Alle inzendingen over samenhang in verande

Zoals rackets elkaars werking versterken factoren die bepalend zijn in het gruis van samenhangend gravel Waar men emoties zal bemerken tussen in en uit of op de lijn lijkt vriendschap in de knel.…

letters zweven zoals vlinders naar gekleurde uitnodigende bloembladeren naar een door hen te vormen woord op zoek naar hun plek in een bloemrijke zin en gaan dan zoals vlinders doen op zoek naar de kern het hart naar daar waar ze ooit zullen worden gelezen daar waar ze een onmiskenbare samenhang gaan vormen – een begin van een nieuw…

laat het voorjaar komen met de bloesem alle vogels het gras in flauwe ochtenddauw de witte nevels over velden fietsers fluitend over dijken mens je gaat anders kijken je klamme kater wordt een roes in de Katzenjammer Blues…

met het plannen van de ruimte waarin wij leven met elkaar spreiden zich verbanden voelen wijken het gevaar al lang niet meer gewend aan delen van verleden versnippert zich geheugen dat de samenhangen smeedt verholen groeit er zielenleed tussen opgetrokken muren in verre van een veilig thuis levens kruisen maar we gluren immer buiten…

ik heb je zien kijken met een mengeling van verbazing en ontzag in je verraste ogen jij kent de onwaarschijnlijke wondertjes die samenhangen met een warme ontvangst van jouw blik waar actie en reactie voorspelbaar is gaat veel van het mirakel verloren in de altijd aanwezige sceptische mist…

op de getemperde wind vrij gemakkelijk vanuit een ludiek oogpunt waaien echoën geluiden je hart binnen uit eigen beweging vervult het een behoefte aan samenhang waar liefde is, blijft de hoop voor je uit bengelen heb je geen flauw idee zonder te weten waartoe, waarheen de weg voert blijf je verzamelen tot er een hernieuwd houvast…

Muren, mortel, metsers, microreproductie van samenhang mensen, mieren, middeleeuwen, middagzon die alles gezien heeft moeten, mogen, mogelijks, moesson die onze intenties wegspoelt moffen, mensen lijdend onder metaalmoeheid, moezelwijn en de ontaarding magnesium, mineralen, het magnetisme en de magnolia, louter zo schoon monstrueus mislukken…

Psychoticus beleeft zijn waarneming zeer tragisch Hij leeft zijn mythe en tot groot verdriet van het Hermetisch Kind in hem, wordt hij de Cynicus die hij tracht te vermijden, maar niet kan verlaten De Psychoticus gaat de Cynicus haten Het is balanceren en schuiven met gegevens Een oneindig leven is er nodig, om de som der delen hun samenhang…

Op de golven van het leven dobberen we allemaal rond vanuit het licht naar schemering rustig of wild naar de morgenstond De golven van het leven niet iedereen houdt ze in bedwang niet voor iedereen altijd bruisend soms een onzekere samenhang De golven van het leven ze bezorgen eb en vloed dat wil zeggen veel verdriet of juist heel veel…

Strak gespannen, lippen vastberaden om de plooien, de netten van het ongemak in onmogelijke samenhang te steunen.. voor visvangst en eeuwenoude specerijen, proeven zij met bijna niks meer voorhanden nostalgie met een papieren smaak, de herinneringen blijven zoet op wit uitgeslagen tongen.…

Leg dit alles dan tesamen, en begin met veel vertrouwen aan een nieuwe samenhang, aan een nieuwe brug te bouwen. Wie weet zal er dan iets groeien, louterend voor hart en geest, en zal het veel mooier bloeien dan hetgeen ooit is geweest.…

SAMENHANG Samen de aarde beschermen. Jezelf in anderen herkennen. Dieren als onze gelijken zien. Eenzaamheid bestrijden. Samen blijven leven. Levenslang. Eigenbelang en samenhang, voeren nog een blinde strijd. Veroorzaken samen lijden. Boeddha leerde mensen zien.…

Ze weten wat er in W.O. II aan de hand was Vandaar zeker het idee: aan het gas Jeminee; eerst jaren laten verslonzen En dan dit besluit van die politiekbonzen Of zijn duiven soms geen levende wezens Die door God zijn geschapen Waarom nu willens en wetens Die beesten dood gaan maken En dan dat bloemetje van de stadspartij Ik kan er echt…

Als er een eind is gekomen aan al je dromen dan moet je je ogen openen en kijken wat de mensen de wereld aandoen en dan vraag jij je misschien ook af: "Waar ben ik (in Godsnaam) dat men dat mag?"…

Als de rap  r rapt dat de trap r trapt omdat de fiets r fietst Of als de dicht r dicht dat de rook r rookt omdat de waterkook r kookt Maar ook als de krijg r hijgt Dat de kijk r kijkt Naar wat de hijg r krijgt Vind ik het goed g g rapt Maar al de denk r denkt dat het spook r spookt Is ‘íe  r in g t rapt Omdat alleen de spook…

