Alle inzendingen over scherts OR glimlach

Dat zou slechts kunnen als het volle maan is Ik joeg als een Factotum duvels toe Met veel gevoel voor scherts en ironie Vandaar mijn bijnaam Scherzo, evenknie Van Nemo, Bestevaer van Bontekoe Maar een Alfredo ben ik nooit geweest Teveel eer voor die Nederitaliaan Ten opzichte van Maximiliaan Die ook als Oofje z'n klassieken leest Daarna…

Scherts en vermaning zijn aan elkaar verwant. Hoor het woord van lachend glazengerinkel: "Kwade dronk blijft altijd onze vijand."…

Wanneer heb ik je glimlach nog gezien hoelang is het al verloren tijd ? Wanneer zal ooit de dag eens komen dat je zegt dat het je spijt. Je leeft al lang je eigen leven het mijne doet er dan niet toe. Je ziet niet de tranen in m'n ogen, ik ben aan 't eind en o, zo moe.…

gaan écht door merg en been vooral de kindergrafjes met beertjes her en der laten geloof wankelen vertrouwen is dan ver rustig loop ik naar het graf richting het houten kruis vogels vliegen met mij mee naar jouw laatste aardse thuis tussen bloemen en het groen kijk ik om mij heen en geniet denk nog even terug aan toen en straal glimlachend…

en in de traagheid van dit uur het weten dat het licht zal winnen; de kleine glimlach naar de rozen, het diep besef dat alles gloeit en dat geen leed ons klein kan krijgen en laat ons verder dan maar zwijgen.…

verdriet klaagt wee in de valleien laagland strandt zee, in schuimkoppend schreien en ik, duidt het mij niet euvel ik glimlach mij een heuvel ja, het is erg ik schater mij een berg…

Ik schoof popelend aan Een wachtrij tot op de markt en verder Want op deze beurs Beloven ze de eeuwige glimlach Kant en klaar als geschenk verpakt Een gekruld lint Een motief van vergulde stippen Je hebt alleen wat grof geld nodig Knisperend in de handpalm Of een kredietkaart die soepel Langs het rode oog glijdt Ik had mijn rekening geplunderd…

Hoe kan de zon zo mild mijn hart vervullen; hoe kan een lied een boom zijn die hier groeit; hoe kan een glimlach speels en ongewild een zaadje zijn dat kiemt, een bloem die bloeit? Hoe kan het licht een mens ontroeren, hoe kan een zang ooit niet gezongen zijn?…

wanneer ik in jouw ogen kijk vormen woorden zich in mijn hart ik wandel door gekleurde wolken knip zonnetjes uit jouw zomerlach ik loop langs woorden met lichte pas schrijf vellen vol met blauwe inkt letters zuchten in zachte zinnen als een vrij en vrolijk windekind in jouw adem wil ik zwijgen duizend klanken achterlaten in denken en in…

geef me die glimlach laat me die trots zien zo diep vanbinnen. toon me de schoonheid van ooit tevoren. maak van je hart een bloem en bloei open nu de lente komt. warmte en licht, niet in de spiegel te zien, geven je de glans van kalverliefde, van nooit beschade emoties, je naakte zelve.…

ene laatste sigaret gevoel blaast een klein wolkje rook uit en het juiste shot ziet alleen het mooie, fluisterend vraagt zij of er wel genoeg is om weg te geven raken strak getekende lijnen net dat ene wat niet meer te delen is, gesloten ogen verbergen warrig het verlangen naar metershoge golven, er klinken tonen langs de laatste glimlach…

Een oorverdovende stilte Overstemt het geraas in mijn hoofd Woorden struikelen over elkaar Maar geen enkel woord Waar ik sterk genoeg in geloof Om te worden uitgesproken De woordenstroom komt En gaat, onafgebroken Lichte paniek overvalt me De stilte duurt tergend lang voort Tot ik mijn gedachten Met een glimlach verwoord…

gaat u maar voor gebaarde ik weids en ik fietste haar glimlach naar de andere kant van de stad ik gaf en kreeg…

Toen zij, net na de nacht als een zacht zwak breekbaar straaltje mijn dag simpel en stil licht lachend tot ontwaken bracht voelde ik dat de God die haar lach speciaal voor mij geschapen had Op die ochtend pas, echt zag dat het goed was wat Hij had bedacht…

En al struikelend over de oneffenheden mijn verleden Onderga ik de resterende weg van mijn ijle toekomst Schuifelend beweeg ik mij in het duister voorwaarts Mijn geleden tijd terecht wijzend Weet ik er is geen herstel Angstig met een glimlach en het eind in zicht Hoed ik mij niet te struikelen…

