Alle inzendingen over schuilt

Je draait jezelf in rare wieren, schuilt dan geschrokken in basalt. Jouw scharen zijn niet scherp genoeg om pijn te doen. Je wilt rechtuit - je slaat rechtsaf. In wanhoopsmoed, wat eb lijkt is vloed.…

Ogenschijnlijk schuilt er voordeel in een vaste baan. Ogenschijnlijk zal er nog een heleboel verand'ren. Ogenschijnlijk staan de sterren hier niet zo ver vandaan. ----------------------------------------- uit: 'Vrijwel alle gedichten', 2004.…

Het land in verscheurde toestand Wanhoop Ontbering Hierin schuilt geen lering…

ze zeggen dat het in de sterren geschreven staat tussen hemel en aarde schuilt een gedachte in atmosfeer uitgespaard eerst was er niets toen een oerknal nu een zwart gat het blijft een gedachte aan honger naar meer en wachten op antwoord telkens weer…

Je schuilt in het witte licht, het water breekt en je ademt. De reis begint.…

Als de donkere nacht het duister uittrekt valt lucht in het dons lichtjes naast hem achter dikke gordijnen schuilt een nieuwe morgen waar vensters haast gedwongen de ijzige winter begraven hij zwijgt…

er schuilt een moeder in het kind dat zichzelf wiegt en een treurlied zingt blijf in het zandspoor had ze gezegd loop niet in de val van de groene velden elke grasspriet is er één, dichter bij de dood de kleine speelt alleen nog in haar handen…

Gesluierd schuilt de droom in haar schaduw zoek steun bij de geur van huilen wordt stil van je tranenregen je lijf vol als de maan rijp als de nacht omstrengeld de kilte een zekere macht raakt langzaam maar zeker ontkracht.…

jij schuilt in dit verhaal woorden weten jou te verbergen ergens in een zin laat ik onverwacht liefde vallen jij wuift mijn letters weg en jouw ware aard ligt naakt in mijn schrijven…

hoe kan ik licht worden ik ben niet klaar vergeefs reikte ik naar het waardevolle schuilt er schoonheid in duisternis is het een mooie reis misschien laat ik de herfststorm los en vertrek ik in een lichte lentebries vaar ik in een bootje onder een blauwe hemel de zee op misschien…

Zo zeker als de dood zo belachelijk ook Dus twijfel ik, ruik waarderend aan het fruit Bepaal de rijpheid van de vrucht Aarzelen is niet leuk Thuis gekomen blijkt het gelijk Daar schuilt huiselijk geluk In wat ben ik toch menselijk terwijl ik gulzig manga eet…

Ik loop met mijn hoofd in een grijze mist Gevoelens verdoofd blijdschap vermist Niemand kijkt of ziet mij staan Alles ontwijkt mijn komen en gaan Elke dag en niemand ziet Achter mijn lag schuilt een donker verdriet…

Pas op, eenpans-bereiders met de wok: In roeren schuilt beslist een groot gevaar! De WAO staat al voor velen klaar, Toch treft het euvel niet alleen de kok: Om in een vak de status te verhogen, Gebruikt men doorgaans vaak de ellebogen.…

de wereld noemt hem zwakbegaafd maar als de muze hem raakt en streelt kleurt hij het doek vol sierlijke vogels en vissen herleeft in vurige tinten de stijl van Appel en Corneille schuilt in bevlogen schilderijen de ziel van een pure kunstenaar…

Maar daarbinnen schuilt een wegwuivend gebaar van hoogdravend blond. Zij hebben geen tijd, want tijd is geld en dat is wat bijt. Achterblijven slechts schichtige sporen van een onzichtbaar onwelriekend geluid....…

