Alle inzendingen over Poes is weg

mijn pens (niet voor de poes) = voor de hond 't bloedend hart (z.g.a.n) half om half gehakt = voor mijn lief of voor de gek & wat die ervoor geeft wat er van me overblijft: gevoelens zijn gevierendeeld mijn gedachten reeds verstrooid…

Poes die weer naar buiten wil draait zijn kopje in mijn hand in dit vredig, zonnig land en een woord staat even stil. Hou je van me, lieve vrouw? woorden tillen levens weg lezend hoor je wat ik zeg: mensen blijven mensen trouw.…

Zij werkt onzichtbaar aan de wegen door het huis, holt dag aan dag de dingen uit die zij moest achterlaten in haar oude wereld. Haar kleur verdwijnt, de geuren van haar huid raken vergeten. Waar zij gemist wordt vult zij nieuwe sporen met groeiende afwezigheid.…

rode raamluiken schemeren door de kale bomen een hond blaft achter de deur door de hoge ramen valt het licht op twee rode uien en een kruik met een mesje krabt hij een laagje van de verf weg de poes op een keukenstoel tilt traag één ooglid op hij struint wat door de tuin en kijkt naar een boom, de gevel, de lucht de zintuigen geopend…

Vooruit, jij berend klaas, doe uit die troep weg met die asse-poes, doe niet zo dwaas wees nou een man en wees niet zo naïef en laat die poppen staan, zeg, asjeblief!…

Ik zit aan tafel, misschien wel te slapen, denk ik even bij het gillen van een sirene die uit mijn neus de geur van gepofte kastanjes weg- neemt naar een spoedgeval In de keuken zie ik de poes afwachtend kijken en de wolken trekken snel langs de dommelende zon Dadelijk gaan we spelen eerst koffie zetten Hoog en laag ruisen het kookwater…

POES Het schaap ziet eruit als een poes Die verlangt naar een heel krolse kater Die voor haar groot genoeg is geschapen Teun brandt vuur, Gijs braadt bok voor zijn does In de weide loopt Wim met zus Jet Naar het hok met zijn duif... wat een pret!…

zijn handjes gelijken op die van zijn Ma als de eirbezen ze verkleuren, dapper stapt hij door den hof aait de poes en zingt in zijn eigen zoveel vooruit dan rent hij op mij af en til ik hem hoog boven de bonenstaken…

Zo overduidelijk een stomme smoes: want dit soort porno is niet voor de poes.…

Met de muis van je hand de poes strelen wijl een ratelend blikje kattenvoer de late honger stilt van een kind zich spinnend in je armen nestelt dankbaar wellicht vreedzamer dan gisteren wordt de verpakking voelbaar.…

Omdat ze natuurlijk gedrag niet kan uiten, Gaat poes zich vaak te buiten Door kattekwaad uit te halen. Het was haar ultieme droom Nog eens te klimmen in de hoogste boom.…

Stil loop ik door de nacht over hard bevroren sneeuw de weg even kwijt de maan verlicht mijn levenspad en helpt me zoeken naar de gulden middenweg…

Je leerde me te leven op eigen benen te gaan staan mijn weg te bewandelen die vrijheid kon ik aan ook was er veel vertrouwen het leven leek een feest nu moet ik constateren dat dit een farce is geweest mijn levensweg gaat verder niet langer meer die pijn de liefde zal me leren dat het ook anders nog kan zijn…

zit ze mijn moeder schouder aan schouder geluidloos scheef gezakt in de huiskamer van het tehuis haar handen in houvast om haar tas geklemd stilzwijgend schuif ik naast haar streel haar wang een glimlach opent haar gesloten lippen als haar hoofd zich langzaam heft dan ... is het moment voorbij nemen medicijnen haar mee weg…

Je bent al weg, ik had het kunnen weten. Toch ben ik weer gekomen, de zwakke schakel in jouw keten. Hoe kan ik jou vergeten? Je frisse lach, met werkelijk gevoel en altijd wetend wat ik nou echt bedoel. Na jaren van verdraagzaamheid en medelijden ben je niet hier. Je stappen zijn gezet.…

