Alle inzendingen van Jaap

De mens is als een slak op de A13 Als een bratwurst op de autobahn Lieve Heer, verlos ons eindelijk van dit lijden Of start als loodgieter Een nuttiger bestaan.…

Grootmoeder ging zitten Op haar kanariepiet Iedereen moest huilen Heel de familie had verdriet Ik viel laatst in de orkestbak Toen huilde de familie niet!…

Ik ben onthoofd door een frisbee Ik ben door een stoomwals geplet Ik ben in de gierput gevallen Ik mag van mijn vrouw niet op ballet Het leven wordt met de dag prutter Unfortunately peanut butter.…

Hallo! Hoe gaat het, ome Cor? Ach ja, his little corridor.…

Ik pikte een koekje uit grootmoeders trommel Opeens de bliksem en dreigend gerommel Een machtige stem uit de hemel zei: Gij zondaar, offer dat baksel aan mij Mijn zoon komt zo op de koffie Die zeurt steeds om een koekje erbij!…

De rode deux chevaux. We reden het leven, samen naast elkaar, de rode deux chevaux, maakte het altijd weer klaar. Een hobbel, een bocht, soms een plots diep dal, maar steeds weer omhoog, met vertrouwen vooral. - De zon op het dak en de wind in ons haar, het leven leek eindeloos, vrolijk en klaar. De motor zacht pratend, gepiep…

Zal ik al naar bed gaan of nog even blijven zitten achter mijn laptop? Wellicht komt er iets in mijn hoofd naar boven, waarvan ik niet eerder wist dat het in mij zat. Ik denk de baas te zijn over wat ik onthoud, maar merk meer dan eens dat ik nog weet wat ik vergeten dacht te hebben. Speelt verdringing dan een rol? Of is er kans op een…

Inblazen van frisse lucht, verdrijven van warmte, warmte als hitte beleefd. Kunstmatige koelte helpt, komt uit diverse apparaten, of machines indien groot. Bevalt de natuur niet, dan maar aan de kant. Mensen wanen zich God.…

Een schrale zon schijnt. Temperaturen voelen laag. Een wind meldt zich present. Kleding is zichtbaar winters. Lijfelijk contact blijft schaars. Voorkeur gaat naar protectie. Verlangens zijn er naar beter. Warmte wordt sterk gewenst, evenals genoeglijk aanraken.…

Om hier te gaan. Het veld op. Zonder broer. Onder die lege, blauwe hemel die alles zichtbaar maakt dat gezien wil worden.…

De ochtendmist maakt alles zacht, doet bomen verdwijnen. Die mag ik zelf verzinnen. Want er is geen verte. Er is alleen nu. Een lichaam tot stilstand, een naakt veld. Maar straks... Ja straks, werkelijk alles in de knop! Dan kom jij me tegemoet, onbedekt, in een oranje-paars licht. Tot die tijd - terwijl mijn wangen gloeien - blijf ik hier…

Uitgespreid ligt in de vroege morgen onaangeraakt en gaaf een laagje wit. Later wordt het betreden, nu nog niet. Vanachter zijn zolderraam een dichter, in woorden denkend, schetsend, hem ingegeven uit werelden van zijn poëzie. Het onbeschreven wit van buiten waant hij een groot te bekrabbelen vel papier. Van vormen wil hij voorshands niet…

Takken ogen stakerig in een zuinig licht, flauw schijnsel ener lantaarn, genoeg om ‘t donker van het laantje te verzachten. Het voldoet net voor wie de weg hier weet. Wind dringt er binnen, bladeren opwerpend, die droog geworden zuchtend voortschuiven. Een hond, schijnbaar beschutting zoekend, draait de hoek om, komt al rap weer terug.…

Toch een jas in de morgen, overbodigheid ’s middags: bescherming past tijdelijk; mensen behoeven een vacht. In harigheid te kunnen woelen, tasten naar een onderlaag, behoefte nog aan oppervlakte: bevoelen brengt nader, dichtbij. Maar het kunnen onthullen, een mantel langzaam ontknoopt, een laag voorbij en dan weer: gestaag wordt warmte gewaar…

De dag is mooi als buien afwezig zijn en een open zon ontvangen wordt door een schitterende schakering van verheugde mensen. De dag is mooi als een dichter zijn tong tussen zijn tanden klemt, zijn woorden snoeit tot bloeiende parels. De dag is mooi als iedereen niet iedereen blijft, klankem en kleuren ieder begin van grijs onmogelijk…

Afstand is digitaal, een contactformulier, een chatrobot voor 24/7, eerst een app installeren. Afstand is zoeken naar, jammerlijk tijd verliezen, wachten op zoveel vóór u, een uitgevallen verbinding. Afstand is geen vervoer, gebrekkige toegankelijkheid, apparaten niet kennen, juiste woorden missen. Afstand is weg raken, steeds zoeken…