Onderschat maar onbewogen Onomstreden, onaantastbaar Veelbetekenende blikken Onmacht in een strijd van woorden Blind starend op een uitzichtloze toekomst Ogenschijnlijk wezenloos En geruisloos maar oorverdovend Schuilt daar de diepgewortelde kracht Om grenzen te doen vervagen En bergen te verzetten.…

even, nog toch… woorden werden niet uitgesproken jij weet iets wat ik niet weet er schuilt een onzuivere klank een scherpte in een groet wanneer ik je ontmoet even, nog och… ik laat het niet meer toe in mijn gedachten teken stilte in mijn nachten en wacht maar af……

wil je nog wel dromen aan het eind van de dag schuilt er dan nog hoop als de nacht op jou wacht is er nog verlangen waar duister verschijnt wacht er mij een toekomst als het huilen verdwijnt en ik zoek in mijn lach toekomstdromen waar het eind van de nacht herleeft vandaag…

waar handen raken ogen zoeken stil verlangen ontluiken wil schuilt in het heden de roep naar morgen verdwijnt mijn verleden waar toekomst begint verstrengelen harten in verzonken ogen stil verlangen ontluikt vandaag…

De nachtkaars beroert sterren schuilt in tedere aanraakbaarheid huilt om onverlichte verten. Stormdruppels tellen eeuwigheid op het ongeschreven behang.…

Kijk me nu maar aan draai je hoofd niet om er schuilt in mij begrijpen. Al kan ik niet altijd de juiste woorden spreken en stokt soms mijn stem omdat emotie mij overmand ik herken wel jouw pijn. Keer je dus niet van me af, laat mij je nu maar helpen zal de last met je dragen samen is het niet zo zwaar.…

In een lief kind schuilt onuitputtelijke kracht en macht. Meer hoeven we niet te zijn. Speel zoet.…

op weg naar ongevulde woorden in kalkwitte tijd telt de doorgestreepte regel niet langer mee zij is de voorbije pennenvrucht van gesmoorde woorden gedane liefde schuilt in haar vervallen huid de doorgestreepte regel zij is een geschroeide vlucht in het woordtapijt van nergens naar niets…

waar handen raken ogen zoeken stil verlangen ontluiken wil schuilt in het heden de roep naar morgen verdwijnt mijn verleden waar toekomst begint in harten verstrengeld verzonken ogen waar stil verlangen ontluikt vandaag…

verstrengelde handen op het pad der rozen kronkel deze liefde langzaam in tijd waar woorden dansen jouw lach verleidt het aanraken, een streling in een kus verglijdt en de nacht in tranen haar verleden huilt de zoektocht naar morgen in mijn armen schuilt…

Wie schuilt er in de mensen die eeuwenlang in God geloven in de bloemen en het verwelken in vrede en de zegen van boven wie helpt ons verder strijden om de oorlog te vermijden is het een geest, een ziel of een verlaten hersenschim als alles toch een einde kent gaan we weer terug naar het begin.…

tranen hangen aan de takken nu de hemel onophoudelijk huilt kijk haar lopen op hoge hakken hoe de fietser onder een galerij schuilt kindervoetjes vinden plassen om in te stampen bovendien loopt hij harder met hond en plu de vrijdag is droef begonnen zo te zien…

de hemel huilt tranen met tuiten tuinvogels fluiten bij dit verkwikkend bad waterdruppels glanzen op een gevallen blad de wind wakkert aan en neuriet wat stilletjes wat verlaten op een droge plek in een streepje zonlicht schuilt een kat - zo welkom dit iets in het niets ervaren dat dit het is wat ik zo lief had…

De schrijver die alles was, hij verklaarde plechtig, voor een volle zaal: In alles, schuilt een verhaal. Dit is niets, dus genoeg, om te hebben gekregen waar u om vroeg. Met deze aanhef nam hij afscheid, groot in performance, voor hem een kleinigheid. De recensies waren als zijn boek, alleen een omslag, vol van niets.…

doorheen de vertedering in woorden van troost weerklinkt verzuchting schuilt nog de hoop dat alles hernieuwt als een zee van rozen buigzaam in leven vol kleuren vergaat om nooit te verdwijnen naar dromen toe jouw stem nog heel even een zucht laat gaan…