Alle inzendingen over venijn

Een kwaliteitspen gevuld met goedkope inkt geeft ordinair gekrabbel Een splinternieuwe pen schrijft soms erg stroef op blanco papier Een oude versleten pen schrijft niet langer meer venijnige pennenstreken De beste pen weerspiegelt links- en rechtshandig de ziel der dingen…

kunnen wij nog spelen in een tuin waar appels rozen zijn als ik ze pluk komt klein venijn de oogst verstoren verhaalt haar doornen toch ga ik af op bellefleuren manden vol met schitterende kleuren de rozen in mijn hand heb jij geschikt tot oogstpalet en zo hun warm aroma blootgelegd…

ben geen tovenaar stok niet met magie en glinsters op goedkoop toneel zaag geen mensen door illusie is mij al teveel ben wel gevoelig voor mysterie het onoplosbaar zijn ken de klappen van venijn en ongeloof maar weet ook de historie zij brandstapelde het vreemde wiste zo realiteit nog kringelt rook uit al die eeuwen door naar…

Hoe bijzonder zou het zijn Communiceren zonder pijn Gewoon wat schrijven Zonder dat venijn M'n zoon doet weer eens gek Een wilde Gewoon een grote bek Ik stres niet Waarom zou je Het ruist in het riet Lieve mensen hier op aard Laten we lief doen Zoiets dat nooit verjaard t…

Baudet en Wilders: breinen vol met haat hun ras- en waangedachten vuil en drek aan bloed-en-bodem-onzin geen gebrek het monster ‘eigen volk’ verpakt in smaad hun woorden vol venijn verdwijnen ooit na felle kou komt beter weer; het dooit…

jij was op de grens van altijd open waar gesloten stond was voor jou verboden grond geen basis om te stralen of energie te halen er moest een keuze zijn en niet alleen venijn als vrijheid ingeperkt wordt is er menselijkheid gestolen een stukje persoonlijkheid gejat dat van onszelf was zo worden wij tekort gedaan in…

af te dalen in het krocht van jouw venijn zou om onverteerde eigen woede zijn mijn zwarte goud weet zich elders zoek kleurloos fluitend asemnood keert het rode doek kompel ga alleen dit licht blijft aan hoewel van gelijk verbond ik zal elders graven gaan…

Doorzichtig, sierlijk gedragen door de golven van de zilte zee Ik droeg je in mijn gouden medaillon versiert met een randje van puur saffraan Daar lag je dan gestrengeld met een ander Brak het medaillon en de saffranen dansten in het rond Je tentakels prikkelde venijnig, giftig Jij onsierlijke o zo doorzichtig kwal…

op het gezicht hij springt, hij richt zijn woede op de wereld die hem nooit begrepen heeft het geluid van de stilte stuurt hem door het leven de wijn en ander venijn achter hem de rust dagen worden maanden jaren en decades hij heeft alles gewist doods tot in de kist er staat te lezen hier ligt het wezen eindelijk geveld door eigen…

"Als die venijnige/ ijzerenheinige/ virusjes die je niet ziet/ als die rond-hoppende/ in de war schoppende/ piepkleine stukjes verdriet/ weg zullen kwijnen/ en daarna verdwijnen/ dat nergens nog eén overschiet/ dan zal ik je kussen/ maar ja, ondertussen/ doe ik dat maar niet." Joke van Leeuwen in DICHTER, tijdschrift met poëzie voor…

Polderland kolderland land van venijn altijd wind tegen en bol van chagrijn Polderland kolderland de handen en voeten steeds in de weer van het heilige moeten Polderland kolderland met tinten van grijs weerspiegelt in sloten en soms op het ijs Polderland kolderland met de geur van azijn en doe maar gewoon in de geest van Calvijn…

Als een adder in het gras, spuit venijn door onbreekbaar glas, de telefoonlijn is geduldig. Wanneer een vlieg op het behang, een dodelijke spin blijkt tja dan, zijn de poppen in het luchtkasteel als marionetten aan het dansen!…

te lief kan ook een dader zijn venijn geeft veel meer pressie het eens zijn maakt niet zoveel uit het gaat om de progressie een vloek die zuchtend arriveert kan net dat kleine duwtje zijn waardoor je met vasthoudendheid op een ander niveau presteert de uitgelatenheid van samen talen bevestigt een bundel expressiviteit die bijgelicht door…

er gaat zwaar geschut over onbeslagen tongen onverteerde afkeerbrokken bokken in venijnig zuur van jaren slikken en indikkend zwijgen onder hoge druk bereid rijst rasgeprikkeld rauw verweer bewasemd borrelt bitterheid misbarend op uit onderbuiken afschrikwekkend is verbetenheid van verre af te ruiken…

