Alle inzendingen over duister OR schim OR donker

Niet te branden uit het bed, het is zo donker, hoor ik gekreund nog maar net! Niet te porren op te staan, doe dan ook geen lampjes aan! Ik kijk eens rond en besluit dan snel, die dag begint ook zonder ons wel nestel me gezapig wederom in het nog warme bed! Hoe heerlijk is nestelen?…

Daar waar de lucht hemelsblauw kleurde, de bloemen hun geur afgaven als bezwangerde lucht schuiven donkere wolken langzaam maar zeker over de stad. Maar gisteren, scheen de zon, zoemden de bijen geurden de bloemen, dat WAS, NU is het donker, zie jij het ook?…

De lucht die betrekt. Er verschijnt een grijs wolkendek. De zon houdt zich schuil.…

nomade een duistere schaduw in de schemering Een nieuw gevoel van samen een zijn van vlees en bloed een thuis voor haar ziel Het huis van de dichter een thuis zonder ziel…

Je geeft licht in het donker, je glinstert in het duister, en het is zo heerlijk hoe je lacht!!!…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Je bracht licht in het duister en was bij duister in licht Bij zaken, die het daglicht niet velen kon, brandde jij Je was bij zaaien en bij sterven Donkere dagen nu jouw vlam voorgoed ons delen dimt - want ook jij had je duur - Nu alleen geef ik vuur aan kaarsen en doof brandend…

van een liefdesaffaire een zucht naar de werkelijkheid door een illusie in de mist en het duisteren dat almaar zwaarder lijkt te worden met het gewicht van de liefde wanneer de nacht de ochtend raakt.…

Doorbreken het donker, het donker waarop ik wacht. Een geruisloze wind, door bladeren te horen. Ik wacht op de rust, die zij nu nog verstoren. Maar iedereen wacht op die duistere rust, want ieder mens is zich van de dood bewust!…

Van de wilgen stuiven de pluizen, Wit in de regen van 't duister. Ver weg het bedwelmend bruisen Van de zee: haar vage geluiden Eentonig, versmelt met het ruisen Van het bloed, zo warm en duister. In het duisteren en het ruisen Een buigend mens, arm en donker... Op een heuvel stonden drie kruisen. Gij leed daar, ik weende er onder.…

Er wordt over zoveel geschreven. Door bijna iedereen en door mij. Over theorie of praktijk. Over leven of overleven. Over begrip of onbegrip. In het holst van de nacht schrijf ik. Over waarvoor geen woorden zijn, maar ik in stilte ervaren kan. Over bewustzijn beleven, dat ik niet begrijp.…

In het eenzaam stille duister slaat een trieste donkere klok wijl ik zachtjes om haar fluister dwarrelt ook een enkele vlok Over het koele donkere stille ligt een bleek en stervend licht Geheel versleten is al het prille zelfs ‘n traan op haar gezicht Langs de stilte van de oever klinkt het fluister door het riet en het stille wordt nog…

haar ogen schaduwden nog licht waar donker het alleenrecht had zelfs het zwart van duister bezat zij kierde opening en stroomde vol lef binnen in wat nooit zichtbaar was al vanaf de allereerste dag hier had de schepping zich ontbloot zonder pottenkijkers uit de donkere schoot van het universum…

het onzegbare slechts te duiden als schim van wat voelbaar is…

want de zon stond op en neeg ter kimme dag, donkere nacht met jouw duistere gedachten jij mag er zijn maar dan straalt de ochtend lichtbrekend takken en dan ben je er geweest…

november je bent er al voor ik ontwaak nog de smaak van de zon in mijn bloed november aanbidder van winter en wee van duister en donker mistige pronker met veren van mei op je hoed…

De dauw op het gras Doet alras De dorre dag Van gisteren vergeten De tranen der natuur Doven het vuur Van vaag verlangen Voor zeker een minuut of tien…

