Alle inzendingen over emoties

vlinderbezoek Zacht strijkt zij langs de rand der baar, haar warme kleurenpracht ontvouwend alsof ze wenkt treur niet om haar het nieuwe kleed dat haar omhult het is uit Liefde slechts geweven…

Ik ren weer mee in een knipoog herkende ik weer het juiste ritme van wilde golven storm met regen schepje liefde vuurtje gestookt In veren wolken zonder schaduw zacht geworden door stralen zon vlieg ik weer rond omhoog wil ik nooit meer dalen nooit weer donker nooit meer dood…

hij is de aanfluiting van een goed humeur zijn lip lepelt de kleinste oneffenheid van de vloer die daar ligt, op de loer voor elke gelegenheid hem een bobbel onderweg te zijn in zijn nabijheid alom ter tijd bloeden alle bloemen strómen de blaadjes om enkel te verwelken in zijn eenzaam paradijs van sip en neergeslagen hij is de triestheid…

klam daalt kalmte mist verspreidend in de grijze cellen kleur verdwijnt neergaande lijnen lippen wijzen naar het grauwe wezen achter dicht gordijn waar woord en daad zijn opgebaard…

Regen traant in oude linden, heeft de zomer weggespoeld; waar kan 't hart nu troost nog vinden nu het enkel weemoed voelt?…

Langzaam schuimen door straten van de binnenstad -waar licht brandt is feest! vrolijk dansende mensen schuimende kragen maar nergens licht of feest te laat voor dansen en drinken in verlichte rook- lokalen hij wordt oud begint te kalen -jong versleten- nostalgische herinnering wil dansen met Kaatje van de buren mag…

het heeft iets van een spin wanneer ze een web van torens bouwt ze klost kanten kathedralen ik rouw maar wat in mijn vrije tijd haal de linkse steken uit mijn trui maak er een wensknoop van uitbundig roerloos zit ik uit mijn bol te gaan lentegedachten toom ik in iedereen slaapt het bruist te stil in huis…

Ook vandaag weer zoveel doden, onbekend, soms onbemind, vragen, zoeken, zin en waarde, oude mensen, jong of kind... Zoveel dat ik 't niet kan vatten, zoveel tranen, zoveel leed, en toch blijft de wereld draaien alsof niemand dit echt weet. Laat ons dan behoedzaam leven, trachten elkaar te verstaan; anders zal het niemand redden, anders…

wat is toch de zin als mijn armen naar jou strekken en zij in schaduw vertoeven je zag in mij wat zonnige vlekken die naarmate de tijd voortschreed jouw hoop en verwachting in desillusie begroeven waarom zal ik jouw boeien nog raken als slechts verdriet en wanhoop je bestaan zo wraken vertel maar niets ik ontbeer de macht…

ik kom je zoeken en vind je bijna net als toen je oogt heel mooi kraakwit gelegen in de bocht je gras is bijna groener nog de helling is gelijk de palmen wuiven milder nu dan toen de wind is minder strak ik zet me stil op het terras de kelner lacht herinneringen spelen twee katten provoceren de haag is nog knalgroen mjjn…

het liefst verslenter ik de zwaarte van de zondag langs waterwegen die mij dragen kunnen als een verstekeling verborgen in hun stroom, tenslotte opgenomen drijven naar bestemmingen waar een ander woord verkondigd waar geluisterd en gefluisterd wordt maar ook intens gevierd en liefgehad met allen die ooit waren en die nú zijn…

Witte bloemen in de vensterbank markeren een dag zonder grenzen in de tijd van gisteren verleden kent immers geen tijd zoals de dader geen spijt lispelend verschijnen woorden in donkerraam ik tel de letters en vorm de zinnen van mijn schamel bestaan…

Die dag die er toen was en het was er meer dan één die dag die lijkt te zijn geweest en toch mis ik jou het meest. Die woorden die omschrijven gevoelig en onderzoekend ik voel me iets verdrietig verlangend naar die dag van toen. Ik zou wel willen reizen samen en alleen met jou naar het verleden naar de dag van toen. Ik keek je aan…

Donker sluimert in wolken avond is in zicht koude nevelt door kieren als sluipende vingers naar mij gericht winter is in aantocht ik tel de dagen van gisteren morgen voorbij en wacht dat het licht zal schijnen eindelijk vrij…

Groen is nog het gras waarop de bladeren vallen, het groeit ook nog, maar niet meer zo vlug als toen de zon nog heel veel kracht had en het o zo dikwijls moest gemaaid. De bladeren liggen daar, verschrompeld door de wind die hen plots opjaagt en weer hoog ten hemel heft, al vallen ze heel kort daarna in het slijk. Moet ik dan treuren om vergankelijkheid…

zijn het je handen of je penseel die mij tussen de bomen langs verzonken huizen in de sneeuw doen verlangen naar de stilte van het licht of is het de rust van je gezicht die mij spierwit in je blik verstrikt…