Ik zie je gaan in de verte herken je tred voel 'n traan Dichterbij 'k wil sneller lopen nog even voelen eens hoorde je bij mij 't Verleden komt terug waarom zoek ik 't op de toekomst ligt open loop ik nu té vlug 't Verleden is geleefd vooruitkijken 'n nieuwe start wie vindt de weg naar mijn hart ?…

Op de weg naar morgen zijn wij de reizigers van vandaag, zoekenden in het diepe duister naar het licht van de nieuwe dag. Alleen, slechts op eigen kracht, overlevenden van de lange nacht.…

Weg wil ik, weg van jou, weg van de persoon waar ik zoveel van hou. Weg van de pijn, weg van het verdiet, voordat jij het ziet. Als dat alles weg is kan ik weer normaal leven, en jou opnieuw mijn glimlach en vriendschap geven.…

Op weg zijn wij allen naar een moment. In de tussentijd denkend wie jou kent. Wie zal er zijn op de grote dag en wenen omdat je daar zo lag. De enige vraag die zo lang smacht. Wie zal er zijn, hoe word je herdacht?…

En ik ze je schaduw Voor de laatste keer En terwijl ik je aanschouw Weet ik dat nooit meer Jij en ik zou zijn Nooit meer ons en wij Weg van elkaar Alleen nog samen vrij…

lieve opa ik stuur je een brief aan een rode ballon je bent nu zo ver ik kijk naar de sterren en wou dat ik je bereiken kon misschien ben je nu wel heel dicht bij de zon zal de wind voor je waaien mag je zwieren en zwaaien en drijven net als mijn ballon zonder geluid komt hij nu naar je toe als zit ik van binnen je naam uit te schreeuwen…

Dan loop ik met jou over wegen. Praten zachtjes, hand in hand over liefde, over leven tot de maan de zon vervangt.…

er hing een merkwaardig vuil licht over het verveloze kruis alsof het ingegroeid was, vastgebonden zonder inscriptie ieder dag liep ik er langs raakte het verweerde hout net niet aan doodsbang om met de doden tikkertje te moeten spelen vandaag, jaren later zag ik het kruis weer het viel uit het dunne schrift waarin ik een memoriam…

met jou verdwaal ik niet al lopend door het leven ik raak de weg niet kwijt hooguit voor heel even sta soms heel even stil of loop een beetje om hol dan weer snel vooruit of keer een keertje om ik zie wel hoe en wat weet soms niet hoe 't moet maar wat er ook gebeurd het komt allemaal wel goed…

Je kijkt me aan en tussen ons is niets dan verwachting, één blik, staal van begrip, een eeuw is ervoor te kort. Ik stort neer en op het moment dat ik je lippen raak voel ik me totaal in je verdwijnen.…

Ontmoedigd en ontdaan staat hij aan de kant. Moet haar laten gaan. Ontredderd kijkt hij haar na, zijn armen langs zijn lijf. Zijn kin rust op zijn borst. Ontluisterd door het gemak waarbij zij hem verlaat. Zijn ontmaskering is een feit. Ongelukkig en in een klap jaren ouder te zijn geworden, draait hij zich om, en verdwijnt achter…

Ik verdwaal op alle wegen die ze mij willen opdringen. Er is één weg waar ik niet verdwaal dat is op de weg naar mijn Schepper. Deze weg loopt niet in bochten en hier loop je ook geen gevaar. Hier hebben de normen nog waarde die je node mist op een andere weg. Als een rode draad loopt de weg door mijn hele aardse leven heen.…

weg weg van hier weg van alles weg van mijn gedachten weg van het heden weg van toen kun je dat? ..alles verlaten iedereen achterlaten alles waar je van houdt begin je dan opnieuw met de cirkel?…

alsof het zweeft in mij en leeft in duizendvoud kriebelend langs wegen die eerder waren afgesloten voor doorgaand verkeer raakvlakken kenteren door gemiste afslagen alleen die ene snelweg lijkt nog berijdbaar maar het is alsof het zweeft in mij en zelfs het rechte pad mijn zicht verlaat in het kwadraat…

De weg van de minste weerstand is de weg die het meest gelopen wordt, zij is altijd het gladst en synchroon, tevens zo heerlijk kort.…