Alle inzendingen over slapeloze nacht OR vogeltrek OR nieuwe dag

De dagen duren zo tergend lang En dan al die slapeloze nachten Vertel me waar ben je nou toch Voel me zo hopeloos en verloren Ik doe zo vreselijk mijn best Maar niets kan mij nog bekoren Vertel me als je blind van liefde bent Heb je dan geen oog meer voor mij Ik dacht voor altijd je maatje te zijn Maar nu lijkt alles voorbij………..…

Zomaar spreekt de nacht in stemmen die duisterend spreekt in een taal van beloftes en slapeloze liederen ofschoon de nevel roerloos de nacht bevolkt schim ik mee met de tekenen die de wind mij grieft losgelaten rafels krijten de ramen witter dan het wit van angst…

Warme dagen zijn voorbij Allerlei rijke kleuren vullen d'herfst als jaargetij Regenlaarzen stappen door plassen Gewassen veranderen van kleur en geur Beukenoten en kastanjes verrijken de wegen als franjes Regen en wind zijn onbemind Wolken bewegen naast elkaar Ze omvatten 't dek door een vogeltrek op weg naar 'n warmer oord Nooit…

Dat ik nog steeds Van je hou Ik heb alleen nog Een foto van jou En in gedachten Denk ik nog Aan de slapeloze nachten En toch.. Die foto zal ik Niet verscheuren Jou liefdevolle blik Nee, nu niet treuren Hartzeer Ja, dat is waar Steeds weer Denk ik aan haar.…

Een man in het Brabantse Boomen herkent deze uitkomst volkomen. 'Ze hebben gelijk, want slapende rijk, ik kan er niet eens meer van dromen.'…

Gewoon te gek die vogeltrek! Wat niemand ziet is het verdriet van die ene. Die is niet weg maar achter 'n heg verdwenen. Met zijn gebrek: hij heeft geen trek.…

licht en lucht raken elkaar over de daken van de wereld het gezicht van de slapeloze zwerft omhoog alsof hij wacht op iemand of iets hij zinkt in zijn bed terug en licht de dagen…

De V van vogels in de lucht met enkel één ding in hun kop willen wel heen, maar niet meer terug en in hun lijf de harteklop van nieuwe nesten. Een V van vogels in de lucht waaiert vermoeid en afgemat, langs vreemde landen, kaap en kust al honderd jaar, al duizend keer en komt tenslotte hier tot rust.…

grauw, grijs klaar voor de start naar een zonnig paradijs een laatste maal foerageren de reis wordt zwaar jong en oud spreiden hun veren mooie taferelen met heftige geluiden wie gaat er bevelen op naar het zuiden…

Gedragen door de wind In een bed van veren Waar overzicht bezint Navigeren Contouren geven aan Uitzichten geven Lijnen die door een landschap gaan De wind laat je zweven Neem waar en overzie Het kleine daar beneden Rivieren, zeeën en bergen die je ziet Drukte heb je vermeden Je passeert grenzen De zomer is gedaan Er zijn andere wensen…

Wanneer prille zon opkomt, vindt een vlucht vogels innerlijke rust en vrede in de lucht, de ultieme plek voor inspanning en ontspanning waar ze onderweg zijn naar een onbekende wereld waar nieuwe kansen en mogelijkheden wachten op hen.…

Vogels op een rij in de open luchtsnelweg een groepsmigratie.…

de V-formatie nadert gegak zwelt aan het is genetisch aangelegd in vlucht gaan zij op weg gehoor gevend aan 'the call of the wild' een onzichtbare roeping die hen groepeert en op een innerlijk kompas vol van vertrouwen aanvaarden zij dit grote avontuur als is het een bedevaart en zij de pelgrims op weg naar het hun koude beloofde…