Een jaar. Een jaar vol spanning, een jaar met verdriet. Een jaar veel gelachen, maar wie ervaart dat niet. Een jaar veel drukte een jaar met pijn. Een jaar vol veranderingen, maar ook wel weer fijn. Een jaar vol met beleving, een jaar met zorgen. Een jaar met een afscheid, maar ook een jaar met een morgen….…

Lief kind Je moeder hoort er altijd te zijn, want je bent nu nog zo klein. Ze zou je moeten knuffelen en kussen. Ze zou je ruzies moet sussen. Met jou naar feestjes moeten gaan, en met schoolreisjes op je te wachten moeten staan. Als je ziek bent, over je waken. Samen met jou een cadeautje voor je juf moeten maken. Ze is veel te vroeg…

Je bent er nog. Ik praat met je. Ik schenk je thee in. Geef je een koekje. Vertel van alles over iedereen. Nee,ik ben je zuster niet. Je laat me lachen en weer huilen. Ik zet de bloemen op de tafel. Zoek je tas na voor kam. Je vertelt me over deze morgen Nee,ik ben je zuster niet. Je zegt me wat je zal gaan eten En vraagt of je fiets…

Een nieuwe periode in een het leven van ons kind. Ik moet er nog aan wennen, al weet ik dat zij het prachtig vind. De kleutertijd heeft ze gehad, er zitten nu serieuzere zaken in het vat. Ze leert er rekenen en krijgt nu taal, voor je het weet leest ze `s avonds zelf een verhaal. Die kleine meid, ze word zo groot. Ze past niet eens meer lekker…

Eén seconde het is maar even. maar je kan er zoveel in beleven. Er is gekeuvel of het is stil. Je denkt aan iemand zonder dat het wil Je hoort ze achter je praten maar bij die ene seconde wil je het niet laten. Nog één seconde er bij en dan is het moment weer voorbij.…

Lopen in het bos met de handen op de rug. Ik praat tegen de hond maar hij zegt niets terug. Waar gaan we heen, wat doet het er toe. Je gedachten laten gaan en ik word niet moe. Wat gaan we doen De hond kijkt me aan. Ach ja, laten we maar naar huis terug gaan.…

Het menselijk gelaat - hoe droef mistekend, des morgens in de tram grauw van de nacht, des avonds in de tram grauw afgejacht van al waar men zich deerlijk in verrekent. Retour kantoor, kliniek en magazijn tobt elk om wat men zich ziet tegenvallen. Zie in de mondhoek, onder de oogwallen onverwisselbaar de paraaf der pijn. Hoe als nu plotseling…

Zij sloot haar ogen voor de wrede zon en Ontvoer volkomen de aanwezigheid Der anderen. Zij heeft zich diep bezonnen, Zij was alleen geweest ten allen tijd. Achter haar warme oogleden begonnen De fluisteringen van de eeuwigheid. Waarom was zij niet eerder overwonnen En van haar liefde en haar smart bevrijd? - Toen zij haar ogen eind'lijk…

een vage schim een traan glinstert als een ster troebeler worden zijn ogen zijn reisdoel is nu nog zo ver dat zal wel weer opdrogen hij spiegelt zich zo is het beeld die schim is hij immers zelf zijn reis gaat naar heel ver weg waar iedereen echt samen speelt intussen rijdt ratelend die trein en wisselt soms van spoor alleen zittend…

Schaduw Gevangen door schim en schaduw, omfloerst met nachtelijk licht. Ze lopen en praten samen ineen geregen verstoren ze de nacht. Voel me als een spin gevangen in zijn web het heeft me in zijn macht. Als het ochtendlicht gloort zullen schim en schaduw verdwijnen in de dageraad.…

Je laat me een schim van het paradijs zien Ik vlei me naast je in het zachte zand…en we vinden nieuwe kleuren voor passie nieuwe woorden voor –liefde- en heel even zie ik een schim van pure schoonheid..noem het paradijs.…