Hij zat in zijn rolstoel zijn blik was koel. Ik kwam voorbij en riep zijn naam, hij reageerde niet en keek doelloos door het raam. Naar iets, of naar niets. Ik nam zijn hand, dat schept een band. Zijn ogen keken me aan, het begin van een glimlach, kwam er langzaam aan.…

Mijn hoofd is hol daardoor ook zo vol Alle gedachtes lopen door elkaar heen Pak ze maar, pak ze maar, maar nee, vasthouden doe ik geen Waarom? Alles is zo leeg en wat brengt al die leegte teweeg? Alle gevoelens lopen door elkaar heen Voel ze maar, voel ze maar, maar nee voelen doe ik geen Wat is het nou allemaal wat ik voel Het lijkt wel een…

Ik kijk met mijn ogen oké door een bril dat komt omdat het zonder domweg niet wil. Ik luister met mijn oren naar wie dat maar wil maar soms denk ik wel eens hou nou toch eens stil. Ik voel met mijn handen maar dat niet alleen ik voel met mijn wézen zoals ik is er geen. Ik begrijp soms de mensen niet helemaal dan gaan ze tekeer, zo vreselijk…

over mijn hand kabbelt gedempt een mild gefluister de middag in al zijn luister ruist als oeverriet ik vang het melklicht door mijn venster de koffie geurt dit uur is door geluk verdiept…

verward onrustig gevoel ogen sluiten,langzaam denkend aan een kat verdwenen de solsleutel als enkele noot gevallen van het blad verdwaald tussen zinnen waar woorden enige houvast bieden verrast blijkt alles een vreemde droom tussen harken en onkruid wieden…

ik vul mij met het licht van de volle maan zwerf door een winterbos draai in cirkels rond en rond er vallen schilfers houthuid op het sneeuwtapijt ik wikkel ze in een eikenblad en laat je alle kleuren proeven van mijn regenboog…

Ik heb een taart en ga hem verdelen, alles krijgt een stuk zonder vooroordelen...., dus.... één stuk is voor tolerantie één voor liefde en begrip één voor mijn zomervakantie één voor het snorretje op m’n lip één is voor tweede kansen één voor bloemen in het groen één voor alle exotische dansen één voor.. “het was beter toen” één voor de…

Ik deed het licht uit, dat niet meer brandde, gooide de deur dicht, die niet meer open ging. Zonder hapering, sloot verdriet de gordijnen, maakte hoop haar entree, struikelend over de drempel, beviel ik van een nieuw begin.…

de avond tuimelt roze flamingos kleuren de lagune aan de hemel palmen wiegen op de wind blauw wordt groen groen stil zilvergrijs witte huisjes knielen deemoedig als devote nonnetjes op de bidbank van het strand stilte kruipt genadig tussen hopeloos gestrande schelpen de zee knabbelt aan de droomkasteeltjes van nat zand…

Ik zou mijn kop boven de grond willen steken me koesteren in het volle licht zonder angst voor de sneeuw of de koude Maar ik ben geen sneeuwklokje Ik zou mij hoog in de lucht willen verheffen groots zichtbaar draaien en buitelen zonder angst voor de wind of de zwaartekracht Maar ik ben geen Jonathan Ik zou mij vrij aan de wereld…

Diep ontroerd en gevangen in een web van onrust zoek ik tevergeefs naar de zin van het bestaan Een klank, een trilling een traan van verdriet openbaar mij de ware weg en ik zing mijn lied…

Een dread in een doosje Met daarin jouw geur Een foto in zwart-wit Kraaltjes vaag van kleur Een geheugen vol liefde Mijn hart vol van jou Treinkaartjes in m'n tas En ik ben het- de vrouw die alles heeft gegeven Niet meer kon dan dat Nimmer voelde bij een man Zoals ze ooit jou liefhad Hand in handje wandelen Op zoveel plekken geweest…

mijn bloed stolt, mijn adem stokt jouw messcherpe blikken stuiten tegen de koude hardstenen wand die mijn ingewanden beschermt tegen een onvoorzien bruusk attaque van mijn welgeconserveerde bolster al mijn schone schijn verbrokkelt totdat zij volledig oplost in het niets en jij echt onbeschaamd indringend recht in mijn kale naakte ziel staart…

Verkleurd blad vochtig groen mos talloos gesponnen webben en in grauwgroen uitgewoekerd graspad een diepgetrokken glad glanzend modderspoor doorgelopen over verhard pad en in een smalle net uitgebaggerde rechte sloot zwemt een eenzame woerd onwennig rond sporen van vertrokken zomer -van een nieuwe herfst!…