Alle inzendingen over ontluiking

Ontluikend in volle zon mocht je een tijdje volop bloeien wat zo veelbelovend kon kan nu niet verder groeien. Op het einde van dit korte leven al ben je dan een beetje dood wil j'er ruimschoots een vervolg aan geven met je bovenlijf ontbloot.…

in woorden die ruisloos verbleken in tere gedachten verstilde gebaren in milde ogen kromme lijven in broze mensen die langzaam vergeten wie ze waren ontluiken zacht gerijpte zielen lonkend naar de eeuwigheid…

de zachtgouden kleur van de maan draagt verlangen naar hoger sferen voorbij het onbestemde en ver voorbij de stilte tot aan de hoogste hoogte daar waar ontluikende liefde woont in blijde verwachting van een zonnekus…

Alles gaat ontluiken, de bloemen gaan weer ruiken. Wat is de natuur toch mooi met die prachtige bloementooi. De aarde straalt in de zonneschijn! Wat kan een mens dan gelukkig zijn...…

Lente heeft de winter van zich afgeschud en richt zich op tot een betoverende fee die haar schoonheid weer laat zien in geuren en kleuren en ontluikend groen zo zorgt zij voor lichtheid schoonheid verwondering en ontroering in dit nieuwe seizoen…

Om een liefde die niet kon en mocht ontluiken. Een hart, dat niet werd verstaan je in het donker liet staan. Zal je toch eens weer horen dat de vogels buiten fluiten. Dan stap je uit de schaduw om in de zon, verder te gaan.…

menig narcis rekt zich uit langs de kant van de weg niet dat dit mensen hun glimlach doen ontluiken het leven kleurt gelaten daar de beloofde zon uitblijft gaan grote gebouwen op in ontstane grijsheid er rest niets dan leegte…

ik nam de schaduw van je af druppels mist vingen het licht bij binnenkomen je haar was natter dan ik ooit had kunnen dromen maar in je ogen nog omfloerst met buiten zag ik al je warmte en een lach ontluiken wil melker 09/11/2009…

mag ik deze stilte gebruiken om onze lijn te versterken twee armen te dromen die de spanning smelt gevoelens zien ontluiken onzichtbare krachten werken zodat liefde gaat stromen en afstand niet meer telt…

ik schrap de ogentroost en plant een kijkerskus op je gesloten leden pluk parels uit je wimpers in ruil voor het ontluikend blauw dat nu ongezouten schittert je oesterblik wordt een open vizier en ik lees de pas-de-deux nog voor een zwanenzang de lucht vertroebelen kan…

waar is je ontluiken? je ruisen? je schittering? moge het groen de lucht de geur het gegons en gezoem ons verlossen van deze over alle seizoenen heentrekkende eeuwige herfst (uit de reeks gedichten over "climate change")…

Buiten lonkt een lente zal hij ook in mijn hart kunnen ontluiken?…

de bloesem kruipt uit winters blad toont ons kristal bevroren pracht de ochtendzon scherpt rood op wit ontdooiend in het voorjaarslicht de aarde warmt in zacht ontluiken begeleid door vogels die al volop lente fluiten…

nooit meer de schoonheid ervaren van 't ontluiken de geur van een vers beregend bos verzandt jouw weg hier veel te vroeg maar zul je hen blijven omringen met liefde vanuit Zomerland ~ goede reis Renate~…

Roze herfstasters ontluiken tussen vleugels van dagpauwogen. 's Avonds strijkt de bij in een fabriek neer, rust uit van haar bloemendag. De zeilboot vaart 's nachts, straalt een rossige gloed uit; thee met beschuit geurt.…

in de schittering van net dat ene plekje zon vouwt een knop zich uit de ontluiking is compleet als er een glimlach door ontstaat het gaat vanzelf, die knop een glimlach ook wanneer je de reflectie ziet van licht, van zachte kleuren en de hoop op je gezicht…