In mijn slapeloze nachten, stond ook ik bij het voedselpakketten-legioen. Wij krijgen nu echt een sigaar uit eigen doos..... Ik rook wel graag, maar dit maakt me boos!…

vele slapeloze nachten, waarom ja en niet nee Zoveel vragen te beantwoorden, zoveel dingen die ik nog niet hoorde Mijn leven begint pas ik verga nog lang niet tot as.…

Zonder het koude begin te veranderen in deze nacht van veredelde schaduwen en radeloze sprekers schrijf ik wat met slapeloze inspiratie niet meer is dan een droom die een dader zoekt en wacht op de overgave van elke herinnering die me kwelt en mij alleen nog mijn naam laat begrijpen…

De nacht ademt volgeschreven vensters koele regels schetsen eenzaamheid. De eenzame aan een tafel in een kamer in een slapeloze ruimte waar de stilte spookt en de kaalheid van de winter een slaap overheerst met woorden van ontroostbare eeuwigheid.…

De nacht leg ik weer veel te laat in handen die mij onbedekt laten. Ik adem haar afwezigheid in slapeloze zeeën. Mijn ongeduld zwemt machteloos in verloren blauw. In de stilte van mijn verlaten fort droom ik een verrassingsaanval. Zinnen die overwinnen.…

Dat Froger meeschrijft aan het Koningslied Geeft mij bepaald geen slapeloze nachten Al lig ik niet op Willeke te wachten Ook haar betrokkenheid die vrees ik niet Mijn angst is dat ik ergens af ga springen Als strakjes blijkt dat Blöf het lied gaat zingen…

ik lig te woelen In weer een slapeloze nacht Dan tuur ik naar de sterren Voor één fonkeling van jou Die vertelt dat je me ziet Nee, ik mis je niet…

Voorbij nacht van zwoele omgang zacht hijgt in ons nog hartstocht na van ritme dat wij vonden in gekuste liefde dat door zinderende ochtend blijvend nieuwe dag ingaat voor komende nachten en dagen.…

, tot de dag zijn dienst overneemt....…

Dag dag, je wodt steeds korter. het wordt alweer duister en ik luister naar wegstervend daglawaai dat plaatsmaakt voor omfloerste nachtklanken…

Er is geen dag dat er geen dag is geen dagen zonder jou in mijn gedachten en als de dag verstreken is neem ik je mee in mijn nachten. Er is geen nacht dat ik niet drooom geen nacht zonder te denken aan jou omdat ik in die donkere nachten nog steeds zo zeker weet dat ik van je hou.…

en reikhalzend licht streelt warme gevoelens intens vreugdevol als goudvlokken sneeuwen en een regenboogkrans de hemel vult Ik adem diepe geuren proef de dichte stilte die zich opent in een adembenemend panorama omgeven door herfstbladeren stroomt levenskrachtig bloed de nieuwe dag weer in…

Ik draaf als een Berber door de bergen, zeef de sterren uit de nacht. Ik vind wat jij probeerde te verbergen. leef op ieder anders kracht.…

zo vol, volledig als de cyclus zich rondt en haar glans werpt in neerschijn van de nacht zo duister, volkomen als schaduwen ijlings vluchten en vensters donker oplichten zo stil, volmaakt als het uur der waarheid zich geruisloos terugtrekt en helder zicht weer aanstonds verschijnt…

ik heb je achter mij gelaten wakker geworden met een schreeuw op mijn lippen, wedergeboren vergeten het wegzinken in onbewust schuldgevoel de verlichte tunnel is dus niet het einde…

de zon schijnt en wandelt met gelijken de nacht is soms de maan afstand maakt de ster het donker naakt en ik ben zomaar iemand dag licht ik ga slapen…

Duisternis verliest haar macht, stel, het wordt nooit meer nacht! Stel, er is geen dag of nacht, geen avond en geen 'slaap maar zacht'. Geen gloren van de dageraad, geen orde en geen regelmaat. Geen dagelijks einde of begin, alleen maar iets er tussenin. Hoelang zouden wij overleven, stel u dit eens voor, heel even!…