Alle inzendingen over kruinen

Waarom je kruin tot knot gewrongen? Waarom gespleten en gekloofd? Waarom die tenen op je hoofd? Waarom die barsten in je huid? Zit er meer in je dan je uit?…

van de boom door de jaren heen geen onvertogen zucht vernomen of het moet de wind zijn die bij vlagen door zijn kruin blaast…

Buig zó uw kruin, wanneer Uw Avond daalt, Buig zo uw kruin, o Grijsheid! zonder klagen; Vind rust in God: - Ras zal de Morgen dágen, Wiens Eeuwge glans de Hemelen doorstraalt!…

Het stille fluisteren van de wind toont deinende kruinen op het ritme van haar ademtocht Wiegende bladeren strelen elkaar 'n gretige aanraking zonder conflict Hoe anders is de onontkoombare stroom van onze gedachten die de geest beroert in een eeuwig strijden…

ik herinner het mij nog ik trok het bos in de ceder had zijn takken op klimhoogte gezet ik ging voor zijn kruin als een wilde kamperfoelie verleidde een goudvink dresseerde wat boomzwammen tot ze in cirkels rond een stam dansten zong mijn hoogste lied ja ik herinner het mij nog zo voelt de vrijheid…

Licht valt op de grijsbruine takken van een verloren perenboom Duiven versieren zijn kruin. Hij krijgt geen bladeren meer, klimmers ondersteunen zijn schuinshangend lijf. Hij siert op zijn eigen manier. Tussen zijn opgeschoten kameraden staat hij als een pionier uit vervlogen tijden.…

Ze sloop die nacht naar binnen door het openstaande raam en kuste me hartstochtelijk van kruin tot aan mijn zolen Ik lag een week in bed met haar en deelde in haar faam waarna ze weer vertrok om bij een ander rond te dolen Ze heette Influenza en had haast mijn hart gestolen…

laat mijn woorden dan bij maanlicht van sneeuw zijn een siddering, een beetje wonder zoals zilverglans, mild in bomen het onbekende dat zich over het leven buigt; een vinden of ontwaken in trillend teder en in dromen wij samen in witte kruinen de engelenvleugels tegemoet…

plagend had ze lief hij veroverde en betoverde chocolade bruin op wit satijnen huid hij woelend door donkere krullen zij streelde zacht zijn kale kruin zij zochten de hemel vonden de regenboog in de zucht van pareltjes zweet op naakte huid…

het zijn slechts enkele gedichten en niet de dichter die overleeft uitverkoren woorden die blijven hangen in het collectieve geheugen de poëet zal spoedig vervagen sommige verzen van zijn hand trillen nog wat na in de ether soms kan je ze horen als gefluister van wind in kruinen van de bomen…

Bij nader inzien, kijkend naar z’n kruin, Doet Trump me wel wat denken aan Van Duin.…

De populieren zijn van gisteren Vandaag zijn ze geveld met ´n ongekend geweld Gezaagd, geduwd en getrokken stam uit een stuk Takken te beginnen uit ´n herfstige kruin De populieren zijn van gisteren geworden hand in hand stonden mens en machine Wie is hier held?…

de ochtend de jeugd een bal gerinkel een snoepje de winkel van Sinkel de middag de volwassenheid een kus een wijntje een huwelijk een kleintje de avond de ouderdom een borrel een kale kruin een pensioentje een volkstuin de nacht de dood donker en koud een traan men rouwt…

De kruin open als een bloemkelk de huid die naadloos aansluit op het drumvel van het heelal draagt de huivering van verre langs de ruggengraat van de melkweg een supernova barst extase en achter deze façade onbegrijpelijk het brandgat van de schepping het doorgronden te gronde aan eigen vuur.…

Zonnestralen glinsteren door de kruinen van bomen. Schapen lopen onwennig op het besneeuwde weiland. Een moeder met een klein kindje aan de hand. Dat met haar meegetrokken slee wat loopt te dromen. Zo maar een beeldimpressie van een gewone winterse donderdag. Eenvoudige gebeurtenissen die ik zo graag aanschouwen mag.…

ontkleed in winters tij Vervuld in zomer overschaduwd terrassen diepgroen tot in de kruin Ik ben blij dat ik over bomen ook vrijelijk kan bomen.…

tot de wortels via de stam van tak naar blad bewegend in de wind Geur van Melati het huis in met de avond koel en vochtig Bandjermasin, Borneo daar waar de rivieren zingen van zout en zoet Geur van Melati het huis in met de avond van de kruin tot de wortels via de stam * Melati is Javaanse jasmijn…

ik hou zoveel van jou meer dan de wind die de kruinen van de bomen streelt meer dan de zon die de huid van de aarde warmt meer dan de zee die duizenden malen haar grenzen kust je zult het misschien niet willen geloven maar mijn hart stroomt over van liefde en ik verdrink in mezelf om jou heerlijk…

