Alle inzendingen over landhuis aan de Vech

blootgelegd en barrevoets naakte dwaling over landerijen waar een kei botst, een stronk hinkt commando’s buigen letterlijk je hoofd vanaf hier stapel ik een rots op rozen breek ik hout uit bitter water vangt een vis de tol van zeven vruchten poppenkop naast scalpel papier, steen en schaar…

Rond negentienhonderd kocht boer Swarts grond. Op de kavel lag een berg dat was niet erg de hemel te rijk zei hij: die maak ik met de grond gelijk. Weet waar je aan begint zeiden de mensen die berg is bekend berucht er loopt een gerucht die grond is met bloed doordrenkt. Die berg is slecht heren van het kasteel in Wedde stelden…

Ik zie ze achter hun houten toonbank staan, de vriendelijke winkeliers van vroeger. Ik zie mijn moeder in de Rijnlaan, lopend met haar trouwe, ouwe fiets, kwaliteitsbewust uit winkelen gaan. Van Albert hadden we nog nooit gehoord, want Piet de Gruyter was voor ons het einde. We genoten altijd van die zalige geur, van zijn versgemalen koffiebonen…

Traag nadert de nacht de wereld wordt stil een wolk streelt de hemelboog zacht kleurend als gouden einder de opkomende maan strooit zoete herinneringen aan het zelfgetimmerde bankje tussen zomerbloemen en mijn verlangen zucht naar het lied ‘pour toi mon amour’ dat je voor me speelde op je gitaar nog rakend als een gevoelige snaar…

Haar hele leven bleef het aan haar knagen Dat ze te weinig tijd had om te schrijven Ze moest ook arts en echtgenote blijven Een moeder en vriendin met lange dagen Even alleen was ze helaas hoogst zelden Ziek kind, te druk, te moe, teveel problemen Om voor het dichten tijd te kunnen nemen De kunstenaar in haar moest het ontgelden Zo schiep…

zoals ik struin langs oester en blikken fanta hangt mijn geest reeds aan het verderf van moed te zwieren gelijk die witte reiger die me beziet vanaf de rijsdam tot aan de in verval geraakte steiger het is de overvloed die het lijden voedt met een onleesbare handschrift wiens tekst mijn mijmering in zwartgallige woorden in herinnering…

Mensen denken maar dat het een keer zal blijken: ze hebben Gelijk!…

Ik bond mijn fiets vast aan de zijne, zo intiem – is het begonnen.…

Eerst in de toekomst, daarna in het verleden: geluk kent geen tijd.…

De dood fluisterde zacht, kom neem mijn hand Ik breng je naar de bergen of de zee Of naar enig ander land. Ik riep op luide toon een tuinman verwacht je in Ispahaan. ga weg dood, je kunt me niet bekoren Oké, dan niet, zei de dood Dit keer heb ik verloren Ik wacht wel af, je zult ooit nog van mij horen.…

2020; wat een jaar een 'lockdown', geen vakantie, wat raar allemaal nieuwe woorden, een andere levenswijze zelfs de werkwijze in het land werd aangepast dat zorgde op onze wegen voor minder overlast Mensen bleven meer in hun eigen omgeving op advies, maar ook als naleving van de gestelde regels voor ons land want waarin zijn we toch beland…

Waar onze taal nog zuiver zingt en met Herinnering aan Holland wedijvert, in klaarheid blinkt Verschijnt een brede lach op het gelaat van god Apollo En knikt Pallas met instemming goedkeurend bij dit motto Maar nu verstoort multilinguaal een wirwar onze spraak en schrift In Babylonisch kakelbont emoji's en graffititaal Een…

ik weet niet meer dat jij er niet was dat je nog niet bestond in de stilte van de nachthemel kan ik de aarde niet meer verdragen het kleine leven zal als de doden niet weerkeren rouwen kan ik niet in ijstijden is de lente een slechte leugen de winter eindigt niet je onschuld je tederheid kan ik niet vergeten in deze kille…

Neen 'een net doodervaring' niet wel vele "niet levend ervaringen" overkomen ons nog steeds dagelijks! Alsof ons zijn er niet toe doet alsof onze verschijningen doodsangsten oproepen voor velen die voor levend doorgaan maar alles wat maar enigszins van hun norm afwijkt, ons voor niet levensvatbaar uitmaken of op z'n best ons doodzwijgen…

M'n hele leven heb ik moeten opleuken maar werd minder 'geliked' dan gehoopt ze noemen me een leuke etaleur of iemand die het mooi kan verpakken die origineel uit de hoek kan komen maar dan wel direct weer in de kast in de etalage van mijn leven was het veel genieten voor derden en zelf was ik vaak niet om te genieten kon ik vreselijk…

