Alle inzendingen over Graan OR kracht OR verleden

Zon in de hemel. Schijnt haar stralen op het strand. Schittering op zee.…

Dit bracht de bazen tot een oekaze : "Weg met de winter, zaai reeds 't graan in !"…

wanneer een vergetelheid terug gaat leven loert op realiteit is het aan mij om niet te bezwijken het te bestrijden met een gedrevenheid die me vroeger onmogelijk leek want zolang men de kracht van het verleden niet breekt blijft het zich herhalen telkens weer…

Een traan om het verleden Om het pijnlijke gemis. Het huilen om het gebeuren Omdat hij er niet meer is. Een zucht nu in het heden Omdat het zo moeilijk is. Te leven zonder iemand Te leven met gemis. Een glimlach voor de toekomst Onzeker en vol pijn. Toch met nieuwe moed en kracht Om wat er nog mag zijn!…

Het is nu was Verleden tijd Vriend en vijand Wreed en zacht Geen perspectief Is wat jij bracht Herkenning is Het verlies van Macht Daarin ligt De toekomst Je bent nog steeds Maar zonder Kracht Eindelijk is daar Ruimte voor Herstel en nu Te zijn.…

Ik leer zien wat belangrijk is door na te doen hoe jij kijkt Ik voel wat jij voelt door na te doen wat jij voelt Als een brabbelende kind volgt mijn kennis mijn lichaam dat jouw bewegingen volgt Hoe dichterbij hoe beter mijn weerspiegeling is maar nooit precies hetzelfde zelfs als het water glad is en dat is weg zodra ik erin duik…

Ik krijg betaald en ik koop het bed waarin ik wil liggen in het land van mijn keuze het land van de revolutie, van vrijheid ....en gelijkheid waar iedereen weg moet ....die zegt of steunt dat anders beter is het land zonder mensen ....die huisgenoten en buren uitzonderen ....om hun afkomst, geslacht of liefde het land zonder volgelingen…

Raven op mijn schouders om me de weg te wijzen en mensen te roepen om hen te ontmoeten De jongen die op het strand tekent met kleurige keien, tweemaal daags en ze natelt voor hij weggaat wetend dat de vloed komt met golven die langer zullen leven dan hij De man in de kamers vol tafels met kwartsen uit de landen waar hij zocht naar heiligheid…

Samen op het bankje onder de kersenboom de aflopende dag langzaam de nacht in laten zakken Weer een avond samen onder de kersenboom Denk niet romantisch aan de fonkeling in een glas het vlammetje van een kaars in de schemering intiem samen onder de kersenboom Dat zou surrogaat zijn en ons geen ruimte laten te voelen wie we vandaag…

De snelheid van de trein trekt voor mijn ogen de massa uit de wereld, vormeloze strepen tekenen onwetenschappelijk de formule van Einstein op de ramen Soms is even in beeld wat het is, als je stil staat Dan kun je zien wat het is, iets tijdelijks in zijn raadselachtige vlucht van schijnbare illusies Alles bestaat onwetend hoe…

Nieuwjaar, ik kies mijn wenkbrauwen Ster, Parijs of Prinses de lijnen van mijn geluk als de randen van mijn kijken en ik bescherm me met geuren ga nooit de deur uit zonder deze zekerheid van de zegen van boven, de rode loper op mijn bedachte weg Rekken en strekken met sierlijke bogen van liefde om te voorkomen dat mijn lichaam inzakt…

En de boer hij zaaide in het voorjaar en maaide in augustus met zeis en sikkel het goudgeel graan bond de garven en zette ze op tot schoven en de boer hij ploegde voort niets dat hem stoort als het angelus klepte schafte hij met zijn makker op de akker en de boer hij dorste ‘t graan het kwam bij de molenaar aan en later bij de bakker…

Een traan om het verleden Om het pijnlijke gemis. Het huilen om ’t gebeuren Omdat ‘hij’ er niet meer is. Een zucht nu in het heden Omdat het zo moeilijk is. Te leven zonder iemand Te leven met gemis. Een glimlach voor de toekomst Onzeker en vol pijn. Toch met nieuwe moed en kracht Om wat er nog mag zijn!…