Zie toch onder ogen geef op wat niet kan de droom is vervlogen wist je al zolang Toch de herinnering aan haar lach parfum, kussen, ogen die je hartslag het bloed gaf om te pompen deed je geloven er is er maar een waarin ik kinderen wil en zolang dat onbereikbaar is ga ik van bil tot bil!…

`k hoor jouw stem in het zoemen van een bij een fluistering roze wolken op de wind waar ik het vlinderlichte zuchten vind en voel haar adem als een zachte dag in mei daar valt de nacht als een satijnen laken en bloeit de liefde als een roos in mij al wat in mijn vezels leeft ben jij iets kleins kan een mens gelukkig maken jouw linkerarm…

aan jou trekt het donker het tekent je gezicht ik wil de nacht verlaten binnentreden in het licht wil je optillen van waar je nu zit de oplossing voor je problemen is wit echter mijn lief je sluit je hart denkt het te vinden in het zwart ik geef je de ruimte, misschien vind je me wel, je heb teveel interesse in zaken uit de hel…

jou tegen Zomaar onverwachts Kruisen onze wegen Nooit had ik gedacht Dat jij me zou raken Van me kon houden Gelukkig zou maken Soms voel ik angst Om mezelf te geven Bang kwijt te raken Verdriet te herleven Zacht wenkt je hart Kruip stil dichterbij En stapje voor stapje Worden jij en ik..wij En vinden wij elkaar In liefde..samenhang…

de tafel droeg genoegen de borden blonken helderwit en vulden zicht met goud mijn mooie zoon droeg liefde in zijn ogen en zijn haar zijn mooie lief, zij keek ernaar zo zacht en vrolijk zag ze daar de samenhang in hem mijn stem verhief mijn fijn gevoel- en lachte mee ach zijn arme lijf zijn wel en wee gewogen op de schijf van hoeveel…

Dat wat is openbaart zich Geschapen Of geëvolueerd leven ontstaan Vanuit een kiem Een cel Een bacterie Een organisme Dat wat is de mens Die in de chaos orde schept En In de orde chaos veroorzaakt immer zoekend naar adem In de storm Dat wat is Openbaart zich In alles Vloeit Groeit Sterft Laat los Dat wat is Is in samenhang…

ach zitten we niet allen in de grote ballon met heelal als naam en als die wordt doorgeprikt zal alles erin vergaan en wordt er niets meer naar belangrijkheid gerangschikt in alles zitten verschillen in kunnen en in willen maar alles heeft z’n belang die vogel die vlinder die bij dat bloemetje en ook jij in alles zit verbindende samenhang…

hype maar het nu toegevoegde guitig springt er helemaal uit door trigger van de lach en vrolijkheid te zijn dit buitengewoon kleine wonder wordt zomaar op de tong gelegd alleen ogen hebben in alle stilte verrassing gezegd het guitige in smakenland heeft verbindingen doen ontstaan die ons door een nieuwe wereld vol andere samenhangen…

krijgt samenhang ten langen leste in het zicht de overhand als goudgerande cumuli waar het late licht op brandt wordt het oude zeer vergeten van opgekropte vrijheidsdrift waaruit bitse schichten schoten toorn gericht gehoor bestookte geselend met woedevlagen plots gebraakte donderslagen klarend is de wolkenlucht vergeven van doorbroken…

Het eens intense verlangen om door het bestaan de weg in samenhang te gaan - verviel het, met veel andere wensen?…

De Staat In staat van verwarring; Staat, een brede naam, altijd en overal regels; voortdurende controles, van de wieg in het graf, geen simpele benadering; intens, zonder opsmuk: we zijn verdwaald, stuurloos, zonder samenhang drijven wij rond, een en al onzekerheid; we gaan allemaal het pad dat naar het water leidt.…

Alleen in een stille kerk mijn zorgen opzij gezet ben ik mij bewust dat Gods oog op mij rust ik hoef zelfs niet te spreken Hij kan mijn ziel wel lezen er is een samenhang alsof ik achter het voorhang zit van Zijn eigen huis Hij kent de sleutel van mijn kluis en zonder dat ik ‘t moet vragen helpt Hij mijn ballast te dragen Zijn hand rust…

Afgeplat wentelt de bol om de as In een ring van puin, steen, stof Miljarden hemellijfjes Volgen de baan De kosmische wet In een samenhang tussen verte en vaart Door een massieve kluit aangezogen (Omgekeerd evenredig met het kwadraat) Zwier- en zwaartekracht houden elkaar in toom Dan scheurt een reuzekruimel los De maan die te dicht nadert…

Slome tango’s slingeren benen heen en weer terug naar elkaar voor samenhang en stevigheid wroeten voeten in verloren ogenblikken. Geen steen blijft onbeheerd. Tuinen vol puin drijven uit onze handen. Alleen de laatste kiezels dansen bogen in het ogenwater van overmorgen. (c) pietersz van calumburgh…

er ging een vreemde langs mij heen koud en stil door merg en been de samenhang verdween ik was er wel maar had niets meer met de dingen die mij lagen die mijn bestaan zijn reden gaven een dunne lijn verbond mij met de werkelijkheid wat ik presenteerde wat ik formuleerde was niet meer van mij de vreemde keek mij aan keek door…