2775 resultaten.
Zo ook de mens roest
netgedicht
4.0 met 13 stemmen
187 hoe mooi is mooi
als ik lagen schraap
van de ogen
en je huid schuur
met mijn vergeelde nagels
die ook de schoonheid
van vergankelijkheid
aanschouwelijk maken
hoe vol is je leegte
als ik jouw adem
opvang in jutenzakken
voel jij dan nog
waar licht voor staat
als de avond
in krans slagaders
is gerijpt tot kalk
als ik je naakt…
- Nagels van roest -
hartenkreet
3.0 met 26 stemmen
501 De nagel in de muur,
slaat men dikwijls
ongewild ernaast, en de
kracht die je uitoefent
wordt niet doorgegeven.
De betonmuur is harder
dan men dacht,
mysterieus,
de nagel buigt als
een ongewoon ijzer
roestig, hard,
met een spitse punt.
Ruwe nagels
vormend in een muur duwen
slaan in met bruut geweld.
Druk die je op de kop
van…
rust roest
hartenkreet
4.0 met 1 stemmen
244 erosie is de meest
ultieme vorm van geduld
en vasthoudendheid
de tijd mag hier
geen naam hebben…
Rust roest niet
hartenkreet
3.0 met 2 stemmen
64 Rust roest niet.…
zij roest in haar boeien
netgedicht
5.0 met 4 stemmen
535 struinen
wij braken met dijken en pieren
de golven omdat zij ons met hun
kracht zouden hebben bedolven
jij wakkert de wind
tot orkanen en wij luiden
klokken omdat we de gaten
gaan stoppen die door het
water en stroming ontstaan,hopen
in het geweld niet ten onder te gaan
wij voelen ons sterker
met de natuur in de kerker
maar zij roest…
Voor even weer samen
netgedicht
4.0 met 3 stemmen
237 handenwringend
samen zittend
in dat intens diepe
grote verdriet
hun angst delend
is daar die arm
is hij weer
voor even
de jonge man
met wie ze ooit
zo vol liefde
en vertrouwen
de grootste stap
in haar leven nam
een moment van troost
daar ligt immers
hun kind
vechtend
voor haar leven…
Speeltijd
netgedicht
3.0 met 4 stemmen
186 De dagen van ooit zijn vol rust
en van staal
ook lang genoeg om bij het inwikkelen
van het stervende zonlicht
roestig de rust te zoeken
ongebarsten slingeren de glazen paden
door polders en beekdalen
elke minuut door het licht verschillend gevormd
zoals zwierige linten in een zomerbries
onophoudelijk onverwachte danspassen zetten
de statige…
ketting
hartenkreet
4.0 met 1 stemmen
89 verbonden door een las
onmogelijk meer los
zelfs niet in de war
met tussenschakel
oneindige reeks
ovaal rond
overal omarmend
veel vrienden
het midden
eind en begin
zandloper
D – sluiting
schroef en oog
blad en steen
gespannen kracht
sprekende letter
niet strak staand
schots en scheef
losjes liggend
stevig staal
roestig…
Peugeopel
snelsonnet
4.0 met 3 stemmen
270 Een Opel is wel duurzaam, niet sportief,
Wel dégelijk, maar niet zo comfortabel,
Nee, dàn is een Peugeot juist formidabel,
Je neemt daarbij het roestgevaar voor lief.
Maak eens een auto die, ná het fuseren,
Het beste van die twee kan combineren!…
Roestbeeld
netgedicht
3.0 met 4 stemmen
162 aan hun rikketik
Verroest, zei ééntje die was omgedonderd
Het is een voetstuk voor dat bruin sculptuur
Zodat de hele buurt het ding bewondert
Men groef een gat –in ’t late middaguur
Er werd gepraat, er werd gekonkelfoesd
De tuinkabouters kregen ’t apezuur
Omdat ze hoorden wat de grond in moest
En op hun graf rust nu wanstaltig roest…
horse with no name
netgedicht
3.0 met 4 stemmen
261 als dit roestige paard
een naam moet hebben
zal het er één zijn
van lichtvoetigheid
doorluchtig vooral
zoals fragiele paarden
zich door 't leven begeven
en hoog op willen springen
tot pakweg de zevende hemel…
fiets
netgedicht
3.0 met 20 stemmen
174 (naar Gertrude Stein)
een fiets
is een fiets
is een fiets...
maar dan wel
met twee wielen…
Lieve gazelle
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd.
