Netgedichten

netgedicht (nr. 12.837):

Herfstbranden

Het is weer herfst, tijd van de bladeren
die verbranden: de natuur de regie.
In het vrome spoor van de vaderen
gloeit de as van de oude religie

nog rood na van het aardse hellevuur
dat de hemel de seizoenen bevocht,
maar smeulend in miljoenen stervensuur
Gods jaargetijden niet verbannen mocht.

Toch kruipen de dagen dicht op elkaar
en doven in het ghetto van de tijd.
Een maand wordt een week, oneindig een jaar,

van herfst naar herfst is slechts één handgebaar,
dat het vuur tot in de brandstapel leidt:
bladeren zeggen niets, gelukkig maar.