Alle inzendingen over verspilde

Wij zijn permanent en wij zijn groei de verandering dag in dag uit bomend nooit de verspilde regen van gisteren, soms wel de mist boven het water een petgat, dan weer de wiedewaai uit wind, tijdsmarkering, een uitspraak van een kind. Volledigheid is uit den boze het aannemen daarvan slechts pose.…

Ik ben een kind van de wind Niet zoals ik ben een kind van mijn vader want hoeveel woorden heb ik niet verspild En nog zijn wij elkaar geen geestestap nader. Voor mij is slechts je gefluister voldoende Het zachte geruis duidt op een verstaan.…

de bron gestaard van je dorst; het deksel paste precies op je hoofd; zo zwom je met je tong in het witste dat je waste; je dronk het mooiste vlies, doordrenkt van lucht, opgespaard uit de bus, deed je het wonder dicht; je hoorde hoe de melk getild werd naar de avond toe; op het schelpenpad stond je, zonder handen voor je wagenwijde ogen, verspild…

besluiteloos avonturiert in de versomberende avondlucht niet de overdaad aan woorden van politici mediamedewerkers critici ongelukkig gekozen hol klinkend van neerbuigend tot meedogenloos vals getoonzet dat ene woord als klopje op de schouder gevoelige snaren rakend subtiel zijn gang gaand het hart roert treffend meer zegt dan legio verspilde…

De deur van gisteren zwaaide dicht Bijna uit de hengsels Het gepolijste eik kraakte Zij wrong aan de knop, trok, hield vol Zonde van de moeite, het verspilde melkzuur De vervlogen uren verzamel ik Als een hamster In mijn wangen gepropt Dan verzink ik, door algen overwoekerd Tastend in het slijk Naar haar, de halve maan, halve bol De tijd…

Mijn maag verteert geen leed Ik laat mijn wonden gapen En veracht wie ik verweet Mijn bloed zal nimmer stollen In de kraters van mijn trots Als Prometheus hang ik hier Aan mijn eigen rots En de holle waanzin, Die ook mij zal resten, Verzwakt weldra mijn ego, Zal mij tot slot verpesten Ik twijfel of elke adem Aan mijn doelen zijn verspild…

Ik ben niet boos dat heeft geen zin, verspilde tijd, dat zie ik in. Ik ben niet blij,begrijp me goed, maar leef niet voort omdat het moet. Beperkt door lichaam nooit door geest, recalcitrant ben ik altijd geweest. De lichaamskracht die er eerst zat zit in mijn geest, nu weet ik dat.…

Wordt mijn wachten dan ooit weer beloond, Of heb ik alleen maar eindeloze moeite verspild? Ik blijf op je wachten, heb ik je dagelijks gezegd.. Want: 'Blijf op me wachten', dat waren jouw woorden.. Op dat moment klonken ze ook zo vreselijk oprecht, en kon ik daarmee, mijn verdriet verantwoorden..…

Rijzend als een feniks uit mijn as Kraaien en spreeuwen verdeden mijn tijd Terwijl pauwen pronkten op jouw toneel Als liefde is zoals een dans, geef me dan die kans Maar excuseer me als ik niet mee met je speel Want ik blijf wachten in de wind Wachtend tot het tij mijn hart verkilt Alleen en onbemind Gevoelens voor de eeuwigheid verspild…

de storm die komt Heb ik mijn ziel verwond In deze ijzeren kilte Een klap in mijn gezicht Liet mij weten dat ik het wist De afloop van dit leven Is niets meer om voor te geven Ik loop hier met mijn zorgen Hier over straat in de kou Komt er ooit nog een morgen Een nieuwe ochtenddauw En is dat wat ik ooit wilde Is dit gevoel dat ik verspilde…

Tijd heb ik als illusie geïntegreerd, geen Nu-moment verspild bij het proeven van stukjes zoete herinneringen. Slapeloze nachten leggen zich neer en verven jouw schaduwlijnen op mijn adem, terwijl mijn lippen bitterzoet proeven... en de lucht zelf mij gaat dragen in dromen, in dingen die ik nog wil doen.…

De aloudheid schuilt in mist, - 't waar' moeite en tijd verspild. 'k Geef reden van die leus: in mijn hervormde dagen Drie tekens van geduld, van smachten als ge wilt: Of bleef drie eeuwen lang mijn dorst niet ongestild, Al hoorde dag aan dag mij luide om water vragen?…

Als een vogel op mijn kruin, een duin aan zee zo'n mooie plek, een gitaar met zacht trillende snaren maar alles behalve verspilde jaren. Als zon en wolken en maan is zij gebleven als dagelijks deel van ook mijn leven. Ik hoef geen kwaadaardige zaken te vangen mag mijn kamers met haar liefde behangen.…

het verdriet mij u te zeggen dat in dit leven niets van werkelijke waarde mij is gelukt geen grote daden of grootse verhalen geen avonturen beleefd of groot roman geschreven geen vriendschappen die bleven nee zelfs in de liefde was er niemand die mij bliefde voor langer dan even je zou dus kunnen zeggen “vriend” je verspilde je leven…

Ach wat moet ik, dan wel een ander met een orgaan volgepomt met smart van verspilde tijd, momenten en wat kansen hier en daar... Die niet gegrepen zijn, maar naar gekeken, omheengelopen, ter discussie gesteld, laten varen, NIETS gebleken. Ach noem het zoals het je past... het maakt niets uit...althans niet meer.…

