Alle inzendingen over Schittert vredig

Ik kijk naar buiten En ik zie Allemaal mensen Mooi en vredig Ik kijk naar binnen Binnen in mijn hoofd En ik zie Allemaal gedachten Kolkend door mijn hoofd. Onderbroken gedachten Ik kijk rond En ik zie Mezelf Eenzaam en alleen Vredig en stil. Vreemd en toch normaal. Ik kijk naar buiten… Onafgebroken……

harmonie géén fanfare in kleurrijke kostuums vredige rust van binnen toekomstmuziek?…

Ze schittert zo prachtig in het meer het zijn net diamantjes. Wat is het toch heerlijk om hier te zijn met die wolken met gouden randjes.…

Als zzp’er schittert ze gewoon en timmert tevens kundig aan de weg. Het is niet overdreven als ik zeg: Ze leeft zo’n beetje in haar telefoon. Maar wil je haar precies vandaag bereiken, dan vang je bot, want zij is bevers kijken.…

vrijheid Verantwoording nemen In alle vrijheid Voor een vredige toekomst…

Dat daar kostbare schoonheid kosteloos fonkelt, schittert, tintelt, trilt, verzilvert, vermat, vergrijst, verzwart, en van blik tot blik, in schijn van roerloosheid, de wereld vertraagt en vernieuwt!…

bomen hebben een stem gekregen vraag me niet wie koos voor wie hierdoor schittert het groen nog meer komt zonlicht tot haar recht even blijf ik staan, ga dan zitten om mij te laven aan deze grenzeloze schoonheid, die het hoe en waarom overbodig maken het is…

Uit het diepblauw schittert de zon in de laatste dagen van mei. Bevrijding weerklinkt alom in het gezoem der fietswielen op het asfalt, in het geroezemoes op de terrassen. Vrijheid. En tegelijk: de beklemmende massa, de uiteengespatte bubbels, de vervagende geborgenheid.…

iemand vertrouwt een fles met levenskracht aan het water toe nu rust ze ergens in een ondiep zanderig graf misschien sluimert ze aan een oever of bij een verre zee ze gaat niet ten onder aan verlies of van verdriet wie schittert als jij haar vinden zal…

Tussen de regels van de decemberzegels verspreidt de wereld tekenen van vredig licht bovenop een warm bericht.…

Nooit hebben wij kunnen vermoeden Hoe blij je ons nu al maakt Hoe jouw wonderlijke verschijning Ons hart diep heeft geraakt Hoe de traan in jouw ogen ons af en toe verbittert Nooit hebben wij kunnen vermoeden Dat jij nu al zo mooi schittert…

Nooit hebben wij kunnen vermoeden Hoe blij je ons nu al maakt Hoe jouw wonderlijke verschijning Ons hart diep heeft geraakt Hoe de traan in jouw ogen ons af en toe verbittert Nooit hebben wij kunnen vermoeden Dat jij nu al zo mooi schittert…

Vergeelde woorden boeken een terugblik kleurt het verleden flets naar het heden glans vervaagde gestaag de aftocht schittert nog de pijn van samen zijn twee boeken lazen elkaar uit verkreukelde omslag van die éne dag..…

ik schrap de ogentroost en plant een kijkerskus op je gesloten leden pluk parels uit je wimpers in ruil voor het ontluikend blauw dat nu ongezouten schittert je oesterblik wordt een open vizier en ik lees de pas-de-deux nog voor een zwanenzang de lucht vertroebelen kan…

O, lentezon aan het blauw azuur jubelend open je met je stralen het ontwaken van de natuur alles fluistert alles schittert en glanst op bloemen heuvelen en dalen Met je wonderschone zonnegloed breng je altijd weer levensvreugd en warmte in m'n gemoed…

(haiku) Late zon schittert tussen zwarte wolken en huizen in schaduw. (tanka) De stad in schemer is vol vage gestalten, haast onherkenbaar. Daarboven blinkt verblindend zonlicht, tot dalen bereid.…

schittert in het vroege ochtendlicht regen heeft een jas van tranen uitgegoten over een stad die nog in diepe slaap verkeert een nachtbraker doopt zijn pen in een onbekende vloeistof waarmee hij een ongeboren gedicht tot leven wekt titel onbekend…

het lentegras nog vochtig van ochtenddauw de hemelsbrede lucht gevuld met licht ruimte licht een dauwdruppel schittert op het zachte rozenblad het vastgeroeste bevroren gemoed snikt zich langzaam los mijn aangeraakte gezichtsveld kent geen randen…

De sierkers bloeit ragfijn alweer een pril geluk als sneeuw zo teer het maakt mij vredig keer op keer…

Vanavond ga ik mij eens flink te buiten, Ik roep van H.O.L.L.A.N.D. Want Holland spreekt een stevig woordje mee, Björn Kuipers gaat een voetbalwedstrijd fluiten. Checkt Björn de juiste maten van het doel, Dan zit ik op het puntje van mijn stoel….…

Nog meer schittert het tekenblad nu hand en spel verbeelding schrijft en vleugelt als mythisch geheim naar bron van ontdekkingstocht. Zo stroomt het kleur en streelt figuren naar een sprekend gezicht. Doordrongen van ontrafelde schoonheid droomt de toeschouwer zijn eigen fantasie.…

ik begin er mee wit schittert eenzaamheid diep in de nacht door dromen verzacht schrik ik wakker in vogelengezang of was het de wekker ontwaakt in dadendrang nachtmuts, godendrank slaapt mij op de bank poeslief ligt morgen lief op mijn lijf wat wil ik meer, niets toch !…

Soms schets ik op een plek vlakbij de naad of de borstenbrij en terwijl mijn handen zacht op deze oevers laveren, strelen mijn ogen het ongekende wat nog stralender schittert in het onvermogen van mijn kunnen toch wil ik me niet vermaken aan de schoonheid van de mens maar mij wijden aan de taken aan een ieders wens…

zacht zuchtend, de wind zomersterven ruist vredig stilte tot stormen hergeboorte wemelt rond afgevallen bladeren…

het liefst zou ik bij je zijn zo vredig als je daar ligt en stil sta ik aan de rand van jouw wereld jaren tellen niet meer en ik wil weer alles opnieuw beleven…

Goudgeel, de zonnige lach Onder jouw vrolijke sproeten Goudgeel ritselt het zacht Onder mijn dansende voeten Goudgeel, hoopvolle toekomst Somberen was eens, ooit, toen Goudomrand schittert De warm herfstige dag Beklonken door het zonlicht In dit goudgele seizoen…

kijk ze daar nu staan de een nog vuriger dan de ander debatterend tjonge het lijkt allemaal zo echt zo waar zo heel veel belovend Floor voelt zich thuis in haar nieuwe huis voor haar geen koeien met gouden hoorns ze heeft haar keuze gemaakt vrijheid schittert in haar vleugels…

soms schittert zon op het lemmet van een mes snijdt licht verblindend vals langs de hals van een prooi kaatst terug op de loop van een geweer dat rokend vogels doodt de bosrand geeft zo zijn signalen af de stropers zijn op pad…

Jouw lichtstraal die mijn hart raakt wat als een waakvlam blijft gloeien glinstert in jouw ogen weer die jou in mijn herinnering schittert. Jouw omarmen in een nieuw tijdperk op weg naar houvast en vreugde om keuzes te relativeren is in miniatuur geschilderd.…

De inhoud zichtbaar door haar strakke vorm Ze vlamt en schittert, een magneet, zo prachtig! Ze zweeft ver boven ’t puntje van haar tenen Dan neemt ze fraai de goddelijke benen...…