Netgedichten

netgedicht (nr. 39.885):

Met andermans rijkdom

gevuld met andermans rijkdom
schaar ik me ergens waar het licht
geen bijval kent, het ontmoeten
of het ontmoedigen ervan herkent
de tijd die ik in mijn zakken draag

leeg zoals de kruin waar geen
vogel in rust is de ruimte onbeperkt
aanwezig, geen afbakening die me
kent al hoor ik wel het schreien

van mijn lief, ze is me kwijt zegt ze

ze houdt mijn hand en heft haar ziel
tegen de versperring die me omlijnt
en ik kan niet anders dan uit het venster
zien en de wind voelen aan mijn huid