Alle inzendingen over Als ik het rijmen ka

Ooit probeerde ik in gedachten te rijmen. Een wirwar van woorden in mijn hoofd. Trachtte zinnen aan elkaar te lijmen. Ik raakte alleen maar verdoofd. Toen vonden mijn handen pen en papier. Het duurde echter nog wel even. Maar nu staat het toch echt hier, voor mijn ogen opgeschreven.…

Margriete Lief! mijn hart en wense van mijn leven*! Zo gij alleen niet* zijt mijn hoop en mijn vriendin, Of zo mijn harte brandt van iemand anders min*, Of zo ik heb mijn trouw* aan andere gegeven, Zo moet* ik nummermeer so lukkig zijn verheven*, Of* mijn vreugd’ zij vol pijn* en mijn begeert vol smart; Maar ben ik u geheel met lijf*, met…

Aº 1637 I. (OPSCHRIFT VAN BUITEN) De wereld is een schouwtoneel, Elk speelt zijn rol en krijgt zijn deel. II. Geen kind de schouwburg lastig zij, Tabakspijp, bierkan, snoeperij, Noch generlei baldadigheid; Wie anders doet, wordt uitgeleid. III. Toneelspel kwam in ’t licht tot leerzaam tijdverdrijf, Het wijkt geen ander spel noch koninklijke…

Honkbal is mijn favoriete sport. Jarenlang was ik korte stop. Als slagman kwam ik iets tekort, mijn verreveldwerk was een flop. We kregen eens een nieuwe trainer, werkte met Amerikaans talent. Van oorsprong was hij een Wener, beslist een heel geschikte vent. Aan het einde van mijn loopbaan, zeg maar in mijn honkbalherfst, keek hij me zeer…

De oude straat is niet erg breed, toch splijt de avondzon 'm in twee delen: links mag het licht de wand nog strelen, maar rechts is de nacht al compleet. Dat zie je vanuit de zuidkant, maar kom je uit 't noorden wellicht, valt het omgekeerde in het zicht. Doch da's poëtisch niet relevant, want wat het meest zichtbaar wordt is het verlichte…

die ene ijsbloem verkillend van eenzaamheid beraamt zich tot bos…

O, vreemdeling, die onze taal bestudeert, Lees verder, ik wed dat mijn rijm je wat leert. 'k Hoop niet, dat de studie je tegen zal vallen. Zo zegt men bal—ballen, maar, ach! niet: dal—dallen. En 't enkelvoud, vreemdling, van koeien is: koe. Maar de boef draagt wel boeien, de drenkling geen boe.…

Rijm klaar.…

Bloed klopt in het uurwerk van de mij aangemeten tijd en visioen, het recht rein bronwater te tappen uit een ongeboren geheim, waarin de waarheid drinkbaar wordt uit de hiel en de ziel van de fles en taal, die toegang soms ontzegd zodat ik stilaan verder droom, misschien fataal uiteindelijk wel levensecht als een verse…

Dit gedicht is tweestrijdig zonder dat we overdrijven En het verlicht altijd wat om te beklijven Jouw rijmen vind ik nogal gedwongen Doe ik dus niet aan mee Heeft me nog nooit bekoord Zoals je ziet voldongen met twee heeft altijd één het laatste woord Dat stoort me buitenmate Al ram ik deze keer op rijm het slot door…

Een sinterklaasdichter te Vlijmen Liep laatst met de Kerstman te slijmen En wat men ook vindt Van Kerstman of Sint Ik kan dat niet met elkaar rijmen…

Wanneer ik denk aan u, die mij bemint, Bloeien bij ’t eerst ontluikende geluid Mijn schone rijmen naar elkander uit Tot elk geluid zich wonderlijk verbindt.…

waarom mag ik niet rijmen maar mag het wel van jou?…

Een limerickdichter in Vlijmen dacht, toen er niets meer viel te lijmen: 'Hoe moet ik Chirac, George Bush en Hussein in vredesnaam met elkaar rijmen...'…