Haar vasthouden in sepia, in tweevoud zelfs en dan met jou delen, wat opkomt bij jouw woorden, eens gezegd blijft Het licht ontsnapt aan haar sluier werkelijkheid is het schuim van giftig wier op het zand van het strand Dubbelzinnig in drievoud kijkt zij mij aan geeft antwoord op mijn vragen, herinnert mij aan dagen van venijn en zeurende…

ik ben bang voor de stilte die toekijkt bij ons woordloos gesprek oordeelt over mimiek en gebaar argumenten weegt in licht of te zwaar ooit was er de hand die reikte en een verlossende blik op beider gezicht maar er is enkel ruis en venijnig gesis op de golflengte van stemmen die geen enkele overeenkomst kan brengen over…

ik wil de tijd niet breken wel graag de zegen voor dagen van bestaan geen pijn of onderhuids venijn een lach die lente brengt en warmte schenkt je handen strelen in eindeloze uren lijnen volgen van namen die na ons kwamen een klare lucht waarin de wolken verglijden een kus voor eeuwigheid als ook de tijd is afgelopen…

in anonimiteit tiert welig het venijn bedompte geesten kunnen straffeloos hun lust beleven ongenadig hekelen zij de schone kunsten een eigen proeve van bekwaamheid komt er af als klunzen wie uit het maaiveld steekt wordt redeloos kort geschoren zwarte schapen zeggen recensenten moeten zeker bij de kudde horen…

De witte schorpioen zonder venijn. Een zomer van verbrand papier. De natuur blijft snateren terwijl ik rot. Toen kwam jij en sindsdien kom ik handen en ogen tekort met mijn mond vol tanden. --------------------------------- uit: 'Ik schrijf je neer', 2002.…

Een miljoen zal me gestolen zijn vuilnis, tonnen gestort op een open wond vol venijn bijeengeraapt geïllustreerde verdoofde beren alleen het levensverhaal proberen te begrijpen het hoogste haalbare is iedereen respecteren cliché ratrace ratrace Kompas is mistig opgeven om opgegeven te verkomen en richting in listig land…

onvoorwaardelijk de liefde die hen eens samenbracht scheen door zonovergoten in hun zo gelukkige jaren naast ook ruzie en venijn die weer verdieping bracht waar eens het samenzijn onvoorstelbaar genot was kroop langzaam kruipend als het einde van de dag bij een zonsondergang schim en schaduw binnen het fundament knagend met duistere…

Opgeschoten plantenpracht, soms stekelig venijn, groen waar je kleur verwacht, de zon, hun hele zijn. Verwarrend, denk je dan, dat zoiets toch bestaat, ik nochtans geen tuinman, heb hierbij geen baat.…

dieper dan ze dacht te kunnen voelen dan ze dacht te kunnen zijn treft de mokerslag van het venijn onverwachts verborgen doelen plots is niets meer zeker staan de uren even stil is belofte een bacil en tijd de belangrijkste spreker waar een lach onschuldig klonk huist nu enkel nog wat glim alle kracht is voor de klim en een sprankje van…

Het mens-zijn is een herberg elke ochtend nieuw bezoek, vreugde afgewisseld met depressie en ook de flits van inzicht komt als een onverwachte gast De duistere gedachte, schaamte en venijn begroet ze met een brede lach ze komen slechts de boel ontruimen om voor jou weer plaats te maken [vrij naar Rumi, een bekende soefidichter]…

een koude wind waait langs mijn hart dat onbeschermd, wat hulpeloos zich openstelt een vlaag van venijn splijt de warmte die liefde heet, rukt de onschuld uit haar voegen tussen rozen en zoete geur kleurt als belofte, zacht een woord van waarheid de blauwe lucht belooft warmte verlicht mijn hart en heelt…

messen blinken staal kaatst woorden die raken zonder zichtbaar te vermoorden werpen met venijn een blik vol haat haar krijg je wel klein want je kent geen maat achteloos punt je de roos, naast het trillende lemmet bidt zij wanhopig haar gebed je hebt het mes er in gezet, het zal snijden, zonder bloed is er geen scheiden…

nog heeft de kou haar hart niet bereikt in een lijf vol verzet waar gebed heeft gefaald afgeschaald voorbij het minimum met uitzicht op ooit maar ondertussen komen reserves de bodem tegen nog kijken ogen hun heldere blik zeg jij gaat niet gebeuren maar kou is het venijn dicht bij je ziel is jouw verdriet hartverscheurend…

School is samen stapel schriften, boeken angstdroom van een kind is pen, papier en zonder spijt gedroomde brand veel vrije dagen drama echter waarin krijt venijnig krassen school is ik moet plassen ruim voor tijd wat spel is één kwartiertje tot de bel in brons gegoten pijn de bel van dr. Hein…

er zijn geen hoekstenen meer in onze samenleving het is gedaan met rechte lijnen die elkaar kruisen waar het venijn niet voor elkaar zal buigen geen fundamenten maar draagvlakken die de samenhang versterken en met rond verbinden waar de natuur het samen gaan propageert wil de mens zijn grote blauwe voetstap in hoofdletters…

wrang is de spot in het licht van de ochtendzon waar mijn god blijft het avontuur is al wat blinkt helder klinkt schijn venijn en apenzuur lachen moet moet niet lach niet als het moet koester in de lach je diepte van verdriet onverdiept gaat het niet zet de spot op jezelf bespot de gedachte aan het zelf zelfspot is om het even je…