Doezelend in de avondzon De kruinen warm beschenen Reikend naar de hemelboog Reikend.....hemelhoog Bruin oranje Zonder franje Ritselend groen en geel Statig.....in gareel Zachtjes wuivend Zachtjes wiegend Luierend in de zwoele lucht Zalig niksend....zucht.…

de werkelijkheid druipt langs kale stammen soms lijkt het of ze terugvalt op de knoesten van de tijd ik wil er aan voorbij zien om hoog boven de kruinen het pluralisme te zien hangen in een vale grijze lucht pas dan zal ik erkennen dat ik alleen ben zoals wij allemaal…

Ik zie ze graag achtkanten genaamd dat is hun nom de plume lijfwachten van de stilte hun bast lijkt op die van herten voor de bronst geheven hun gewei kostbaar filigraan in hun kruin een wijde blik een vergezicht hecht in het gelid contemplatief op wacht honkvast als ze zijn met het pittoreske van de winter…

De merels vliegen dagen af en aan met strootjes, blaadjes, draadjes uit een touw voor de voltooiing van hun nest in bouw verscholen in de kruin van een plataan. De ekster die al in zijn vuistje lacht verkneukelt zich in ’t ijverig gesjouw en denkt: ~Ga zo maar door, dan heb ik gauw wat voedsel voor mijn komend nageslacht.~…

ik heb een hoge boom zien vallen plof in een klap neer hij slaapt nu al zo'n zeven dagen verder doet hij niets meer het enige geluid is zijn ademhaling zijn takken zijn beschadigd zijn wortels liggen bloot maar zijn kruin baart mij de grootste zorg hij is op sterven na al dood…

het gaat over paleizen en prinsessen over licht en donker pijnbomen en kreupelhout hoe je best ruggen steunt en schurkende herten verdraagt over groeiend gras en kruiden hoe kruinen elkaar kunnen raken en wortels verstrengelen en hoe onder een bloedende boom een meisje de knopen van haar ruitjesjurk telt…

Jouw kruin zucht voldaan, ontdaan van oud verleden, gevuld met nieuw liefdevol heden. Zonsondergang groet je bij het slapen gaan. Je sluit het lover, je kruin in rust en voelt in de vallende nachtelijke stilte nog slechts verkoelende vrede!…

angst vreet de appels uit de kruinen van mijn dag mijn nekharen overeind hijgend en wolken volgen zijn hand ze leggen zich vlokkend neder op de vensterbank van mijn ogen het onbekende staart me recht in het verbleekte gezicht zijn ogen zijn zo donker dat ik niets kan dan tasten en mijn gedachten vallen in een heelal van een…

Lieve krokus, je bent de voorjaarsstempel in mijn tuin, met kleurige kelken in je kruin. Je vervangt de wintertinten, in levendige slierten en linten. Een palet van lichtblauw en fel geel in de ochtenddauw. Je nestelt je tussen de ontwakende planten, met een lachend en stralend gezicht, langs alle kanten.…

donker drijft het westen aambeelden, dreigend zwart, met hagelrijpe kruinen en bonzend onweershart vonklichtend laadt dit kluwen zich knetterend op gang en jaagt boeren en telers meedogenloos op stang hun drachtige plantages weren zich totterdood met knallen en met schoten en hemels hagellood…

ontdaan de knotwilg aan de rand van het kerkhof hij houdt zijn stand nog op en het beladen hoofd recht aangetast de geweldige kruin waar leven woont kreunend in de westenwind het half gespleten hart de voet kronkelt zich in de oever vast een teentje is gedoopt in onbewogen water…

Nog weet ik van mijn leren bal de geuren, Ik voel nog steeds de schrammen op mijn kruin, Een voetbal in mijn jeugd was donkerbruin, Een bal heeft tegenwoordig honderd kleuren. En dan ook nog zo 'n voetbal op blauw gras... Och, was het maar zoals het vroeger was.…