Alle inzendingen over tijd OR ruimte OR jaargetijden

En nu verder in de maag: Hier ziet u al wat vlinders fladderen, al naar gelang het jaargetijde. Soms zijn het witte, maar meestal maken we ze rozerood.…

Als ik veel meer wist van ruimte en tijd bleek de werkelijkheid een beschilderde mist en zou die optrekken dan zou ik beslist een heel andere ontdekken en als die zou verdunnen dan scheen mijn oude er weer doorheen en wist ik meer dan alleen iets van de hunne maar van ruimte en tijd en werkelijkheid. -------------------- uit: 'Daar…

In de nacht tikt de klok de tijd door. Dooft de adem als een kaars. Het zwart hemeldak oneindig met daarin verzonken sterren en maan. Ongrijpbaar en niet te vatten het ontstaan van dit heelal. Waar tussen hemel en aard ieder zich vast houdt tijdens een vrije val.…

Koffie vertraagt de tijd. Koffie brengt geluk. Blij lost koffie op! Koffie schenkt ons vrijheid. Koffie schept weer ruimte, in onze volle koffiekop. Koffie voelt ons aan.…

'Dan gaat de winter strengen' maar daar laat 'k mij niet door kisten daaglijks tel ik de minuten die per etmaal door Vader Tijd volgens de seizoenstatuten aan 't daglicht worden gebreid al die steken aan elkaar vormen weken, ja zelfs maanden en voor je 't weet is het breiwerk klaar is de zomer volop gaande dan koesteren we ons in de zon…

Het najaar dwarrelt uit de lucht En dekt het grasveld toe In goud en geel en oker. De zomer is zo lang voorbij Alsof hij nooit geweest is. De winter is nog zo ver weg Alsof hij nooit zal komen. En ik, Ik zit hier in de zon En wellicht voor het laatst dit jaar Op maandag vier november.…

de klokt tikt met de regen in hetzelfde refrein en geeft commentaar, dat is een zegen voor wie aandacht nodig heeft boven links slaat een stofzuiger aan beneden rechts een zwarte bouvier van de vrouw met hoge hakken die op bureau haar lusten viert zet Nelly Furtado wat harder zij is het helemaal met me eens hoe goed je ook ergens in bent…

deze schitterende bloemen tegen een nog blauwe lucht vertellen mij iets over de verloop van tijd... zoals ook wij ons begeven van seizoen naar seizoen zo ontluikt een bloem tot bloem om straks weer te verwelken achter de einder van vandaag loert de haastige herfst van morgen Lejo van Kuijeren…

als een ongeschoren kinnebakkus stoppelt het geradbraakte land waar klamme wolken winterkoud door het vale zonlicht weerkaatsen in volgelopen diepgetrokken sporen een strakke reiger spietst zijn prooi en blubbert het met smaak in ‘t zuur…

de crocus in bloei belooft in geur en in kleur het wordt weer lente! de zee glooit en gloeit wij zwemmen en zweven op golven van geluk... de nevel in wit bedekt het land in eenvoud het is zo mooi stil de winter trekt aan sneeuwt een strakke trui van ijs binnen is het warm.…

Warm nog schijnt de zon door het oude vensterraam de tuin blijft in bloei.…

Wat bracht de zee wat nam de tijd te worden tot wat nimmer was. Een ander lichaam voor een tijd gerijpt door de omstandigheid? Dan blinken schelpen even op ik hoor de stille letters klinken. Een traan in mij maakt zich dan los als morgen, alles anders en ook lichter is geworden.…

Blad in de winter rijp voor bezinning en sier begroet het voorjaar.…

Nu dagen lengen ontwaakt de natuur voor u klank vol lentefeest…

Nu is het de dag dat het feest kan beginnen lente spreidt haar kleed.…

De velden wiegend met het groeiend graan wij lachten, heerlijk kersen eten tijd in overmaat was daar en groen tot rood de kleuren. Dit alles hebben wij genoten de zon heeft ons gezien en liet begaan haar baan en tijd aan ons voltrokken, vermoeid na dit onstuimig feest rest nog de hoop, op nieuwe bloesems volgend jaar.…

