Alle inzendingen over emoties

Ik heb je nodig om wakker te worden, om dat te blijven, de dag door te komen. Ik heb je nodig om te overleven, te zijn, leuke dingen te beleven naar huis te rijden. Ik heb je nodig om tegen aan te kletsen soms over helemaal niets. Om een woordenwisseling te hebben het vervolgens weer goed te maken met een zoen of met een bloem…

Toch doet het pijn De steen op mijn maag Veroorzaakt een sleetse Plek op mijn shirt Toch doet het pijn Het verlaten hart Pompt radeloos om Wat er is gebeurd Toch doet het pijn De glimlach van mijn moeder Op haar sterfbed, Geen traan, niet getreurd Verloren jaren Verdwenen in de mist Begraven in een witte kist We hadden afgesproken…

Mijn dromen brengen me naar een plek, een plek ver van hier. Ergens waar ik kan leven, zonder alle ellende in de wereld. Mijn dromen bieden mij een kans, om mijn wensen te vervullen. Om te kunnen fantaseren, hoe ik mijn leven het liefste heb. Mijn dromen zorgen voor veiligheid. Ik heb geen zorgen meer en fantaseer erop los. Doe dingen…

Het geluid is verstomd, de stilte is ingetreden. De stem heeft plaats gemaakt, voor een stilzwijgen. De stralende ogen, zijn dof en kijken in het ijle. De woorden zijn geen zinnen, alleen onverstaanbaar gebrabbel. Geen emotioneel moment meer alleen agressie tegen …. niets. Ik zou bij haar willen zijn, in haar wereld zonder begrip.…

Roken is ongezond maar ik mis de rokende tekens in zijn ruimte de perfect met trots trillende lippen gevormde cirkel dansend op de klanken van –ons- zingend fladderende kanaries en mijn vinger mag de cirkel verstoren schrijven met zijn rook ‘Opa ik mis jouw ruimte!’…

ik zie je in gedachte staan je luistert naar de wind die spreekt in bomen herfst in droge bladeren misschien hoor je van lente, leven en opnieuw toch in de winter ben je teruggekeerd, naar de kale bomen, ze zeiden niets en lieten jou begaan een enkel blad laat los nog voor de zomer…

Soms wil ik vluchten midden in de nacht zonder iets. Alleen mijn gedachten in grijze tinten verpakken en even gelukkig zijn. Vluchten naar een stad waar leven is en waar mensen samen echt zijn en terug komen tot zichzelf zonder zelfbedrog om wie ze werkelijk zijn of willen zijn. Echt ! Een stad waar eenzaamheid waar ,…

Gekocht Rode lippen kleuren het wit van haar zwart omlijstte gezicht een glimlach betovert zijn hart tweeduizend yen glijdt door vingers…

Mijn eerste huwelijk werd voltrokken en mijn ‘trouwjurk’ was een minirok Geen geld, geen familie, wel een baby, dus geen geld voor feest of jurk. Het liep op de klippen, geen wonder met zo’n start… Mijn tweede huwelijk voltrok zich, beiden in een broekpak, best mooi, maar Ja zo’n trouwjurk, dat hééft wat… Nou ben ik middelbaar nog steeds…

wanneer een gedicht opent als raakte het de hemel in een zucht en met rood doorweven treur dan niet om herfst of wind die aan de winter tast sluier schaduwen met stemmen van de zee of laat rozen zweven, in het zonlicht spiegelen u hebt immers uw zielenkracht gevonden omhoog, omlaag, als trillende vleugels stil gefluisterd in het bloemenblad…

achter de woorden kan ik huilen zoeken tranen een gezicht achter de tranen kan ik schuilen vinden woorden een gedicht zonder zakdoek wil ik huilen wordt misschien de schrille schreeuw gehoord worden tranen voor ze stromen niet in stil verdriet gesmoord…

in het stille woord ligt een waardevolle kracht alles omvattend wat je van een ander verwacht je merkt in kleine dingen dat anderen je intentie ontvingen subtiel en ongedwongen is een druppel geluk naar binnen gedrongen…

Misschien is dit het laatste dat zal blijven, flarden landschap meestal niet huis te brengen maar autonoom van helderheid. Platanen in hun blote bast langs een herkende weg - maar waar, waar ook alweer - in een bestofte hitte die lijkt op ongevraagd geluk. Zich zomaar in den vreemde thuis te voelen, en dat bewaard voor wel een tel of…

Het blijft zich vertonen de herinnering van jouw intens warme hartstocht hernieuwde beleving er opnieuw mogen zijn het vult mijn dromen de dromen mijn illusie maar bent niet meer het meisje wat ik toen kende een zinsbegoocheling utopie jij hebt zelf een gezin maar die zinloze droom over liefde heeft zich diep in mijn…

luister luister naar de stem die fluistert die je fluistert dat je leeft door de stilte van het duister toen je niet meer zien kon waar je bleef nu fluistert waar ik ben daar wil ik wonen waar ik ben daar wil ik zijn hoor in dit refrein heel zacht de stem die fluistert van de rustplaats voor je pijn luister luister naar…

