaan golven beukten op het strand flarden voor de maan schuim mengde zich met zand terwijl ze langs de branding liep gekromd, met natte wilde haren alsof een verre stem haar riep plots stil om over zee te staren om beter te kunnen zien een hand boven haar ogen een schip in nood misschien minuten lang, onbewogen…

ik zag hoe je je krullen blonder streek het pad van ogen liep en week als je een vinger wenken zag je plukte woorden van hun lippen, kuste ze en wierp ze als zoenen in een zelfgemaakt boeket van bloemen in hun schoot je geeft je bloot als zachte streling voor hun handen, met jou wordt achteloos gespeeld totdat het iedereen verveelt…

Laat toch vallen wat schier onmogelijk wordt te dragen; vat de moed veeleisende moed te dragen wat gedragen moet en vrieskou- koude volharding eist met twee voeten in de aarde.…

Toen ik hier nog niet zo lang woonde en de eerste baby amper wat geluidjes maakte in zijn witte wieg vond ik het keukenraam te smal om ver te kunnen kijken. Vandaag scheen me de witte tuin een wijds geval, met zoveel leegte na het opruimen van blokken. Een kwestie van gezichtsveld: het lijkt soms of een vrouw na jaren bovenaan steeds nauwer…

zij geeft haar leven lang en zal dat blijven houden totdat haar lief haar houden niet langer meer behaagt zij geeft haar liefde luid en zal steeds blijven baren totdat haar lief dat baren niet langer van haar vraagt zij geeft haar borsten bloot en zal steeds blijven stralen totdat haar lief haar stralen niet langer meer verdraagt…