Een winter lang in duisternis begraven, geen hoop meer op een leven in het licht, geen ogen meer, geen glimlach, geen gezicht, geen water dat je diepste dorst kan laven, alleen maar pijn en vragen, kreunen, klagen, de muren stom, je lichaam zonder kracht, het graan sterft in de grond nog deze nacht, maar Iemand is er die je toch blijft dragen…

Het is als onkruid dat het graan dreigt te verstikken. Waarom wordt het niet met wortel en al uitgerukt? In de hitte en verdrukking ziet het graan uit naar recht en gerechtigheid. Maar aan U is het te oordelen over goed en kwaad. Uw wetten zijn van een hoger orde, uw geduld wordt niet afgemeten in tijd.…

stoere wildbloem broos vlam je op stil lonkend tussen 't wuivende graan een wonderlijke groet naar de horizon die eenzaam wacht…

Mij verging de kans om op te komen tegen een onbegrensde macht van het verleden. Zoals een bliksemstraal in één oogwenk kan vernietigen, zo verschrompelde jij mijn hart en maakte mij vertwijfeld over de sterkte van mijn kracht.…

Zo menig sector die was uitgekleed door Paars, werft nu werknemers voor een prikkie. Dus zegt Wim Kok terecht: Wel potverdikkie, die Melkert heeft dat geld maar mooi besteed: De ex-werklozen hebben nu emplooi; en arbeidskrachten krijg je voor een fooi.…

Buiten waait de wind zachtjes om m'n huis maar in mijn hart, is het net een kleine storm terwijl jij buiten geniet van het bladgeruis plagen mij vele.onbeantwoorde vragen Iets zijn of iets worden in 't leven valt niet mee op aarde leven, met zijn allen in goede tijden is altijd een vraag, wanneer is men dan tevree dat denk ik bijna nooit…

Het doet mij dan pijn en verdriet, het verleden vergeet ik niet. De zee met al haar inhoud geeft mij vaak wonderbaarlijke krachten, waarmee ik voort kan borduren op het levenspad dat voor mij uitgestippeld is. Foto Mario Roels…

Soms krijgt verleden een staartje .... Sinds we in elkaar 'wonen' zijn we nooit verder dan een hartslag verwijderd van de ander dat is houden van elkáár…

De slaap is een schurftige bedelaar steeds minder vaak vindt hij de weg naar mijn deur bang als hij is van mijn grijnzende honden, zie ze snokken aan hun roestige ketting Ik nam een kijkje in mijn pakhuis van klein ongenoegen en groot verdriet haalde wat rag weg en zag wat kasten op een kier, de jaren '90 maakten goede sier.... en toen…

Het liefste van voorbij is zo verweven door mijn leven als een bundel gouddraden verkregen uit het vlas het voelt nog steeds zacht strelend als zoete bloemengeuren in een zomerlied die mijn dagen doen kleuren dat helend opklinkt uit verleden hoe intens onze liefde was…

Reeds lang diep in de schedels gevallen ogen, gebroken ruggen, vergane oren, zullen niet meer zien, niets meer voelen, nooit meer horen. Laat staan spreken.…

middenin die maelstroom van water, aarde en lucht zuigende krachten naar beneden en boven spreek mij één woord geef een zicht laat mij verhalen schenk het verleden weer verzeker de toekomst…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

Gedreven door de zomerwind zwerft het ruisen van gerijpt graan door uitgestrekte goudgele vlakten; in dwalende stralen van zonnelicht schittert een donkergroene olijfboom met de schoonheid van flonkerend smaragd.…

Verder dan ik kijken kan Staat toch het volle graan Van horizon tot horizon Het drijvend wolkenwit in blauw Het wiegend land van geel Alles reikt naar elke einder Alles reikt naar jou…

Genakend uit het niets verdoolde zadeloze sirenisch parvenu van klankillusies obscuur verborgen boventonen eucalyptisch zonder clair onbespiede zelfexpressie overwonnen huiver aan nog geen korrel graan ontstegen…

Een blad, een kruimeltje graan, Laat bij mij maar een traan. Kakel over je leven, Mij om het even. Ik wil gewoon bij je zijn.…