Zonnestralen dansen door ontluikende takken. De ochtendmist glinstert over versluierde velden. De herinnering aan de lucht die mijn wezen verzucht naar nieuwe gedachten in lentes liefdesvlucht.…

Ontluikend laat jij kleur zien de blaren nog in je opgevouwen. Dan ziet men heel misschien je pracht, helemaal ontloken. Geen geur die doet bedwelmen je mist de doornen der pijnen. Tot in een klap de windvlaag je schoonheid laat verdwijnen.…

Langs het pad van ooit gestrooide rozenblaadjes wordt laat-zomer in de grauwe herfst ontluikende lente paars getinte blaadjes tekenen doornloos prachtig het tafereel en met een glimlach bezie jij het ongekende verloren ooit…

Tintengroen, ongeremd Voorjaarsweelde, nooit getemd Wind, zon, regen Ontluiking, niet tegen Rodondendron flonkert, rood Aarde klonkert dood Aronskelk groet de grond Vogelmelk klinkt gewond Prachtschubwortel, parasiet Vergeet-mij-niet.…

ik schrap de ogentroost en plant een kijkerskus op je gesloten leden pluk de parels uit je wimpers in ruil voor het ontluikende blauw dat nu ongezouten kan schitteren je oesterblik wordt een open vizier en waar ik stop zei ga ik door tot de halve maan zich heeft gewend…

de lentebloesem lucht die de koude ontvlucht mijn neus verlucht mijn trilhaar bevrucht zonnestralen dansen door ontluikende takken de ochtend mist glinstert over versluierde velden de herinnering aan die lucht die mijn wezen verzucht naar nieuwe gedachten in lentes liefdesvlucht…

te midden van een berg dode woorden groeit er ééntje naar de hemel fragiel doch teder ontstijgt zij Moeder Aarde wiegend in de armen van de wind voorzichtig ontluikende kleuren gevoed door zonlicht draagt ze haar naam vol trots…

ik wentel me in jouw armen samen kijkend naar het ontluiken van Moeder Natuur kriebelen nieuwbakken sprietjes geurt heel voorzichtig een kleurrijke bloem hoe licht danst een vlinder trek je mij dichter almaar dichter naar je toe…

Vogels bezingen het vroege morgenuur witte wolken bevolken het blauw azuur bloemen bezoeken de aarde open gekust door het zonnelicht en onzichtbare wind het ontluikende lover laat dansen en zo rekt de lente zich langzaam uit...…

Ontluikende bloemen Vlinders zo schattig gaan elkaar zoenen De lente is prachtig De vogeltjes zingen En maken hun nest. Ze paren en zingen De natuur doet de rest. Lente zorgt voor blijde stemming Maakt een gevoelige snaar in ons los Geeft ons blijde verwenning En spreid magie over ’ t bos.…

God van ontluikend, rottend groen Uit zijn bloed bloeien anemonen Hij barst uit de schors, uit gomhars (Het inteeltnest door Aphrodite bestraft) Zelfs de hel zwicht voor zijn schoon Zo wordt hij speelbal van godinnen Door een jaloers everzwijn belaagd Verraderlijk in het kruis gebeten…

Toen jouw steel werd afgebroken En mij een kale plek nog bood Trachtte ik vergeefs opnieuw te bloeien Maar die plek bleef alsmaar dood Nog steeds probeer ik te ontluiken op die plek Maar het blijft een zwarte vlek Die ik op mijn steel zal voelen Tot je mij weer ontdekt…

te snel legt prunus roze tapijt op straatse kinderkopjes een schrale zon beschijnt ontluikende seringen de koude wind verhindert nog het geuren toch pluist het zwart in warme vogelnesten daar fluit de lente weer zijn prilste lied…

ik huis niet meer daar waar ik eerder vertoefde ik heb me teruggetrokken in de bubbel, waar jij het dichtstbij voelt je verandert van merel in een strelende zonnestraal die mijn zintuigen op scherp zet daar wil ik wonen als een opgerolde varen in jouw liefde, om nooit meer te ontluiken alleen te zijn…