Alle inzendingen over jaargetijden

Wekenlang gaat het vallen vanuit almaar kalere kruinen achteloos door. En deze vreemde droefheid: ook bij bomen hoort ze blijkbaar bij de kleine dood want zo kwistig wordt leven zelden rondgestrooid. Hoe tomeloze drift onder zolen kraakt en knapt. Al die geduldig opgeblonken minuskule houten kistjes met binnenin rantsoen voor onderweg…

De hoge Zon heeft heden schoon bevonden De bleke Herfst. Dalend tot waar zij zat, Heeft hij uit nevelsluier teer ontwonden Haar tengre lijf, van tranen en nachtdauw nat. En diep in 't bos, waar fijne doodverblonde Blâren bevloeren 't wildomstamde pad, Ruisen in dans hun lichtverliefde ronden, Zijn goudnaakt gloriënd om haar lijfs bleekmat…

Hoe dikwijls heb ik stilgestaan vroeg in een grijze herfstmorgen wanneer de mensen slapen en ik naar de lucht kijk als ganzen de stilte verbreken Hoe dikwijls heb ik hen willen vergezellen wanneer ze gakkend overvlogen verlangde ik een van hen te zijn hoe ik de voorsten aan zou moedigen om de snelheid te behouden boven de slapende stad…

De vijver is kil, de wind hoog in de dennen -- brengt weer het najaar.…

Morgenwandeling pauze om schoen te strikken de slak gaat verder Hoe ontspannen het is om bladeren als kleurrijke herfstvlinders te zien wervelen op de tonen van een wind waarin ze woorden van verliefdheid fluisteren in elk oor zowaar verweven met elkaar in een zacht voelend tapijt op lapje grond. Steeds meer hoor ik ze knisperen en kraken…

Als een herfstblad draai ik met winden over velden en door bossen zwaaiend en zwierend genietend van 't leven. Onder kleurrijke bomen, grauwe luchten, of waterige zon tussen veelkleurige soortgenoten en lig soms even te dromen waar geen winden mij stuwen. Ik droom over 't verleden toen ik gekleed was in groen of in geel op de akkers…

Waar het vandaan komt weet ik niet, die pijn als ik naar het licht kijk dat op schaars gebladerte valt. Nog gisteren hoorde ik klanken in de kleinste dingen om me heen. Ze vulden mijn dagen met een bijna ongekend geluk in zomerse taferelen: wandelingen langs water, in parken en overal rozen zelfs slordig in bloei alsof ze er in overdaad stonden…

De bomen roesten in het zieke licht langs somber in zichzelf gekeerde grachten. In wilde, stormdoorvlaagde regennachten vertoont de maan een bleek, behuild gezicht boven de lege straten, smalle schachten waar in een onverbiddelijk gericht de zomer langzaam voor het najaar zwicht, terwijl de huizen op het einde wachten. Tegen de morgen is…

Ik ben een man van de seizoenen van herfststormen tot zomerse van bloedheet tot een lentebriesje geplaagd soms door Siberische winterkou doch als de sneeuwvlokken neer dwalleren het landschap wit, stil en maagdelijk wordt voelt het voor mij als de geboorte van een kans er WEER wat van te maken juist door dat winterWINTER…

In het warme gras languit liggen schaduwen zachte herfstkleuren Het herfstgetijde waarin je kennis maakt met een dromerige sfeer en verrassende momenten Een lauwe zon speelt met lichtschakeringen en schaduwspel Stad en land zijn bedekt onder een goud gekleurde tot rood getinte tapijt. Het bomenrijk zit in een overgangsperiode ontkleding…

Ik verlang naar het duister, kale bomen, zwarte luchten, naar de bijtende kou die je dwingt naar binnen te vluchten; Ik verlang naar het duister van lange, donkere nachten waar je in elke schaduw de dood of boze geesten kunt verwachten; Ik verlang naar het duister, het schenkt de schoot van huis en haard extra licht en luister; Ik verlang…

Reeds ontwaakte deze morgen met stralende zonneschjn belofte voor een dag zonder zorgen in een seizoen vol kleur, druiven en wijn. Herfst toont zich in haar feestkledij met hier en daar nog zachte tonen uit het lover langs een laan statige populieren in een rij dit jaargetij geeft schoonheid ten over. Misschien zo nu en dan een zwaar…

O dagen, dat weer d'eerste chrysanten stralen en geuren met de teêrste en koelste geur, o dagen als koele en geur'ge dalen... O dagen, dat weer d'aarde is uitgeweend, nu gouden oktober klaarde, ik ril en peins, o dagen, dat 'k met Haar werd vereend: wat schreit er toch in u? wat schreit er toch in u? wat jubelt er, ik ben ontroerd…

Weinig schone dagen Zijn ons nog gegeven. Laten wij de hemel vragen Om gelukkig leven: Nachten wit van dauw, Die laat optrekt, En als water zonnelauw Langs ’t gewas lekt; Om bezonken klaarte In vogellied en bruine sloot; Vruchten vol zoete zwaarte: Ons blozend brood; Om groene levensbomen, En loof in vlam, Als de engel die ons dromen…