De regenton kan niet meer bergen. Water komt neer in grote overvloed. De hemel kent helaas geen kranen. Niets dat het stromen stoppen doet. Nodig evenwicht lijkt ver te zoeken. Veel en weinig, overdaad en tekort. Besef is onhandig, niet economisch. Hoop is techniek gericht, nog even. Dat alles een einde kent, denkt men. Wellicht is dit…

Ik ben lelijk en verlegen Jaren liep ik van eenzaamheid krom Toen bestelde ik uit wanhoop Een verloofde op bol.com Zij werd bezorgd in een doos Met voldoende luchtgaatjes erin We zijn nu 1 jaar samen Het leven heeft eindelijk zin.…

Als een schoft om een praatje verlegen zit Vindt hij altijd wel op straat Een schoft die om een praatje verlegen zit Met wie hij dan praat Maar koning, met wie praat jij in zo'n geval Je zoekt je dood, je blijft alleen, ik zie het al Want een koning heeft alleen maar minderen En z'n kinderen en z'n vrouw Zelfs als een hond wil…

Het is een ware bron die lamp aan het plafond. Maar echt licht in een gedicht komt alleen van de zon.…

Op straat liep hij en deed een blues, Hij ging voorbij, ritmisch zijn roes. Het is een rijm, dat daarbij hoort als een geheim in klank gesmoord. En steeds weerom is er doem-doem, zijn roep om kom in een gezoem. Was zij maar hier. Zo moest het zijn. Simpel plezier maakt rotsen fijn. Hij was een man, Hij zong zijn lied. Wie dat…

Met maar een beetje straling van ‘t schraal opwarmende helle hemellichaam, je rakend met licht in troostende sfeer, komt er hoop op vooruitzicht, op geluk ontkiemend in lente. Alsof een dakvenster een blik gunt uit nog winterse donkerte, een licht gevoel van verandering zacht jeukt onder dikke kleding, onbestemd iets in de lucht hangt,…

Vleermuizen omcirkelen grafstenen een dans in winterse mistroostigheid echoklanken uit een overleden vaderland dieper in de nacht krioelt het ongedierte tussen het door de kou vergeten gras ritmisch klinkt de klank van hongervrees in de machteloosheid van een dwalende wees door dit land is ieder kind zwerver geweest tussen de wandelgangen…

Aangenaam voelt de regen aan. Zacht vallen dunne druppels neer op grassprieten, zich fris verheffend. En nat geworden haren beplakken je wangen. Ik verlang naar kussen, onder een geheel van bomen met rood, geel en bruin geworden bladeren, onrustig wachtend op dartelende wind om verlost vrij weg te mogen zweven naar een reeds bezaaide ondergrond…

Ik stond m'n neushaar te knippen Het was kort na middernacht Er klonk een vreemd geluid in huis Ik vond het vrij verdacht De badkamerdeur werd geopend Het zweet op m'n voorhoofd was koud Daar stond een kanjer van een vlieg Een vlieg op 4 wielen van hout De vlieg zei: Hoe maak je het, kerel? Het is vandaag 40 jaren gelee Als kind trok…

Eenzaam staart een vrouw Naar het rimpelloos water Van een plas in het veld Vocht vult ook haar ogen Waarachter herinneringen Zich geleidelijk opdringen Het verleden rust als as Op de vruchtenloze bodem, Haar hemel blijft zwart Als de rook van toen En haar tweede afscheid Fluistert lieve woorden: “Dag moedertje…”…

Je probeert breekbare stilte voor jezelf te aanvaarden in het diepe duister van de zwoele zomernacht na angstig nachtelijk dwalen bij de begroeide oevers van het verlaten zoetwatermeer met een uit slaap ontwaakt geweten zodra jouw aardse ziel bloeiende glans krijgt er is een stemmig onhoorbaar fluisteren in dit verstilde zwijgen…

Je hebt diepte leren vragen in nachtelijk duister dwalen na grijs vergeten dagen er verscheen een zonderling in de met mist omgeven spiegel de maan toverde een glimlach en in brieven, ooit geschreven bekende je het verlangen naar dat wat nuchter tot genot leidde in het vermogen van vergeten dwaalden herinneringen terug naar haar hart…

Als het tijd is dat mijn klok, mijn pendule (nog van de schoorsteen van mijn oma), opgewonden moet worden, als het daarvoor tijd is geworden, raak ik gespannen. Vrees kruipt in mij omhoog. Het mag niet gebeuren, dat – voordat mijn hand de sleutel heeft benut- de veren slap zijn geraakt, er stilte valt, er zonder zacht getik levenloosheid is…

Het kan nog van drummen komen, van heerlijk roffelen, van geweldig tekeer gaan op gespannen vellen, terwijl snaren stevig reflecteren. Ja zeker, van trommels komt geluid, durend slaan stokken heftig neer, een lieve lust maakt klappen hard, zin in leven ktijgt in ritme weerklank. Ik zoek nog ruimte, ruimte voor herrie, waar ik drummen…