12 Schrijf me, maak me blij
wees een engel, jij
zet je liefdespijn
liever niet opzij
Onze liefde blijft
wij zijn één en vrij
onderga het, dan
gaat ze nooit voorbij
Altijd weer zul jij
Zywa zijn voor mij…
Tot de zonne-stralen
poëzie
3.0 met 7 stemmen
3.396 Die gevel-toppen gunt uw zachte schijnen,
Die eeuwig weer in ons te wekken lust,
Der schoonheid pelgrims, de eeuwige trekkens-lust,
Zon-stralen, gij, 't zij, waar in de woestijnen
Of land-, of zeeë-vlakten en eindloos deinen,
Uw rustloos licht op lege leegten rust,
't Zij gij de heilige kracht of 't teder kwijnen
Van uwer liefste kinderen…
Café-chantant I
poëzie
3.0 met 7 stemmen
2.028 En onder 't zuiver-gele gas-licht blozen
Blanke arme' en halze', en glanst het gouden haar,
En kruise' of spreiden zich in roze hozen
De fijne slanke benen, paar naast paar.
De blouse' omsluite' in veler-hande posen
De lichamen, die groeiden jaar en jaar
Tot schoot en boezem konden voede' en kozen
Wat in haar groei' met pijn en lijfs-gevaar…
Een stad
poëzie
3.0 met 8 stemmen
2.833 Zoals men, gaande door een lange straat,
(Die, somtijds zich verbredend tot een plein,
Of soms ophoudend, waar de bruggen zijn,
Van dit eind van de straat naar 't ander gaat)
Zo bont des 's avonds in helle schijn,
Die van het winkel-licht naar buiten slaat,
Elk mense-popje ziet, dat gaat of staat,
Dat hoofd en schouders 't aller-lichtste…
MAART
poëzie
2.0 met 17 stemmen
5.807 Des daags scheen ’t helle licht uit ’t volop-blauw
En flikkerde op het water, en de stenen
Van huizen en straten waren wit beschenen
En grijs bestrepeld met der takken schauw*,
En in de ganse stad waren door-énen
De warmte en schaduw, ’t zonne-licht en kou,
En waar de warmte lag in de luwte lauw
Woei felle wind om huizen-hoeken henen.
Wit…
Voor mijn 63ste verjaardag - 2 dec. 1924
poëzie
3.0 met 34 stemmen
7.366 Geen klacht om 't vlieden van de snelle jaren
Noch zelfs om 't naderen van de zwarte dood.
Zo min als, stralend goud door gouden blaêren,
De zon treurt, daar zij zinkt in 't gloeiend rood.
Slechts Éne weet, daar andren op mij staren,
Meelijdend, met mijn eenzaamheid en nood,
Slechts Éne weet wat heuchnis ik mocht garen,
Wat gouden oogst…
Oktober
poëzie
2.0 met 74 stemmen
9.410 O luchten-goud, o groen van 't woud, o verven,
Die, in een laatste opglooiing van de aard,
Van al het schoonst des zomers, lang gegaard,
Een tooi hem toverdet, tot zacht versterven,
Wat was mij nu nog al uw licht-schijn waard,
Nu ik die teerste aanwezigheid moest derven?
Hoe taandet ge al, gij, die aanwezig waart,
Bij wat mij Eén, van ver…
O woordjes mijn...
poëzie
3.0 met 9 stemmen
3.736 O woordjes mijn, wat moet 'k u dankbaar zijn!
Waar zijt gij toch, waar komt gij toch vandaan?
Gij kunt altijd mijn heerlijkheid verstaan,
Veel beter dan ik denken kan in mijn
Klein geestje: kom, laat ik u bidden aan,
Want telkens als ik bidden durf: verschijn!
Komt gij rondom me als vlinderkens zo rein,
En licht, en wit, zó komt gij rond mij…
O DOOI-WIND
poëzie
3.0 met 16 stemmen
4.094 O dooi-wind, dooi-wind, dooi, o wind, o dooi!
Gij die van ’t zuiden aanvliegt, maak, o maak
Dat al, wat stokte, weer op gang geraak’,
Dat al wat dor is, word’ weer mooi!
