Alle inzendingen over draad

De laatste dagen zilveren het grijze aan je slapen bewust over de houdbaarheidsdatum heen gedragen in het nieuwe nog onbevangen reikt een kind een suikerspin aan allen die het vragen…

je dacht het zijn in eeuwig duren bestaan in verder gaan maar als de draden breken die je zekeren aan vaste grond zal afhankelijk worden van de toegeworpen koorden de manier van overleven zijn de enige verlichting van het ankeren is delen van onzekerheid en pijn eindelijk jezelf geven zwevend tussen dood en toch nog hoop…

Je had iets aan de heg staan schikken ik haalde wat spinrag uit je haar, dat zijn van zulke ogenblikken die ik mijn herinnering bewaar, veel later, als wij beiden gewoonweg daar geen weet meer van zullen hebben, speelt wellicht de wind nog in die zelfde heg met daarin die zelfde spinnenwebben.…

Steeds minder herkenbaar kwijnt het leven nog voort de zin reeds lang vergaan er is de wens niet meer te blijven toch houdt iets haar nog vast is er nog een drempel voor de allerlaatste stap ach moedertje ga maar naar je eeuwige dromen laat de laatste draad nu maar langzaam los…

Weet dat het goed is, Eind aan lijden en pijn, Adem die steeds moeizamer Zijn weg naar binnen vocht - Heb die me lief was laten gaan, In liefde, in vrede, Maar zie elke dag je lege plaats; Heb er vrede mee dat jij Er niet meer bent, Er niet meer hoeft te zijn, Afscheid dat ik geaccepteerd heb, En toch blijf ik met duizend draden…

heb jij de waarheid in handen of spannen de halve je web aan trildraad gezet bij het minste verstoren wordt een leugen geboren zo dwars je de draden en spint het onmogelijke in tot coconnen die erfelijk belasten dat wat wij ooit zijn begonnen open je web in ruimte voor waarheid die niet is ontgonnen ik ben geen prooi nooit…

de zinnen komen lichtvoetig voorbij de stilte hangt aan weerhaakjes de stilte waarin we ooit ontstonden ontsnapte als de geest uit de fles als waterverf vervloeiden de opgeraapte verhalen van toen nu en ooit vlekkeloos met elkaar de broze hechting aan doorzichtige vleugels verstrikt in zijden draden van toeval en noodlot…

zag je spinnen stal je web met ijskristallen zag je vallen zonder prooi besneeuwde al je draden jij bent zo mooi ik winter slechts je dromen kom weer tot leven jij hebt zoveel te geven mijn vries en dooi is maar een tijdelijk komen…

ik kwam ze tegen de aangevers vanaf de eerste stap oogcontact dat vervloog in de plak die de waarheid uit zichzelf kristalliseerde loste op tot weggooi prop we boodschapten zonder geheimen kenden elkaar niet maar herkenden wel gedeeld perspectief dat als rode draad langs de wereld liep onzichtbaar voor die zich er nooit in heeft…

ben geen spin span mijn web zonder draden vang geen prooien die door ochtenddauw verkleven aan de nacht houd geen wacht aan trekdraad die emoties luidt jij bent niet dat soort bruid maar landde op mijn woorden veilig en gerust ik beschermde je zoals het hoorde in het eerste licht liet jij je kussen ochtenddauw kon ons…

ik heb alle stukjes van mijn leven een plaats gegeven deeltjes vroeger en nu van jou en mij geregen aan een rode draad die kenmerkend is voor mijn uniek bestaan en onderscheidend gaan naast de kleur bindt ook synthese in specifiek vergelijken ik heb al jouw selfies bij elkaar gelegd jouw rode draad heeft het paradijs gehecht…

zelfs in de schaduw van mijn woorden tastte ik naar de zon zoals een spin in haar web zilver door haar draden spon…

In het boek vol struikel- draden ben ik verward geraakt Ik was op zoek naar levens- waarde Ik het het zoeken maar gestaakt…

refreinen aan de weer rood verbonden draad…

wat kan ik nu nog vragen van dit broze lichaam dat me te vaak verlaat en dat lief en langzaam tot op de laatste draad wel lijkt afgedragen?…

Het touw Waaraan ons leven hing Is nu Een zijden draad Wat ging er fout? Kunnen wij terug? Neen... Het is te laat!!!…

Oud weermiddel: wat wrakhout en zeil dat bolt in de bres uit verre zalen de wind die draden zingen laat…

Verlangens zijn de draden van ons eigen web die we weerspiegeld willen zien in werkelijkheid met hoofd hart en gevoel…

Hij fietste of zijn leven er van af hing, aan een zijden draad, vandaar dat je hem nog altijd ziet trappen, of zijn leven ervan afhangt.…

De zomer hangt aan zijn laatste draad een spin klimt omhoog.…

Verstopte wereld Onzichtbaar Verdraaid Lastig Gevangen in de wirwar van draden Verwarrend Pijnlijk Angstig HELP!…

de draden zijn niet strak die jou verbinden met het kruis soms stoot je ergens tegenaan als jij voor even te ver bent gegaan vrijheid heeft zijn grenzen in samenleven met zoveel mensen wij zijn geen harlekijnen weten met de draden redelijk goed om te gaan maar wie trekt er aan het kruis en leidt de massa’s door het leven…

een zijden draadje hing en ik uiteindelijk de rode draad van leven niet op hoefde te geven…

Slijten moet het Zeggen ze Tot op de draad Tot op het hout Met kleurige verf Bedek ik daarna De kale planken En spreid er een nieuw kleed op.…

De rode draad van mijn leven, gesponnen maar nog niet geweven, raakte diep in de knoop, door de ijdele hoop ooit aan je lingerie te kleven.…

knoopsgat, ragebol klasbak in draden spannen waken, dispuut... zo muggen en vliegen vangen ze riep...”je laatste minuut”!…

Bordurende over het leven zal ik in gouden draden van een schitterend verleden voor de doffe glans van heden uit het weefgetouw diep in mij een kleed van verzoening weven…

als scherven liggen ze een bord vol ik schik ze het puzzelen snijdt gebroken lijnen weerspiegelen rode draden een zwarte weg…

kunst met naald en draad gaat niet gemakkelijk op tussen twee regels maar door het oog zelf te gaan werpt wel zijn schaduw vooruit…

Stilletjes gebonden in stilte rode draden verbinden gelijke zielen.…