Ineens is het herfst, wind, natte schemering, en -- verlichte winkels.…

Waarheid van verwelkte bloemen zorgt voor een nieuw decorum betrapt door terugkerende betoverde herfstdagen zwarte kraaien vliegen onder grauwe wolkenluchten oude vlinders dansen uitgeblust het sprookje uit oktober laat laatste verlangens zwijgen een man verdwaalt in een woordenblos eenzaam door zijn weifelende wichelroede zuchtend…

‘k Stapte de deur uit nog in schemerdonker Wilde me verstoppen voor de wereld Gemediteerd met zo'n acht, in slaap gevallen, gevlogen, in slaap gevallen Klaar, koud, uitgedroogde bloemen weggeknipt Slaapdronken langs kanaal gelopen Glashelder water spiegelende glasheld’re huizen stralendblauwe lucht pad vol kastanjes Hondenbazen…

Getij van Westerstorm en stille wolkendagen, Van zondoorvloeide nevel, mistvergulde dauw, - Alleen de blijdschap van een god kan lachend dragen De zijden weelde van uw weemoeds kleurge rouw. Geen mens doorproeft zo zoet als de eerste rode kersen Der lenten in wier eeuwigheid hij had geloofd, De rijpe wijn die gist in uwe volle persen, De koele…

De avonden donkeren al. dit is het regenende jaargetijde waarin wij haar eenmaal ten grave droegen; ook toen sloegen de bladeren en de regen over de paden en de zwarte wegen en het woei duister in de donkre groeve. alleen was het toen vroeger herfst en droever. ----------------------------------------------------------------------- uit:…

Regen op ramen kou kondigt weer gevoel aan van einde zomer Wanneer tijd is gekomen dat het prachtige hemelsblauw vermindert waar de zon gezelschap krijgt van steeds meer verbeeldingsrijke wolken gelijktijdig zorgt een opkomende wind voor aandacht en verstrooiing. Nog even heerlijk genieten van groene ritselende bladeren die zich laten…

Wij willen weten waarover wij gaan schrijven: een put een dennenboom, parel, slak hoe zij langzaam kruipt over de weg en niet weet wanneer zij verpletterd wordt vertrapt tot slijmerige plek of juist net vooruit, niet versnellend, ontsnapt, maar dat woord lijkt al te snel ontkomt, terwijl de fietser allang op zijn bestemming is haalt zij…

Daar ga je los van het leven je valt vlak voor mijn voeten Je kleuren verraden je verhaal Licht en donker had ik je eerder kunnen ontmoeten? Nu je mijn aandacht hebt geen hoogte, maar wel diepte kent bewonder ik je des te meer gevallen blad De herfst bepaalt jouw lot Je mag met duizenden tegelijk ons weemoedig maken We hebben je…

één regenbuitje en de tuin glanst en glinstert als ware het de allereerste lentedag…

oog in oog met september die het huis herpakt als binnenverblijf met de rug naar de vale zon die niet opkomt maar ondergaat is het adem of mist die zich in strekkende schaduw vangen laat de muren zijn hun eigen beeltenis wijzelf wentelen in vooravondlijk tijdverdrijf…

het eerste gele, geelbruine en bruine blad aan een lage tak van de machtige eiken, Amerikaanse, u had het al begrepen…

Al de gouden middaguren Van de zonnen die verzonken, Stralen door dit blankdoorblonken Blindend dak van blauwe muren Op de stervensstille lach Van de laatste zomerdag. In de dalen van de duinen Huivren wondre schemeringen Om de helderheid der dingen; En geen aêm vleugt langs de kruinen; Dieper dan de middagvreê Hijgt de stilte van de zee…

Mijn ogen turen naar zonlicht boven het groen van mijn boompjes. De vlinderstruik wijst alle kanten met haar puntige paars, boven de zwaar zwierende takken van appelboom die met haar vruchten, sommigen rood al zonlicht willen als ik. Ze steken af tegen het blauw van de hemel De haag coniferen, mijn groene gordijnen, lijkt…

Nee de zomer was niet groots zoals in het gedicht van Rilke nu schaduwen langer worden en dagen kort ik moet geen huis meer bouwen ben alleen wanneer ik het wil zal lezen en - waarom niet- misschien oldschool Briefe schreiben en wandelen in lanen en parken zien hoe daar die Blatter treiben en alles weer voor najaar zwicht mijmerend over…

Straks komt de herfst weer aan, 't seizoen dat mij met mooie kleuren lessen leert van los te laten, vrij te zijn en toch te dromen van wat komen zal. De wind schrijft zonder woorden dat er straks nieuw leven komt maar dat ook nu nog eerst heel veel moet vallen. En ieder mens is eenzaam op zijn eigen wijze al is er vriendschap en verbondenheid…

Evenals in de natuur nadert ook in menslijk leven het eind van lente en zomer kleur verandert maar wordt niet somber of grauw. Bladeren dwarrelen uit kruinen als vergeten van minder goede tijden daarentegen kleurt nog de hemel van horizon tot horizon in het fraai pruisisch blauw. Treur niet om gevallen bladeren of wind die fluit door…