Alle inzendingen over liefde verwarring leven

Waar verblijft mijn hart nu toch wanneer telkens mijmeringen die als gevallen appels me verstrooien en de regen ze wil rapen tussen de stromen die als kleine beekjes de gaard veranderden in dromen die ik niet wil kennen ik hou me vast aan de lijzijde van ‘t gebed en laat de wind rusten tegen mijn zij en sluit mijn ogen totdat ik…

Mijn gedachtes staan stil Is dit echt wat ik nu wil? Ik ben zo alleen ik voel de pijn Wat ik nu wil? Elke seconde bij je zijn! Luister naar je hart Dat is vaak wat wordt gezegd Hou ik van hem? Ja en dat meen ik echt.. Mijn verstand zit in de weg Is alles nu wel goed wat ik zeg Mijn hart zegt ja mijn verstand denkt nee Wat moet ik hier…

Het weten sluist bewust de dood de achterkamer binnen waar de nacht is blijven steken achter de half gesloten gordijnen waar naakte schimmen vrijen en de wereld ligt te vergeten in het opdrogende zaad, wellicht zijn engelen de nakomelingen van god ik kan ze niets verbieden want mijn brieven staan nog ongeschreven in het spiegelschrift…

de stiltebloemen spreken zwijgend in een taal die wij slechts verstaan en in de luwte van jouw profiel huis ik zonder besef van tijd en teken ik muizenpootjes die dribbelend jouw beekje oversteken doch legt deze ranke nacht weer een strop om mijn besef van tijd en dwaal ik in de gitzwarte duisternis in holen waar ik me stoot aan…

kleine vlekjes duisternis regisseren de bewegingen op het kruidnagelende kruispunt, ik prefereer liever de ondergrondse het is wat zachter en heeft de geur van lavendel de drukte boven maakt grote gaten die gevuld zijn met ontelbare stemmem en beelden die dogmatisch mijn rust verorberen al is het wel dat mijn diafragma me nog leidt…

mijn laatste hoop schuurt als een anker vol berouw over het zand waar wij onze namen van dichtbij leerden kennen woorden waren twijfelachtig daarom was het spreken ons niet gegund we hoorden elkander in de klankschaal die onze dromen leerde om met gesloten ogen verre sprongen te maken maar jij sprong en durfde het vallen aan ik bleef achter…

Kromgewaaid hout verkracht strandgebeuren vissen snakken naar adem met dichtgeknepen strottenhoofd langzaam deinende borsten van je lief in kuise bewaring geven verzekerd als tijdloos krediet toomloos verlangen een dankjewel per flessenpost.…

als een op hol geslagen paard laveert mijn geest tegen spijt en vreemde tekens, de zon geneest en is de dood voor niets geweest alle rondingen in hoekige jaren hebben mij verdomd verwond, geen tekens van haat maar wel een verzadigde blik, voldoening in een met moeite gespaard colbertje weliswaar met krijtwitte strepen rafelig en steeds…

gevuld met andermans rijkdom schaar ik me ergens waar het licht geen bijval kent, het ontmoeten of het ontmoedigen ervan herkent de tijd die ik in mijn zakken draag leeg zoals de kruin waar geen vogel in rust is de ruimte onbeperkt aanwezig, geen afbakening die me kent al hoor ik wel het schreien van mijn lief, ze is me kwijt zegt ze…

langzaam heft de drenkeling het glas op het ondergaan van de zon, moedeloos maar wel gezondigd is zijn vaarwater zonder religie niet te drinken wie kent zijn juweel wanneer het spreekt en schittert terwijl de haven is gedempt neem mijn hand en streel me langs het leven, het is kort zoals het omgewaaid riet – wel scherp maar zonder bedoeling…

in de nacht is alle kunst verheven tot een status die alles gruwelijk overdrijft met schepen die zelf brandend het vuur in mij tracht te doven onthand zoals ik twijfel of mijn huis de ware woning is waarin mijn dood speelser is dan het boek waar ik geen waarde aan hecht zoals men leest blijven de kunstreizigers uit het zicht en klamp ik…

er komen steeds weer rottige herinneringen van de plank getrokken welke als maaltijd in de vorm van vette soep uit een flauwe pan worden omgeroerd voordat de vlam eronder flink is aangewakkerd zodat het aanbrandt is het onverwerkt koken waar de chef-koks geen raad mee weten en er dan maar extra zout over strooien in de hoop dat de smaak wordt…

de snaren staan strak vandaag in gezwinde pas naar zolen te graven in bedekte bodem achtergelaten al doorkruisend van weilanden bezongen met muren van prikkeldraad zonder van zins de goede moed te verliezen het blijkt wel weer, we zijn erg gematigd…

in het oude kladschriftje schrijf ik alle namen van mijn nieuwe dates Tom zegt andere dingen dan Herman, Jan of Fred om maar niet te spreken over Ger en Luuk mijn krabbels zullen helpen verwarring te voorkomen in mijn dromen overhoor ik ‘s nachts mijzelf hun verschillende CV’s…