Een moment van ontsnapping. De druk gleed weg, de lucht kwam vrij. Het gevoel sprak, blijf voor altijd bij mij.…

Een waterval emoties, gaan er dagelijks om in mij, Alles zien , alles voelend, zonder dat geen dag voorbij. Denken wat geen ander denkt, voelen wat geen ander voelt, Niet uitlegbaar, niet te vertellen, wat je eigenlijk bedoeld. Toch wil ik niet ruilen, met geen enkel ander mens, Want door die grote kracht in mij, leef ik zo intens...…

Al die jaren heb je gelogen, Heb je me bedrogen. Maar nu ik zie hoe jij werkelijke bent, Ben ik blij, dat ik je niet meer ken. Ongelooflijk hoe jij kan flemen. Om iemand daarna alles af te nemen. Zo laat je zien hoe je bent, Ben ik blij dat ik je niet ken. Nu beloof je iemand je eeuwige trouw, Een mooie belofte gedompeld in rouw. En nog…

zo even en niet onbekwaam passeerde een fiets met cyclaam die het meisje versierde op een omafiets langs banen door parken en lindelanen die mede voorjaar vierden het maakte mijn hart ook vrolijk ben voor toeschouwers dan olijk als een deerne mij belicht ik ben een warme zonnestraal een schijnend vreugdevol verhaal en op iedereen…

waar woorden ooit dwarrelden ongedwongen een weg zochten in vrolijk tintelende volzinnen staan ze nu door elkaar gehusseld in onuitsprekelijke onzinnen naar parels vissende melodieën overstemmen eens gezinde duetten vervalsen een ooit zo zuiver geluid in een schelp vol verwaterde vriendschap die zich langzaam in vergetelheid sluit…

Het bloed had aan je lichaam een metaalachtige geur gegeven krachtig, ijzer Als een barometer stemde mijn lichaam erop af Vier dagen liggen we afgedopt in bed aan elkaar te ruiken Zelfs het zweet dat ik uit je hals lik heeft de smaak van roest…

We waren jong en zagen geen gevaar reden soms per ongeluk een opgevoerde brommer in elkaar want wat was nou tachtig kilometer we waren jong en wisten alles beter we haalden konijnen uit hun hokken brachten ze als "gevonden" terug en lieten de baasjes dokken we waren jong en veel te roekeloos 'k kreeg voor het eerst flink op m'n…

de boekanier plachte zich te redden door het vlot dat op de plecht gelegen vooruit te duwen naar de steven doch hij verzonk met moed en zeemanstaal maar niet voordien hij at en dronk van het laatste avondmaal nog eenmaal restte hem het zicht om de boeg te zien weerzinken toen het schip bij het gericht zich knielde in de avondvinken…

aarzelend stap ik binnen op zoek naar kracht vertrokken door onmacht ontsteken van een klein licht verwarmd alvast mijn blik beklemming in de borst verdriet dat er uit wil zittend sluit ik mijn ogen water van zout vloeit rijkelijk over mijn wangen ik heb weer moed om op te staan ongemerkt heeft het me deugd gedaan…

De geur was onmiskenbaar Een nooit te vergeten reuk Van armoede vreugde en lijden De reuk van vervlogen tijden Het was de geur van haar persoonlijk Roept bij mij beelden op van weleer Dat lang gebloemde jasschort Dat bruine plaatje van onze lieve Heer En soms wanneer ik dat aroma opsnuif Hoor ik in gedachten weer mijn Oma Vragend of…

Alles wordt overschaduwd door schemerig zwart De zon komt niet meer door mijn luchtbel heen De liefde is als een vrucht Zacht en rood is het gevoel Totdat de rijping begint Verstrikt in een web van draden Herken ik mezelf niet meer Veranderd door warmte en genegenheid en pijn Onherkenbaar voor mezelf geworden Waarom kan ik niet met jou Zoals…

Als ik nou eens mocht zeggen wat of er gebeuren zou dan zou ik uitleggen, wat ik helemaal niet wou. Geen oorlog geen ruzie, geen gezeik, alleen ligt wat ik voor het zeggen heb, buiten mijn bereik. Als ik mocht laten weten, waar ik het niet eens mee ben, dan ben ik niet ineens meer iedereens fan. Als ik mocht schoppen tegen al die lui, die…

als ik één blad vangen kan in een herfststorm zoek ik dan naar groen of kleurt geluk bruin -of vliegt een wens -…

tranen als glinsterende rivieren over heuvels van wangen…

Een klein geel blaadje dwarrelt zachtjes neer. Er loopt een oude heer die wel van wanten weet; Hij lacht om wat zijn leven tot hiertoe heeft gegeven aan vreugde en verdriet, maar ach, hij weet dat niemand hem haast ziet en zeker niet wil leren van iemand in zo'n oude kleren; Hij vond het blaadje op de straat en weet hoe 't ook met mensen…