Alle inzendingen over blik op de aarde

mijn moeder is niet meer ken haar vormen als geen ander volle borsten volle buik zo ben ik gevoed vol trots weet ik haar gevangen in dit beeld volle borsten volle buik aardse vormen vertellen van... hemelse blikken kijkend...naar jou…

Met vleugels van licht zeilend op sterrenwind navigeren op hemellicht laverend scheren langs sterren en planeten, bij Centauri Alfa overstag laatste blik op thuis het stervende zonnestelsel aarde verzinkt in de zon die z’n kinderen opvreet…

Als de avond zich verweeft met de nacht en ik m'n blik hemelwaarts richt staan sterren te stralen in zilveren pracht en het schijnsel van de maan de aarde verlicht dan ervaar ik een stiltemoment en vraag mij af in welke wereld jij nu bent…

met vernauwde blik snellen we voorbij de plekken des onheils haasten ons over de struikelstenen boven de gedolven graven vergewis je van de koude diepe hemel hoor de naamlozen die met beukende pauken roffelen op de hardleerse huid van de aarde…

Het laatste astronomisch nieuws geeft aan dat men een onderzoek naar stelsels deed. Men vond toen exo-aardes bij de vleet: er bleken er wel zestien te bestaan. En vinden we daar tekenen van leven, welk goede voorbeeld zullen wij dan geven?…

LIEFDE, één woord, één gebaar Liefde, kijken naar elkaar Liefde, genoeg aan een blik Liefde, is wij en ons, niet IK Liefde, luisteren en geven Liefde, alles intens beleven Liefde, het heeft zoveel waarde Liefde, is er nooit genoeg op deze aarde…

Een team in een langdurig cijferfeest Bestookt door hitte van hun processoren In drukbezette wetenschapskantoren Is drie jaar aan het rekenen geweest Het werken aan de allerkoudste waarde Verwarmde het drie graden op de aarde…

De aarde is voor eeuwig gehuld in het kleed van de seizoenen en haar blik doorboort wolken, ze is bezaaid met de bloesems der lente en ze bestaat uit regenbogen en nachtegalen.…

Bossen groen, lichteters verkruimelen de dag, distilleren glans uit mossen, ontdaan van modder en stof, om de blikken te wassen, gedompeld in stalen schaduwen, van heldere schitteringen in de halo van de aarde, verlost uit de matrix van alle zonnen, spiegelen nieuwe werelden.…

sterfelijke blikken van voor het oerbegin in geheimschrift van wereld ogenblikken buiten het ogenblik onbesmeurde voorstellingen geboren uit leegte in oneindige vormen dat denken vast zet aan de aarde door woorden van het script van rollen die op oogleden geschreven staan bijeengehouden door mazen van afwezigheid…

Bij de eerste blik een brandend verlangen door mijn ziel. De tweede ontmoeting zag ik alles bij je wat me beviel. Als een engel met gewonde vleugel zag ik je staan opende mijn hart en vloog met je vandaan Weg van een aarde stekend koud. Hunkerend en in extase naar een hemel die ons warm houdt.…

Ingetogen glimlach zo stralend ook uitstralend; wat is alles betovering Is dit waar een machtige wondere wereld zo boordevol verwondering? Kras dat houden van zo rijkelijk groots inhoudelijk is Een grootscheepse ommekeer in mijn wereldje, lekkerder dan de fijnste dis. De paardenmolen deinst in crescendo de hoogste sferen in Gekir van een peuter…

Maar kunnen zon en wind een menselijk hart ooit uit zijn boei bevrijden, Dan, Moeder aarde, Ben ik weer uw kind!…

met vallen en opstaan verankert beetje bij beetje elk voetspoor mijn gehechtheid bij elke stap de gedachte hoe duizelingwekkend je aardigheidjes mij aantrekken met spreidarmen vang ik je walswind je stof uit rulle grond gewaaid poedert mijn gezicht onontkoombaar is de terugkeer naar mijn gang van kruipen met opstand en verval beetje…

Mijn vingers beroeren de aarde. Witgekleurd drinkt mijn huid van het zuivere water, zoals het verdorde blad, verdwaald op haar levenspad. Mijn handen wiegen de zon. Verkleumd verwarmt mijn huid zich in het pure licht, zoals een gesloten roos, gevlekt en oh zo kleurloos. Mijn armen openen in de wind.…

ijselijk gepolijst dan weer doordrenkt haar windzang de broze stilte met twinkelend refrein ze spreekt niet, stelt geen vragen, maar ze beeft, ze breekt als verdoken broosheid apocalyptische woede vonkt tot zij drachtig van vuur grommend uit haar voegen barst ze spreekt niet, stelt geen vragen maar gekweld door geweld drijven mens en aarde…

Ik heb de aarde in Twee hutten verdeeld: een Voor mij En een voor mij zelf. Als een rivier voeten Loop ik naar de monding Mijn woorden Over verbrande akkers. Het trage zilver van mijn spoor Bevlagt de dagen tot waar Zij heimelijk gaan: De echo van geluidloze paarden. ------------------------------ uit: Winterrunen, 1967.…

De vogels fluiten Ik zit buiten in de vrolijke zon En aai heel zacht en heel voorzichtig De aarde; met mijn voeten het gazon…

Ik zie eerst in dit vale licht hoe zwaar de Ziel moet zijn waaruit dit lied ontstaat, Hoe droef lig ik geketend aan de aarde.…

Moeder natuur, geef mijn leven weer zin, ik ben de aarde op deze planeet sinds mensenheugenis, vanaf het prille begin.…

De bal is rond, de aarde ook. De bal wordt gétrapt, de aarde vértrapt!…

aarde is geëgd de akker effen gelegd winter voor de deur…

voor Gijs Er komen dieren binnen, die blijven om wat eten en een warme plek ze hebben geen hobby's en hun leven is kort ze klagen nooit en sterven dicht tegen de aarde, die verzoent steeds omhelzen wil -…

De aarde rust onder een deken van mist en is voor even uitgewist voorzichtige zonnestralen spelen een spel en laat alles zweven contouren komen langzaam tot leven dan ontwaakt de aarde uit de donkere nacht als een blad gedragen door de wind komt zij tot volle glorie in al haar pracht als een nieuwe dag weer begint…

Wat is een terras 't heeft aarde onder de voeten dus heel wat…

Gladgestreken aarde met alleen een steen en een hart eromheen onuitwisbaar waar in stilte en in rust de zon jouw graf zacht kust waar het lijden niet meer is slechts herinnering en gemis…

weet dat zij mij in haar aards zuchten verder dan ooit laat gaan zoveel wereldrijker in eigen sporen naar mezelf terugleidt…

van die mooie planeet, die gewoon aarde heet.…

Tekeningen maken bij gedichten is ook zoiets dat gebeurt soms denk ik is het een proberen erbinnenin te geraken en er van daar uit te kijken ernaar of iets in die aard…

De aarde is geen paradijs maar wel een heel groot wonder waarmee ik mij gelukkig prijs; ik wil geen dag meer zonder!…