dagelijks sterf ik in mijn lijf en schreeuw de leugen die me pijnt, er is geen hemel achter de grote zon slechts een deken die de nacht doet ontluiken hoe mijn stem ook krijst in het schreeuwen van haat en tucht blijf ik mens in het slaafse beeld van silhouet en schaduw en zelfs geridderd door het lot tart de zekerheid mijn hoop…

ontloken is mijn ziel gebroken is mijn hart het beest getemd tot aan de schouders, door god verketterd en gestenigd door de in dit leven bezochte graven – er is niet meer dan de lengte van mijn adem, het geruis kermt en kronkelt door het rot van herfst bruinrood is de stilte terwijl de laatste schemer krast aan het licht wie draagt die verzwaart…

het boeket van onbegrepen tijd zich verzet tegen de hulpeloze geest het ervaren van erkenning ontvreemdt het lot van oorsprong, waar is de wijze in mijn andere hand gebleven nu ik dwaal over de warme stenen die mijn hart bezeren was ik de dienaar zonder harnas maar hard van twijfel en ongeboren dan nog is mijn spelling kort van leven…

een man aan wie ik de weg vroeg kwam met een voorbeeld - ongevraagd nu ben ik nog steeds onbedeeld het kan raar lopen langzaam te verdrinken in drijfangst nog maar eens vragen dan? de weg die krult is toch het langst verderop zie ik de anderen dolen hun adem doet echo’s uithollen nog overmand door de slaap van gisteren met hoofden die…

in hoop verzucht verzet ik mijn schreden en inhaleer het offer dat mijn adem draagt op waarden van gekrenkt papier, het heden lijkt voortvluchtig als de tijd mijn smeken vertraagt ik zoek in de uren van droge prielen en graaf het refrein in het gras van donker aarde terwijl de einder vlucht op het teken van de ondergaande zon het kluchtig…

Bij ‘t horen van de naam denk je direct ~Dit beestje moet wel tot het pluimvee horen, hij is derhalve uit een ei geboren en in de buurt van Barneveld verwekt.~ Helaas, dan heb je hier een onjuist beeld. ‘t Is een persoon die eigenzinnig regelt dat al wat stevig staat wordt omgekegeld en zelf steeds de vermoorde onschuld speelt. Is er toevallig…

heb gezocht naar de vertwijfeling van jouw taalsprekende houding, je gezicht gekeerd tegen mijn uitwaseming reikte verder dan de lattenbodem van ons beider, ik lag verstomd na al die jaren en vergat de stem in mijn gesprek jouw voeten schoven naar de mijne in een klein gebaar van nood zelfs kleine repen licht tilden jouw trots van het kussen…

ik heb genoemd, vraagstukken die vervagen een zonderling in eenzaamheid rake stappen in elke windrichting het incasseren zonder strijd wie danst mij als ik zoek achter klagende uitingen, de esdoorn vergeet te lieven de kreupele zijn veters strikken, van me houdt al was ik een kind groot in getal gezocht naar iets wat ik nooit kon…

dof schrijft mijn woord ,tekent het fijne afstemmingen als snaren gelegd op het bewerkte hout de wereld is kundig maar ik verblijf in mijn huis van hangend rag de tijd maast gebrekkige woordspelingen die ik zelf met moeite ontleed, eens waren het alpen die ik beklom als een rank gesmeden zwaard met inkepingen zonder opgelegde waarden…

die langs het pad zijn afkeer toont aan de nalatenschap die mij verteert, of herleef ik de wonderen die mij in dromen de liefde hebben geleerd?…

- ben jij een dichter? (vraagje van kleinkind, 9 jaar, na school) - och, het mag geen naam hebben (ik) - en moeten gedichten dan niet rijmen? - nee hoor, gedichten die rijmen worden gemaakt met het hoofd, gedichten die niet rijmen worden gemaakt met het hart - bij jou rijmt het niet... dus je maakt ze met het hart? - ja - ... dus... zit er…

Maar, geeft een blik der hope Weer leven aan 't verlangen, Dan leeft de ziel, en schept zich, Uit loutre hersenschimmen, Wel duizend vreugdebeelden.…

Ik zit in mijn schulp in een zee van verwarring die de wereld heet.…

Gelukkig hebben wij samen een liefdevol leven Onze liefde en harten aan elkaar gegeven. Als ik mijn leven ooit nog mag over doen Maak ik dezelfde keuze net als toen.…

ontkiemend onkruid bedreigt zijn leven zodra het zich sluipend onderhuids zal bewegen woekerend onkruid geworteld in zijn brein kweekt verwarring en angst en laat ons droef te moede zijn nietsontziend onkruid doet ons de handen vouwen en stilstaan in de lucht op vleugels van vertrouwen…

Hé, marhaba Goedendag Het leven is feest, van Mekka tot Jeruzalem Dat het kán Vredestichters Samen vochten Gewapend, met gezag Na wederzijdse terreur Dat het mág Twee geloven Zonder kussen maar met groeiend respect Tijd ontknoopt' de verwarring Ongeloof (Geen duivel tussen...)…