Vanaf de aanplant was er blad van 't grootste tot de allerkleinste onopgemerkt bleef het, in ieder jaar. Naar stam en takken ging de aandacht uit dragers van schaduw in de zomer een koele plek voor rust, of bij avond, feest te vieren. Mensen, van jong tot oud somtijds groot en sterk, de boom hij zag ze, gaan en komen. Seizoenen daarentegen…

Zon in de winter glijdt langs huizen en velden rust tot het voorjaar.…

Mist,laaghangende mist over het land de bomen silhouetten ...zonder enig kleur De deur tot voorjaarskleuren deze morgen nog gesloten De hekken van de weiden nog met geen eeltige hand ....aangeraakt Alleen de Schepper op de hoogte dat Hij de aarde heeft gemaakt.... echter niet op de ochtend van deze zondag.…

je mag, kan het geloven of niet maar het feest is er niet minder om het Paasfeest van een nieuw begin met goede zang en eerlijke praatjes Wij kunnen zoveel van Jezus leren Hem volgen in wie wij zelve zijn en van tijd tot tijd ons wegcijferen door er vooral voor anderen te zijn die anders zijn, die anders voelen die anders zien…

kon kabbelen meedeinde met jaargetijden…

Niet zal de tijd door droefheid kwijnen vanaf begin is ’t leven hoop misschien zal schoonheid verdwijnen als jaargetijde in een levensloop maar toekomst is bevestigd in de doop.…

een bloem weerspiegelt in het water gracieuze blaadjes dansen in de luwte op de stroming ze kent geen tijd enkel de jaargetijden waarin ze droomt van een lange lente een bloeiende zonneglans in het nu ze verbergt, spaart wat harmonieuze kleuren want, ze wil er nog zijn bij de mens, de zomer waarin vlinders elkaar ontmoeten…

Al dat wat eerst rauw allesoverheersend is, slijt op zijn tijd echt langzamerhand zoals jaargetijden in draaglijke proporties zoals die vogels ook weer wegvliegen.…

Op de langste dag zien over het watervlak: de tijd wordt ruimte.…

De gebaren zullen me vertellen, wellicht bij het frêle lamplicht over bladeren in de jaargetijden, over gezichten die verdwenen zijn, hoe sterren spontaan zijn gewist. Je gebaren zullen me vertellen over bladeren in de jaargetijden, luister, weet, ze lopen uit, ze vallen vervangen door helderheid nee nooit, echt nooit vergeefs.…

Het is weer herfst, tijd van de bladeren die verbranden: de natuur de regie. In het vrome spoor van de vaderen gloeit de as van de oude religie nog rood na van het aardse hellevuur dat de hemel de seizoenen bevocht, maar smeulend in miljoenen stervensuur Gods jaargetijden niet verbannen mocht.…

Vier jaargetijden met vierentwintig uur tellende dagen. Driehonderdvijfenzestig zitten er in een jaar. Eindeloos veel mooie momenten waarbij ik denk, kon ik de tijd maar even vertragen. Want het zijn van die momenten die ik uiteindelijk het meest koester en spaar. Maar het blijkt zinloos om zelfs maar een beetje tijd te vragen.…

Vier Jaargetijden vergezellen ons bij 't avondeten een Tête-à-Tête pinot gris een zweempje zaligheid zwerft op haar lippen ik weet het is exquis…

Is er nog ruimte om te werken in de zorg met hoofd, hart en handen, met al die overeenkomsten, protocollen en behandelplannen Is er nog tijd om te luisteren, een babbeltje te maken, belangstelling te tonen voor uw verhaal tussen al het geschrijf en andere verplichte handelingen Is er nog ruimte om vraaggericht te werken, zoals de…