Netgedichten

netgedicht (nr. 7.291):

zij roest in haar boeien

ik zag je hand
in het laagliggend land
de polders, kwelders en zee
jij gaf eb, daarna vloed
maar wij namen de klei
en leefden er mee

uit zand van het
strand groeiden duinen
jij liet de winden daar struinen
wij braken met dijken en pieren
de golven omdat zij ons met hun
kracht zouden hebben bedolven

jij wakkert de wind
tot orkanen en wij luiden
klokken omdat we de gaten
gaan stoppen die door het
water en stroming ontstaan,hopen
in het geweld niet ten onder te gaan

wij voelen ons sterker
met de natuur in de kerker
maar zij roest in haar boeien
wil lente gaan bloeien in
elkander verstaan, dan kunnen
we onze bestemming weer aan