Ik rijm en dicht het aller allerbest in droefenis. Ik hoop dus van ganser harte dat dit mijn aller aller laatste versje is.…

Een sinterklaasdichter te Vlijmen Liep laatst met zo’n kerstman te slijmen En wat u ook vindt Van kerstman of sint Ik kan dat niet met elkaar rijmen…

Een beginnend dichter uit Nuenen Die kon nog niet zo goed rijmen Toen dacht de slimmerik Ik maak een limerick Maar met het ritme kon hij ook niet zo goed overweg…

mijn ideale gedicht bestaat uit twee woorden mag desgewenst wel een beetje rijmen ook maar zonder kan best wat mij betreft…

Ik leg mijn eigen gevoel, in het hoopje klei. Mijn handen en vingertoppen, tasten naar een aanknopingspunt. Wat het zal worden, weet ik niet? Ik had een schouderklopje van mijn muze gekregen, dat de tijd rijp was, om mijn geest ingrijpende momenten te laten beleven. Ik zie een vaag beeld in wording. Een gezichtje van een kind…

Ik vond het niet erg, dat ik moest lijden want ik kon het hebben, beter gezegd nog: ik was ervoor gemaakt. Het lijden met de pijn beschreef ik, zo goed ik kon. Maar lieve mama, ik heb jou zien lijden, nog erger dan ik kon aanzien ik heb jóu zien lijden, lieve mama... . Mijn God, wat heb je geleden; kon ik je ooit bevrijden... jou te bevrijden…

een ringbaard vuurtorenwachters hadden rode haren en zeelui watergolf de amazone had een paardenstaart en de groenteman peenhaar de rattenkop der ongediertebestrijdster was een luizenbos de srv-man met melkboerenhondenhaar verkocht ook shampoo De geitenneuker had een bokkenpruik op en de nudist was kaal mijn halfzuster ka…

Als ik nu kon dichten, Zou ik rijmen, Over je prachtig bruine ogen en je lieve gezicht. Maar ik lig hier naast je in het donker. En schrijf geen letter zonder licht.…

* Waar gevels wit gekalkt zijn en schaduw vrijt met licht, daar vindt stilte haar rijm en kent zwaarte geen gewicht. *…

dit is een zinloos vers het biedt geen troost of verlichting van je pijn slechts trieste woorden die niet rijmen op door tranen bevlekt papier…

Op British railways is het stevig lappen Een kaartje van iets meer dan duizend pond Daar kun je haast de wereldbol mee rond Wanneer je spaarzaam snackt bij overstappen Wie zuinig is kan voor dat geld al gauw De muis z’n nieuwste hangout zien (Ni hao!)…

Ik zag vlinders vliegen hoog in de lucht een van die vlinders is stiekem gevlucht Hij heeft zich genesteld diep in mijn buik en heeft daar mijn lichaam stil in gebruik Soms dan kan ik hem voelen ik voel 'm dan fladderen mijn buik door krioelen Het vreemde is het beestje ontwaakt alleen als JIJ mij stiekem aanraakt…

Ik kan hem niet meer missen. Ik heb hem nodig, om mijn geheugen, weer wat op te frissen. Al jaren is hij mijn vriend, dat heeft hij zeker verdiend. Bloemen, landschappen, watervallen, alles kan hij in zich onthouden, zijn allesziend oog laat niets ontvallen. Mooie groene valleien, hoge bergtoppen, gaat hij in zijn geheugen verstoppen…

hij ziet in haar het onbeschreven blad en laat de regels vrij en vloeiend rijmen door vingertop beheerste woordenschat graveert in haar zijn warme hartsgeheimen…

Met stevig krakeel Blaast de dichtende kikker Zijn valse rijmen Genocide daar Droomt hij nu erg graag vaak over, Zwaar verongelijkt…

wij lijden in een kleine taal waarmee ik zin en rijm onthaal om te denken in mijn woord wanneer het zeer mijn lied verstoord…