Alle inzendingen over omarmend

“Het is hartverwarmend”, Zei ze me omarmend. Ik had haar hart geraakt, Haast volmaakt, Opengemaakt. Ze had het niet meer, Haar hart ging hard tekeer…

Wachten duurt zo lang Lang voor ik je weer zie Zie je graag Graag in mijn dromen Dromen en fantasie Fantasie over je lijf Lijf dat ik streel Streel met mijn vingers Vingers beroeren mijn huid Huid die gloeit Gloeit van verlangen Verlangen om jou te voelen Voelen in een innige kus Kus waarin we omarmen Omarmen waarop we nu…

Waar milde zonnestralen haar als lente omarmen.…

Wat sta je vandaag ver Ik wil je dichtbij mijn ster Ik kan je niet omarmen Maar jij kunt mij wel verwarmen Door er wel te zijn Dat verlicht mijn pijn.…

Vouw de dag in vrede dicht en laat vol vertrouwen in de liefde, je omarmen door het licht.…

Met je tranen van honger geboeid in een omarming openbaar je sympathie met je lach bij elke streling. Ik omarm jouw bescherming tegen een verharde maatschappij ik zal je decennia niet isoleren wat wrijving geeft in je pubertijd.…

Ik omarm mijn fouten ze geven me de juiste richting... - Het zijn niet echt fouten - Het zijn LEER-MOMENTEN en daar ben ik blij om want wie wil er nu even dom weggaan als hij gekomen is ?...…

Jij bent voor mij de zon die eeuwig schijnt Voor jouzelf gaat die vlieger helaas niet op Omarmen doe jij 't leven zoveel mogelijk en daar waar het kan Mist soms in jouw hoofd een hart vol liefde Op mijn beurt omarm ik dan gretig al jouw liefde Oneindig, voor altijd Twee zielen, één gedachte ondanks soms die mist, schijnt de zon…

Je hoeft niets te zeggen niet eens mijn naam we lopen wat van omarming naar omarming leggen daarmee diep in onze buik al het eerdere vast Misschien is er te veel om te bespreken, maar straks zijn halve woorden genoeg en kussen we elkaar met dichterlijke zinnen vol liefde in hun gaten zoals heel ons leven een agenda vol gaten gevuld…

Je zou ze willen kussen en omarmen zoals ze daar staan de dagen te vullen rechtop maar wankel als dominostenen met alleen maar zwart en steeds meer witte stippen.…

dag (mede)mens, krioel nog even, omarm intens een armetierig leven ik stap uit…

in het hart geraakt door hen die geweld niet schuwen liefdeloosheid vertaald in geweld verkleurt de chaos omarm de stad en elkaar heb elkander lief…

Gemoedeloos verwacht, maar omarmend bevrijd.…

als een innige omarming zo liefkoost tijd de vooruitgang jaren groei verbond natuur met wat de mens bedacht tot een harmonisch samengaan zelfs daar waar je het niet verwacht…

Neem nooit vanzelf de vanzelfsprekendheid in je armen wanneer je niet zeker weet dat je die vanzelf zult kunnen omarmen. Want zoals zo vaak, is vanzelfsprekendheid geen uitgemaakte zaak!…

Ik wil je niet vastpakken, ik wil je voelen Ik wil je niet bevestigen, ik wil je kroelen Ik wil je niet aanraken, ik wil je omarmen Ik wil je niet meemaken, ik wil je verwarmen Want dan zal je niet kijken, want dan zal je zien Want dan zal je niet ontwijken, want dan zal je misschien Want dan zal je niet zeggen, want dan zal je vertellen…

Als ik toch de maan zou kunnen vangen dan had ik altijd licht in het donker als dat nodig was Als ik toch de zon zou kunnen omarmen dan was ik altijd warmte en vrolijk bovendien Want met zon en maan zou ik met een warm hart nooit meer verdwalen…

geef me gewoon de tijd die alleen ik nodig heb om goed te verwoorden wat ik echt voor je voel wees vooral niet bang ik zal je hart omarmen maar ik weet nog niet of ik je bloed ook drinken zal…

Een troostend gebaar, afgeweerd voor dat het je kan omarmen. Een hart zo vol van pijn, zal er dan geen enkele opening zijn?…

Hoe ik geheel, haar takken speels gespreid, de pot benijd die haar omarmen mag. De hele nacht, de hele dag.…

Waar je dan tussen verlangen en vechten in het donker blijft hopen dat licht je zal omarmen.…

uitgeschreven dromen in een envelop geschoven worden meegegeven aan de wind opdat wolken de innerlijke leegte zullen verdrijven om de zon te omarmen ochtendgloren kleurt goud…

de zon slaapt een gat in de morgen zachtjes rekt de wind zich uit trage golven omarmen liefdevol de kust waar schelpen zich ter ruste leggen…

De eindeloze nacht zegt zwijgend gedag wachtend tot de zon onvergetelijk opkomt en ik al dagdromend de lichte hemel omarm en jij in slaap valt warm tegen me aan…

Wat het einde van iets is En veel pijn doet Blijkt later nodig te zijn geweest Voor het mooiere nieuwe Wanneer je dat eenmaal weet Kun je zelfs een einde omarmen Om het nieuwe te ontvangen…

soms heb ik zin om zomaar op een snikhete zomerdag iemand Gelukkig Nieuwjaar te wensen een onbekende te omarmen en even wat vrolijkheid te schenken zou dit nou ook vrede heten of alleen oorlogsmoeheid…

Toen ik je zag verdwijnen zag ik mezelf staan jij was het die naar me keek medelijden straalde uit je ogen kon je mij maar omarmen dan was ik niet zo alleen zat je maar voor me in plaats van in mijn hoofd mijn ik mijn eigen ik kon jij mij maar troosten…

Ik zie wat geluid galmt En door misten zingt Wat de dag ontspringt En in de nacht valt Een omarming van het land Van horizonloos, op de mens lijken Maar de dag is mij te plesant Om hier stil het niets te bekijken…

mijn woorden kunnen kussen mijn handen helen pijn mijn adem kan verwarmen zolang ik hier mag zijn mijn tranen kunnen sussen mijn ogen kunnen praten mijn liefde kan omarmen zolang jij dat toe zal laten…

omarming doet verzachten, maar het zijn alleen gedachten, die sterven door obsessie, machteloosheid en agressie, want de realiteit zo meedogenloos, laat jou gaan, belangenloos... zonder te weten, zonder pijn, dat ik in de menigte wegkwijn....…