Het heeft niks met Sinterklaas te maken, de nieuwe zomersensatie van de kust: de kleine pieterman is zeer belust, maar moet zijn voetenfetisj staken. Nu is hij aan de Vlaamse kust gestrand, is van Belgische voeten gecharmeerd, daar is pietermanneke gesignaleerd, met zijn stekelige kop in het zand. Al voetenkussend moddert hij wat aan. Pieter…

Zij was als tikgeit indertijd bedreven Vanaf haar jeugd tot aan haar AOW, Mijn ingedutte nicht van honderdtwee, Maar nu komt zij getikt en wel tot leven: Nu zij zesduizend gulden kan verdienen Zit zij gereed achter haar typemachine.…

Harig lig je hier, Aanraakbaar dichtbij Met louter leegte Om je heen, Leegte die er is Zoals jij er bent Zoals jouw Waakzaamheid Er is, Maar - Slaap nu niet langer, Het is niet donker meer, Het licht roept…

Ik heb iets moois voor het milieu gedaan: Bewust van onze energieproblemen Vond ik het tijd om groene stroom te nemen En trots stak ik mijn feestverlichting aan. Sindsdien kijk ik tevreden naar de meter: Hoe meer ik van die stroom verbruik hoe beter.…

gronden te diep onmogelijk te peilen en als ik dan sliep droomde ik bijwijlen de donkere diepten naar boven in angst en in zweet kwam ik dan bij verwonderd, 't is niet te geloven hoe wijds is mijn ziel hoe stroomt haar getij de verre verten maar ook dichterbij de sluimerende kusten te diep zijn de gronden van het onderbewuste…

Denkend aan Holland zie ik vanaf nu voortaan 40 stille zwarte wagens plechtig door het laagland gaan over wegen en rivieren in dat groene weidse land door een laan vol populieren mensen zwijgend langs de kant ieder in zichzelf verzonken met een scherf van het verdriet met de woede en de beelden uit dat onbekend gebied 40 stille zwarte…

Ietje Heermina GEB. 06-09- 1954 overleden 18-09-2015 Daar lig je dan, terwijl het niet zou mogen, daar rust je dan terwijl het niet zo mag zijn, daar ben je terwijl wij met zijn allen zo intens verdrietig zijn. We weten, dat je geen pijn meer hebt, we weten dat je daar bent waar we allemaal weer samen komen, maar het…

daar lig je dan gekluisterd aan je bed en soms even schuifelend achter een looprek wat een ellende man je stem gekraakt een lichaam dat als bevroren raakt helaas hebben we het in het leven niet voor het kiezen zodat jij jezelf ongewild en ik mijn broer dreig te verliezen…

Ik hoor de nacht die nader-zijgt, - en beider zwijgen... Ik voel uw hoofd naar mij geneigd, - zal 't míjne neigen? Uw aangezicht is vreemdlijk stil in 't schemer-leven... Ik zie het laatste dag-geril in de avond-dreven. - Is dit een einde of een begin?... Uw handen glanzen; uw blik is als violen in verslenste kransen... - - Ach…

Bij een goed hart mag je altijd aankloppen voor liefde het ontvangen van liefde het geven van liefde en een goed kloppend hart kan je zelfs altijd nog weggeven als jouw lichaam er niet meer om vraagt! Dat staat vast, leg het vast, dat is ook liefde!…

Voor Hennie Terwijl wij stukje Bij beetje afscheid Van je nemen, en je Geleidelijk aan in liefde Laten gaan, zie ik buiten De zon traag door de Wolken breken, en de takken Van de voorjaarsstruiken Eindelijk tot leven komen - En zie 'k ze kleur bekennen Voor het nieuwe leven…

Ik ben in een script geboren regie heb ik niet nodig, ik speel een soevereine held in elk verhaal, rolverdeling lijkt overbodig, isolement van de verbeelding deel ik met elk primitief hart. De wieg stond op een onbewoond eiland van verlaten kunst, cursief omringd door de golven van het alfabet, in de getijden van geluk herrees…

Ach, de dood is maar een korte leemte in de levensloop van de levende taal, als de geest haar duivelse masker vallen laat. De Poëzie de winst opeist, haar Muze het laatste woord verbindt in stervenszeeën van beroering, lijst dit als een tijdloze weg in het geweten en de richting wijst. Vanuit die cultuur, de abstractie en objectiviteit…

Ik ben iemand die het leven heel erg liefheeft en de mensen om me heen; zo erg zelfs, dat mijn eigen leven net even niet belangrijk scheen.…

Winter die al Goeddeels verdwenen Is, vorst die Al lang en breed Zijn hielen heeft Gelicht, zon die Het bevroren hart Zo op het oog Ontdooid heeft - En toch kom ik Nog ijsresten tegen Die onvermurwbaar Zijn, uit sneeuw Geboren ijskristallen Die van geen wijken Willen weten - Het verlies dat zich Als ijssneeuw In…