Alle inzendingen over Saamhorigheid?

de hemel spreidt ‘t hart breekt van t ontroerd mensen kind bij ‘t zien van ‘t kunstwerk tederheid dat weet dat na dit najaarsspel van blad en wind de donkere dagen zullen komen met kale takken aan de bomen en open armen naar de hemel gericht een wolk van triestheid breekt de weemoed van mensen met hun pijn in saamhorigheid…

Slapend in je heerlijk luie stoel Zit ik in gedachten naar jou te kijken Weer overvalt me een warm gevoel 'k Wil door je haren strijken Wat is dat toch na zoveel jaren Dat ik nog steeds van jou geniet Je blik, je stem en je gebaren Gedeelde vreugdes en verdriet De kinderen die we samen kregen vergrootten onze saamhorigheid Soms voel ik…

ze mogen blij zijn om aan me te zitten met de vuisten op me te slaan ik zal het lijdzaam ondergaan en toch overeind blijven staan ze kunnen mij niet kwetsen en mogen samen van me eten wat hen voor even verbindt voordat allen weer gezwind wegsluipen om achter die saamhorigheid ondermijnende computer te kruipen mochten ze echter op me willen…

Rotsen schenken muurvast vertrouwen Water stroomt door het ravijn Vogels fluiten het concert van de dag Vrede voelt als een associatieverdrag Vogels zingen melancholiek Een ballade van romantiek, na tragiek Waterspreeuwen vertonen bad-rituelen Vredig gevoel met ieders hart delen Stilzwijgende diepgang uit het ravijn Waar je intens verbonden…

Ik houd van dit landje en haar vrolijke brij: Saamhorig nabij en dichtbij is dichtbij.…

Empathie uit de bloedbaan staat voor rood de hemel bestaat uit jagende witte wolken het blauw beslaat de zeeën die zijn overwonnen ontdekt en vergaard in verre onbekende oorden O, die frisse kleuren bundeling van saamhorigheid om af te dalen in de krochten van het hart, gedeeld door zovelen binnen de grenzen van het onvolprezen smart wat…

terwijl ik hier zit zonder jou zit jij daar zonder mij zo reizen wij ieder voor zich door de achtbaan van deze tijd ondertussen speelt op de radio in vele landen tegelijkertijd voor iedereen die het horen wil ter bemoediging een oud lied dat ons helpt te navigeren door de dagen van isolement waarin wij op afstand slechts elkaar de handen…

Bij het ouder worden denkt men vaak aan het verleden We praten heel graag over die goede oude tijd Die tijd van saamhorigheid en tevredenheid Niet te vergelijken met de moderne tijd van het heden.…

zijn bruid Zijn heimelijke vijanden blijven zagen Over het Coronavirus in onze dagen Vallen aan op hun buit Een brandende pijl door glas en lood Gevecht van leven en dood In Zijn Huis daar voelt het Godsvolk zich thuis Om Hem te loven met betraande ogen En een blij gezind hart naar boven Dat kan in de binnenkamer Maar in zijn huis daar is saamhorigheid…

Uit het selectief geheugen vergeten wie we waren en nu zijn, een on-breidelde nuancering van relativering, schijn achter het masker van saamhorigheid, blijft het idee rondzingen om het beste voor het laatste te bewaren, zonder enig idee, wat daarin volstaat.…

De goede vriend en de vijand, van onszelf en van elkaar, wonen in hetzelfde huis. In ons trouwe lichaam. In ieders vrije geest. In dezelfde wereld. Dezelfde natuur. Onze bange vijand laat ons weten dat we ernstig worden bedreigd. Er is zware storm op komst. Sluit deuren en alle ramen. Vertrouw niemand meer. Alleen vertrouwelingen, die…

En weet hij hoeft niet alle dagen iets aan de tuin te doen liefde hunkert naar respect, saamhorigheid en fatsoen…

In de verkiezing rond de mooiste woorden Is het nu 'desalniettemin' dat leidt En dat vóór 'liefde' en 'geborgenheid' Terwijl ook 'naastenliefde' lager scoorde Naar ik mij wijs maak komt dit uiteraard Door ons gehoor en niet door onze aard…

Gezelligheid, warmte, saamhorigheid, spelletjes, weduwe, voor ’t eerst dit keer, alléén voor de Teevee. Uitnodigend klokkengelui, meerstemmig gezang, preek van de pastoor tijdens de jaarlijkse mis. Geen zitplaats, dan maar staan, verkleumde voeten, ‘t bekende evangelie verteld dat het weer kerstmis is.…

dit feest is er een van saamhorigheid. kom, het suikerfeest is begonnen.…

Ik predikte toch vurig saamhorigheid en liefde, Maar verder kon ik ook niets verzinnen. Vlaggen wapperden niet meer fier in de wind, Dat was ook niet meer mijn bedoeling. Gejuich en overwinning hadden we ook niet meer nodig, Dat hadden we wel gehad. Slapen, pappen en nat houden, rustig aan.…

luisterend zetelend in een luie stoel of het groene gras zwaait proest en proost het publiek door schuimend gerstenat doorweekt waar zij bikkelend hun onderstel laten spreken van scheurende spier tot prikkende blaar alles wat ons een hinderpaal schijnt is hen een trede slechts onder de voeten die hen dichter en hechter brengt bij vriendschap en saamhorigheid…