Jouw lippen vervoeren mij daar waar niemand is geweest wat jij alleen bereiken kan en daar mijn innerlijk leest Ik voel het als een fluistering en koester je warmte zacht je zorgzaamheid omhult me en je glimlach maakt dat ik lach Jouw handen lieve man zijn een goddelijk gegeven een enkele gebaar van jou doen mijn zinnen al…

werken dromerige ogen kijken achter brillenglazen al zijn beide voeten wel stevig geaard vrouw moeder oma oma moeder vrouw ooit waren er alleen de wereld en de maan, en de geur van hem die haar omhelsde haar lippen proeven nog zijn kus nu schrijft haar pen dansen haar vingers lenig over het toetsenbord nooit is er spijt een glimlach…

ik neem wat beweging in een stilstaande wind ik vertrek vanuit traagheid in dit witte wonderland ik volg met een blik het zijige blauw de engelen schudden opnieuw hun kussens uit ik herken de glimlach van goden die overwinteren…

In vleugels strekte ik mij naar jou uit en vloog vanuit de winternacht tot ver voorbij de horizon omdat ik zeker dacht te weten dat ik jou daar vandaag vinden kon in het veelbelovend licht smolt jij als sneeuw voor de zon niet langer bevroren voel ik mij als herboren uit blijdschap dat ik jou vond kleur ik deze lente-dag met jou als lach…

in de dageraad van de voortschrijdende achtste dag wordt de mens, zo hij wil en kan, bewust van groeiend gezag dat aan hem het ademen leent en hij allengs voelt dat stof geringer is dan een zonnestraal maar ook dat hij in zijn wezen een scheppende kracht ontdekt in een liefdevolle taal: een glimlach die erkenning verwekt…

Iets vertelt me, zo is het goed In gedachten tover ik een glimlach op je liefste snoet. Een gloeiend hart, ligt bij je in bed en geniet stil Dat is toch wat je wil... Al wonen we beiden in een ander land Liefde kent geen afstand. Vier vochtige ogen, het stemt me rijk en blij Verwondering, verbazing, ontroering, het hoort erbij.…

zo mooi heb ik je nooit eerder gezien vreemd -jouw onbuigzame lijnen- een glimlach of verbeeld ik mij dat maar je handen bidden niet zij houden elkaar…

Een prille liefde Die begint op een mooie lentedag Blijft maar groeien Bij iedere glimlach.…

de glimlach die ik van buiten laat zien, daar is van binnen geen plaats voor!…

Jouw mysterieuze glimlach is voor de eeuwigheid. Als een verrassing die niet twijfelt aan een eigen realiteit. Mona Lisa, geschilderde Maria. Icoon uit het verleden, maar ook van de tegenwoordige mens. Die vele harten in verlangen heeft gebroken uit een universele platonische liefdeswens.…

Met jouw mysterieuze glimlach verover jij al vele eeuwen menig mannenhart. Blik jij op een nieuwe wereld. Vanuit de donkere middeleeuwen geef jij aan de renaissance jouw eigen sensuele start. Met jouw mysterieuze glimlach claim jij iets van een eigen vrouwelijke identiteit.…

Die met die serene glimlach van de vrede de plaats van de onvrede invult. Een mens kan veranderen; wordt soms milder ondanks wat aanvoelde als pijn. Kan zich naar buiten toe glimlachend ontsluiten. Waarvoor niet altijd woorden nodig zijn.…

onverwacht innig de glimlach die je omarmt het gezicht streelt een gouden golf dat aanstroomt naar je hart en binnenrolt het dringt nog niet door er is alleen verwondering het moment dat je meeneemt in je huid als wederhelft het onverklaarbare dat je ziel zich zal herinneren als toekomst beeld…

Jouw glimlach is een mysterie. Is als een verrassing tot in de eeuwigheid. Mona Lisa, grote diva een schilderachtige Maria zal je altijd zijn. Jouw glimlach koestert het verlangen bij al die mannen die virtueel in jou gevangen zijn. Mona Lisa, grote diva Eva voor de eeuwigheid. Sprakeloos houdt jij mij gevangen.…

Zoveel glimlachen gaan verloren achter al die mondkapjes. De zon gat onder huizen weven schaduwen in stille straten. Bottende knoppen smeltend ijs, pas gewassen groen bladeren. Achter elke deur tikt de klok die het geluk van thuis wil proeven. De wereld is mooi als je de triestheid wegdenkt woorden vallen stil.…