Alle inzendingen over Zie de mens

Ik zweef en zie de wereld ik zie jou, en ik zie mij ik zie de zomer, ik zie de winter Ik zie het groen, ik zie het blauw ik zie mensen, mooie mensen ik zie engelen en ik zie jou.…

de waarheid kan zij verdraaien tot de echtheid die ik zie duizend woorden kan ze fluisteren tegen de maan maar wie, zeg me wie zal er luisteren naar haar pijn als zinnen vervliegen woorden versterven en sterren verwaaien over de golven van onze dode zee de wind neemt ze mee wie voelt nog de pijn als al haar gedachten onder zand…

Zie je dan niet wat je aangericht hebt? S'avonds rollen de tranen over mijn gezicht. Heb je niet door dat je me pijn doet zo? Kijk je nooit in een ander licht? Dat je nu met me afspreken wilt alleen voor mijn beste vriendin. Ik wil wel bij jou zijn maar jou geflirt naar haar daarin heb ik geen zin. Zie je dan niet wat je aangericht hebt?…

Ik weet altijd al je zachte Verborgen achter wenkbrauwen scherpe huid glim in je ogen Je gepijnigde hart verzacht lacht De horizon kantelt Ik zie je nieuwe diepten Ik wist ze.…

"O, wat pret zal het zijn te spelen met die bonte harlekijn," horen we steeds weer kwelen bij 't vijf-december-smulfestijn. Dat allereenvoudigste speelgoed hield kinders uit vroegere jaren vele aangename uren zoet, mocht hun wilde gedachten baren. De nieuwe jeugd kan zich vermaken met verbazende uitvinding, zal dan nog blije kreten slaken…

lees een boekje over bomen: zie zijn lot in wintertooi, toch zal er weer kleur op komen lentegroen het mooiste mooi lees een boekje over pauwen: zie zijn wanhoop als hij ruit, toch komt er weer zelfvertrouwen straks een verenvolle huid lees een boekje over zeeën: zie zijn onrust bij een storm, toch golft hij straks weer tevreeën na de…

Zie niet om, maar zie vooruit! Door geen enkle grens gestuit Moet gij immer verder streven, Vóór u in het blauw verschiet Liggen vrijheid, heil en leven, Maar in 't grauw verleden niet. Zie vooruit, en zie niet om!…

ook in de verte ziet mijn blik de verbinding tussen jou en mij…

en sta kijk alleen in woorden en zie mij zwijg zie mij kijk mij aan.…

mijn geslotenheid ligt niet in sleutelgaten en dikke muren doorzie de barrière je hoeft slechts te openen…

Hoe de herinnering het lichaam achterlaat in staat van verbinding met dingen nooit voltooid En hoe mijn tranen landen in het navelmeer dat keer op keer uitdroogt denkend aan jou straks streef ik je voorbij word ik net zo oud als jij haal ik je in en loop je voorbij zie je niet en jij mijn verdriet…

Als ik kijk naar mezelf in de spiegel dan kan ik niet ontkennen dat wat ik zie geschiedenis kent. Ja, het is waar mijn ogen liegen niet.…

Dat is wat ik zie.…

de poëet die lucht kreeg van zijn sterven ondanks het schoonschrift was zijn lot al bezegeld voordat hij er erg in had…

ik zag voor het eerst diepte in de verte van haar blik ontmoette haar even was er een kier kijk mij hier leek zij te zeggen een open gebaar met zuchtende slik pas nu dringt het tot mij door, hier keek een kind even uit de wind weg van een dwingend koor; was zij wel ooit bemind tot het moment, hiervoor hoe zij dat ervoer kan ik…

zoveel doorkijkjes bepalend in het uitzicht doe je ogen dicht en open jezelf voor meer dan die oppervlakkigheid…

Zie!…

o zie mij aan lief innerlijk licht gebroken zit ik hier en ween het voelt alsof een storm doorheen mijn ziel mijn Zijn ontwricht een licht verloren stroomt in mij gelijk het kind van ver voorbij dat liefde zocht maar nimmer vond op 's moeders kille oudergrond o hoor mij aan lief innerlijk licht uw kracht is uit het oer geweven laat…

Zie! Hier rust een lichaam, dat de aarde teruggenomen heeft. Een lichaam, dat niet langer lijden kan. Zie! Hier ligt ons aller lichaam. Zie! Wat bij ons blijft is zijn. Is bescheidenheid. Is dankbaarheid. Is mededogen, dat liefde is.…

Zodat je zelf kan zien, welke schoonheid jij bezit Hoop je spiegel te vinden, die de kooi van je hart licht Ik zie... wat jij niet ziet. Een parel puur, diep van binnen, beklemd onder het verdriet...…

zij staart mij aan in feite belet zij mij te kijken naar haar ontklede lijf waar de voeten zich ook nog als het ware in helder water verbergen hoor ik van achter haar veelzeggende blik; zie mij niet en probeer mij niet te verklaren in haar pose ontwaart zich enige zwaarte van de ziel voor mij waarneembaar doorheen haar naakte vel daardoor…

Ik zie, ik zie, wat jij ook kunt zien. En wat zijn hierbij joúw gedachten? Wat dacht jíj dat je kon verwachten? Hoever dacht jij zo door te kunnen gaan? Wat wil jij allemaal nog verbruiken? Of ga jij je gedachteloos gewoon te buiten totdat dit alles is vergaan? En al dit moois niet meer kan bestaan?…

wat zie je als je een schutter op je af ziet komen? schiet dan je hele leven in een flits aan je voorbij kan iets zo snel? volgens de verhalen wel maar wat zal een kind aan zich voorbij zien komen haar leven was pas begonnen er viel nog amper iets te overzien zal haar flits zich vullen met haar nog vage vormeloze toekomstdromen?…

De mens, hij waant zich groot en important. Hij kapt de bossen, wint de mineralen, ontgint het land, bouwt dammen, graaft kanalen en denkt: ik zet de Aarde naar mijn hand. Maar zie, zíj schokt en zaait verderfenis en toont hoe klein de mens in feite is.…

Waar zijn ze gebleven, die buren van toen, waar is de ziel in de mens gebleven? Waar?…

Maar niet voor de mens...…

Dode meisjes, drijvend op het verlaten bergmeer alle tederheid gezonken in bodemslijk verklonken, doodse stilte die neigt naar mistig hartzeer. Wat mis ik de zachte streling van de jeugd, onbezonnen schoonheid ver weg van iedere droefheid, lichte dagen en nachten in volle vreugd. Liefste er rest me slechts één baken laat me in uw liefde…

Zie de honger, de grijs gerafelde mensen, holle kinderogen leeg en zo onbewogen. Zie bloed op straten en pleinen, zie de plunderende, moordende mensen. Massa graven, kindsoldaten leren haten. De mens, u weet wel, met intellect en rede waart rond. Wij kijken naar beelden, zien de onterende, ontaarde mens, zonder vredeswens.…

tooien met waaiers van lover zie hoe de lucht zich ontdubbelt zich vouwt om het water wars blauw en zilveren linten drinkt en elke horizon inslikt en de mens verwant aan mieren strepen trekt in de kieren van de akkers loden nerven trekt van mens naar mens…

Ik zie niemand die vervangbaar is Ik zie geen getal van één tot miljarden Ik zie wat menigeen niet wil zien Een mens van vlees en bloed Het hart kloppend net als een ander Net zo belangrijk als ieder ander Zelfs al vind je jezelf van niet Je mag er zijn Helaas, kan ik Geen pijn, boosheid of verdriet wegnemen Maar door dit soort van gedicht…