- Ik ruik de geur alreê van gras en hooi
Uit gras en zooi – en dat weer ’t al ontwaak
Tot nieuwe muziek en zangerig vermaak,
Dat ook ikzelf uit kille koude ontdooi!
Ik zie…
Herfst
poëzie
2.0 met 21 stemmen
4.297 En in de lucht des vochte ochtends hangen
De laatste dunne blaad'ren van het jaar,
Als in het zwarte takkennet gevangen,
Met fijne glans van kleuren naast elkaar.
Zo louterde de pracht zich van de lange
En luide lichttijd en de brede schaar
Van groengedoste bomen, tot die bange
En tere lichtkleur van het late jaar.
Die blaadren…
Wat is dat toch een leventje van u
poëzie
3.0 met 3 stemmen
1.506 Wat is dat toch een leventje van u,
Alles te doen met uwe kleine handjes,
Zo klein en fijn weglopende in de randjes
Der mouwtjes, die weghouden in schaduw
Uw armpjes, die zo warmpjes en zo luw
Ligge' aan uw lichaam; en uw kleine tandjes,
Zij knabblen al wat komt over de randjes
Van uwe…
Late herfst
poëzie
2.0 met 19 stemmen
3.223 Geel is het blad, geel zijn de lichte bladeren,
Ver is de lucht, - 'k durf haast niet dat ik 't zeg -
Niet blauw, niet wit, wèl licht, - het snelle raderen
Van waagnen hoor 'k op blad-bestrooide weg.
Maar angstig is mijn hart, want in mijn aderen
Voel 'k 't leven leven, wetend dat ik weg
Eens moet, en dat ik mee-weg-dorrend leg
Onder de…
Een stad
poëzie
3.0 met 17 stemmen
4.025 Schoon is 't geslacht der mensen, daar ze lopen,
Hoge gestalten door de straten voort,
En vrouwen dalen naar de brede boord
Van de rivier in 't midden, dompel dopen
De kannen in het water, hel omdropen
Van 't schitterende vocht, - een enkel woord
Wordt helper-vliegend door de lucht gehoord, -
En heel de stad…
brieven aan ene onbekende I
poëzie
2.0 met 11 stemmen
3.265 De verre wind, die over de aarde ruist,
Het smachtend ritslen fluisterend door de blaren
Die van geen zwijgen weten of bedaren,
Daar ene ziel, begerend, in hen huist,-
Hoe wordt dit één op ééns met wat er huist,
Diep in mijn ziel: begeerte om op te varen,
De vlakten ver, verschieten te overstaren
Tot waar dit land de luide zee ombruist.…
Nachtegalen
poëzie
3.0 met 6 stemmen
1.482 Ik leef in nacht, maar mane-schijn is buiten,
Die leeft in twinkelende vogelen-slag,
Ik zie hem schijnen door de onzichtbre ruiten,
Ik wacht, maar ik verlang niet naar de dag
Ondergedompeld wezend ganslijk, ach!
In dit zwart meer, o liefelijk geluid en
Wat uit zwart donkere spiegel òp komt fluiten,
Licht-lieve volk in wat àl duister…
De Vlinder
netgedicht
3.0 met 5 stemmen
663 Kijk daar gaat ze!
Ze vliegt naar haar horizon toe
Wacht je op mij als je daar bent...?
Roep ik haar nog vluchtig toe
Maar ze hoort me niet meer...
Mijn schat, het ga je goed
Waar je ook gaat
En weet: ooit komt weer Onze Tijd
Onze Eeuwigheid
Vroeg of laat…
De taal van het leven
hartenkreet
3.0 met 4 stemmen
485 Het leven is een mooie taal
Alleen spreek ik haar nog zo slecht…
EEN ETS
poëzie
2.0 met 7 stemmen
1.084 Gelijk de droom eens kinds is, dat een dag
Van wandelen en spelen buiten stad
In zwoele zomer-hette heeft gehad:
Een uchtend, dat het landschap zonnig zag;
Een middag, dat de lucht gestapeld lag
Vol donkre donder-wolken, en 't kind mat
En drensend voort moest over 't zandig pad
Met in zijn oogjes stof en spinne-rag;
En in de spoortrein…