Rijzend als een feniks uit mijn as Kraaien en spreeuwen verdeden mijn tijd Terwijl pauwen pronkten op jouw toneel Als liefde is zoals een dans, geef me dan die kans Maar excuseer me als ik niet mee met je speel Want ik blijf wachten in de wind Wachtend tot het tij mijn hart verkilt Alleen en onbemind Gevoelens voor de eeuwigheid verspild…

Goed, je doet maar Doe en laat maar wat je wilt Van mij geen raad meer, ook geen tipjes Die zijn toch aan jou verspild Doe je ding maar, voel je happy Het is jouw leven, geniet ervan Geef je over aan gevoelens Neem ook kansen, als het kan Niets zo heerlijk als jouw vrijheid Jij bent eindelijk aan het stuur Jij bepaalt dus waar je heen gaat…

lauw Weet je gespierde man jij zou altijd voor mij vechten Maar hebt het tegendeel bewezen en verspeelde al je rechten Weet je lekker ding je wist mijn onrust goed te sussen Het was alles........ behalve gemeend dus je kan mijn kont nu kussen Weet je stoere bikkel je schonk me een mega grote kater Hielp mijn gevoel naar de klote verspilde…

en krijtwit beschrijft zij de mens z ‘n vertwijfeling schept zij een blauwdruk voor de ziel Zij navigeert zich een weg uit wereld ’s illusie voorbij de distelende paden en de knarsende strijd om het bestaan Wij zien haar gaan, met haar pen in de aanslag - prinses van gouden woorden - Zij schrijft de huiver in geblakerde handen over het verspilde…

Dat schoonheid, begint met kijken, zonder te denken aan pijnlijk verleden, zonder dat punt aan die verre horizon, zonder rechtlijnigheden, geen oude opgestelde archaische wetten, geen geschreven bloemrijke dichtregels, geen verspilde gestilde leeftijden, geen bazar van onzekerheden, geen duidelijk links, geen duidelijk rechts...…

Geen oog voor bezwaren, verlies of gevaren geen rooitje maar rood staan pas later betalen Geen rampkoers vermijden maar vol in de zeilen miljoenen verduisterd de armen maar lijden Met hart en geweten beleef ik de leegte regering die stil staat maar geld doet bewegen Met argwaan voor vreemden is geven verdwenen verspild en verkwanseld in overvloed…

argusogen verpopt in mierennest's gedogen doodshoofdvlinder vliegt op schade over 1000 mijl zeewade pijlstaarttulp verstoot gifwapen vliegt ten prooi aan vogelgapen onder vogelogen dragen witte spoken manenkragen bogen perken grote beren om de honger te bezweren en zonder mond slechts rupsenzaad te teren lichtzinnige voeten verspilden…

losgeweekt Al hebben de uren geleerd Om dit met klem te ontkennen Of in de doofpot te proppen Leg jouw handpalm op mijn navel Verwar de zeden met de hoge druk Van jouw stem die versteent In het slakkenhuis van mijn oor Of beter nog Zwijg maar laat me getuige zijn Van jouw aarzelende pas Jagend naar nergens Hoeveel zinnen heb ik al verspild…

nieren te lekken Het walmde, begon plots z'n poot uit te strekken Toen het zei 'ik val aan' gaf ik spontaan de geest Het keek en het leek of het dacht dat ik lachte Het leek of ik keek, maar dat was een gedachte Mijn hersenpan zei je moet doodstil gaan wachten Ik bleef voor het beest nagenoeg hersendood Het kneep in mijn arm maar verspilde…

Kraakbeen in een zak van 't meest precieuze perkament dat ooit verspild is aan een dicht der domheid: een wezenslichaam, bedrieglijk bewegend in zijn gang, zo zachtjes heen en weer als de trieste allerteerste gebaren waarmee je een borst kunt strelen. En verspreid de stille stuipen van puistjes, tekens van een sluimerende val.…

Al die moeite die ik heb besteed, Geen minuut was er aan verspild. Maar toch.. Het klopt niet. De ene tegenslag na de andere, Samen zouden we sterker staan, De hele wereld, wat ging ons dat aan? Maar toch.. Het klopt niet. Jij hebt je vrouw en wilt bij haar weg, Het komt er toch niet van, wat is dat? Pech?…

Wel zeer kostbare tijd en energie verspild ook ogen dol gehuild Was ik ook maar een gewetenloos spons, ongevoelige. Heftig tevens zo intensief leven, vervoering ten voeten uit In de Zevende Hemel, nimmer verwacht, dikke leugen wel. Man, zo verband in je kinderlijke look Je blijft me ook de waarheid niet achter houden, siert.…

De Landgrond, verspilde Zijn zoet niet voor ons: De Zomer mocht naken, Wij voelden geen blaken Des koestrende zons. De Winter mag naadren, En wouden ontblaadren, Wy vrezen geen vorst. Geen dagen verdrieten, Daar de uren me ontschieten, Geklemd aan uw borst.…

De Landgrond verspilde Zijn zoet niet voor ons: De Zomer mocht naken, Wij voelden geen blaken Des koestrende zons. De Winter mag naadren, En wouden ontblaadren, Wij vrezen geen vorst. Geen dagen verdrieten, Daar de uren me ontschieten, Geklemd aan uw borst.…