Alle inzendingen over sneeuw OR winterdracht

Sneeuw in het vooruitzicht. Ons land zal bedekt worden, door een witte laag sneeuw. Waarschijnlijk wordt het een prachtig….gezicht. Neem de mooie momenten in je op, want we gaan langzaam, de lente tegemoet. Eigenlijk duurt het te lang, eer de winter in retraite gaat. Foto Marjan Jacobi…

Er ligt straks minstens wel 1 centimeter En Pro Rail heeft als spoorbaas van stavast De hele santekraam maar aangepast Dus als u met de trein moet: ‘See you later!’ Heeft u die malle actie niet begrepen? ‘t Is net genoeg om ze straks in te zepen!…

De sneeuw smelt weg, zienderogen.…

een laken zo wit waaronder heel stil een nieuw jaar wordt ingekleurd…

De sneeuw het smetteloze wit niet te beschrijven Dat onbezoedelde witte kleed niet meer met woorden te bevuilen Alleen je ogen staan vol licht…

Op 1 april...die Hiemstra met zijn grappen Er komt veel sneeuw...je zou er zo intrappen…

Zo zacht valt nu de sneeuw en doet me even danken om stilte en om licht, om sneeuw en zon die straks weer schijnen zal en komt vertolken hoe alles steeds weer nieuw beginnen kon.…

de gevallen sneeuw maakt de wereld stil en wit en bedekt het zwart…

Ligt er nog sneeuw in je woorden? ligt er nog witter sneeuw in je tekst? Ik was natuurlijk door je gestalte aan de einder al behekst een vrouwe van Avalon?…

sneeuw smelt net als mijn dromen ze smelten als sneeuw door de zon…

fijne sneeuw bedekt mijn ziel en het pure bevriest me fijne sneeuw bedekt mijn gezicht en bevroren tranen worden onzichtbaar fijne sneeuw bedekt het landschap en het pure maakt me gelukkig - even -…

De sneeuw kleurt mijn haar, een landschap, in samenspel met die memoires…

we alles We zijn weer heel dicht bij elkaar Toch wachten we voor wie de eerste val is Signalen gaan door onze lijven Onze lichamen willen het vertrouwde terug Electriciteit begint om zich heen te grijpen Tot ik voel dat ík de eerste ben Ik val uit het dal naar de strakblauwe hemel Ik zal de eerste zijn die rent Blote voeten door de sneeuw…

Het witte laken van sneeuwvlokken en onschuld dekt de wereld toe.…

vlokken in vrieskou lantaarnschijnsel op de weg sneeuwkristalletjes…

Groen was mijn gras Jong en smakelijk Bont kleurde ik de bloemen in de lente Ik was zo ongelooflijk aanrakelijk Heet de zomer, in de stad Frivoleerde ik het terras De zon die ik aanbad Ik wist dat ik er was Zelfs vallende bladeren Konden mij niet verkalkend veraderen Mijn leven, een en al kleur De herfst sublimeerde mijn geur Uiteindelijk…

onverkreukeld dekt verse sneeuw nu het landschap te kortstondig toe…

te vroeg wentelen dagen in lente het groen kwispelt en kruipt niets is het wat het lijkt winter kan nog maken één groot wit laken ze bewit het gras in een onverwachte omhelzing van sneeuw en verkruimeld vlokken in een bruisend spel…

hoog stuift de sneeuw wit maagdelijk en er juicht een geschreeuw een lied in kinderlijk impuls sneeuw heerlijk sneeuw draag mij op je duinen kristal…. verstuif mijn ouderdom vervoer me op de oude sleeën die mij ooit in vervoering brachten.…

Je moet ze niet van de daken schreeuwen als de sneeuw gaat smelten komt ze vanzelf naar beneden…

Haar haren golven als een wit gewaad en vormen zich de nacht voorbij. Maart zucht haar wangen zo onbedekt in een gespiegeld gelaat. Sterrenogen staren en mijn woorden dwarrelen tot een sneeuwwit vers.…

De Witte de Withstraat doet zijn naam eer aan vol met poppen stralend in vol ornaat zie je ze daar staan de kou overwonnen steenkool ogen en wortelen als reukorgaan hoed van opa die heel goed staat dikke lijven met of zonder armen zelfs één met oorproppen maar eensgezind allemaal als sneeuwbal begonnen…

Witte dag Het dwarrelt In grote vlokken omlaag ’t is winter Het mag Schitterende zonnen Een horizon Met bloemen en geuren Zonder sneeuw Niet met mij begonnen Een oase vol gloed Vol geloof Met vertrouwen en angst Een witte, dikke Muur van voorspoed…

De sneeuw leest haar dagen voorbij onzichtbare banden en wiegt zich in een ondichtbare slaap. De nacht wacht op haar adem, luistert naar het groeien van de sterren.…

De sneeuw is gesmolten de aarde heeft haar oorspronkelijke kleur en stoepen vegen hoeft niet meer voor onze deur maar wat was die witte wereld fotogeniek waarvan we de mooiste foto's maakten zo uniek en hebben genoten van het schaatsen op bevroren sloten nu is het voorbij de sneeuw is gesmolten en wachten we op de lente met haar ontluikend…

Hoe vredig is de wereld bedekt met een kleed witter dan wit 't is bijna ongehoord. de mens ontwaakt en stapt naar buiten vanaf dat moment is de vrede verstoort.…

Als ik ontwaak uit m'n dromen is de wereld weer sprookjesachtig met sneeuw bepoederd en lijkt er geen eind aan dit witgepleisterde landschap te komen…

Nu verzucht ’t hele land kap nou toch eens met die sneeuw we zijn het zat het wordt teveel stop nu maar eens onderhand jaren riepen diezelfde mensen een witte Kerst is lang gelee die zou er moeten komen en iedereen riep driftig mee.…

zal het nooit die witte wereld zijn ik kijk naar buiten en geeuw mijn ogen sluiten ik zie enkel de zwarte sneeuw.…

Gek toch, zelfs wanneer je hoedt voor narigheid, je raakt de sneeuw, alsook ’t weer, niet kwijt,…