Alle inzendingen over vloed

Door een woud van armen zoek je mijn mond en ik de jouwe, verdwaald in een oceaan van liefde, op zoek naar woorden in de ban van ondoorwaadbare vloed en overbruggende eb.…

In mijn ogen zit de zee gevangen een blinkend blauwe diepte geteisterd door zoete eb en een zilte vloed die onverstoorbaar woedend woedt voor vrijheid…

Laten we het ritme volgen eb en vloed de zee van golven breken nu de nacht ons vraagt te varen blindelings zonder kompas driften in gevoel…

een eb en vloed In haar... een springvloed soms In haar... de getijden de stroom van vreugde van lijden de tegenstroom In haar... een zandkasteel als droom Elke dag van los zand dat te maken.…

Als ik alles opgaf wat van waarde was in mijn leven, kwam het, na verloop van tijd, toch terug naar mijn leven, zoals na eb de vloed op komt afhankelijk van die mooie, mysterieuze maan.…

komen moet, maar toch, bij elke aanval van het water verweer ik, driftig scheppend, mij fanater en weet ik niet van wijken voor de vloed.…

Vloed in mijn hart Golven van verdriet Stromen met kracht Breken in mijn ziel Ontelbare druppels Zilte zoute tranen En ik kabbel voort Tot het tij zal keren…

onrust van de vloed op de kabbelende vrede van eb durf te vertrouwen.…

Gedachten drijven weg zinken naar de diepte met een stroomversnelling worden ze gehusseld om met de vloed terug te keren naar mijn Haventje. Gelouterd en ontdaan van overtollige ballast. Zo is er balans en zal het weer eb zijn.…

Soms komt een traan uit de diepte duikt ze op zoals de zon tevoorschijn springt Dan raakt ze het gevoel van warmte op de huid streelt de schoonheid van hart in een eindeloze vloed…

ik hoef de ogen niet meer te sluiten eb en vloed zijn binnen in mij zelfs bewegen zij de dromen en ik, ouder geworden, laat de getijden bescheiden, dat wel, gaandeweg in overgave stromen…

tussen eb en vloed verdween je geruisloos in afstromend water heb nog vele dagen je naam geroepen en gezocht bij hoog en bij laag maar tevergeefs je wilde het tij niet meer keren…

Zoals golven zuchten naar het strand telkens keren eb en vloed of kwinkelerend als een leeuwerik in de lente het ontstaan opnieuw begroet zo leeft zij in mij adem ik haar zijn wij in wezen het getij…

Tak zo jong en groen, Ontspruitend nieuw leven, Veilig vastgeklemd in de Snavel van een duif Teken van leven Na de vloed waarin Het oude leven Voorgoed verdwenen was…

deuren spreken in tijd van duisternis kleuren ontbinden en alles gaat voorbij pijn vindt reden de vloed en ebzucht draai je richting het ongemak ik ben en zet je te kak…

Ik rook; drink; lijd met je mee op jouw golven; te pletter waarschuwen ze voor de vloed. Als jij er niet meer bent in de nacht; dan eet ik nooit meer een hamburger met uienringen want dat doet zeer.…

tussen eb en vloed verdween je geruisloos in afstromend water heb nog vele dagen je naam geroepen en gezocht bij hoog en bij laag maar tevergeefs je wilde het tij niet meer keren…

Verbeten altijd opnieuw weer vloed tot eb.…

Ooit wenste ik een vloed van troost doch vond hier enkel een oase. Druppelsgewijs doordringend mij ...…

komen moet, maar toch, bij elke aanval van het water verweer ik, driftig scheppend, mij fanater en weet ik niet van wijken voor de vloed.…

“zij is als het schilderen van het lied van de nachtegaal” tussen eb en vloed verloor hij zijn hart de eb van zijn hoofd de vloed van zijn lendenen beschrijf haar jubelt de wind saffierblauw haar ogen stamelt hij als een dwaas scharlaken rood haar lippen als albast haar huid haren zo zwart dat met het licht van de zon er een blauw overspoelt…

komen moet, Maar toch, bij elke aanval van het water Verweer ik, driftig scheppend, mij fanater En weet ik niet van wijken voor de vloed.…

Ook ik sta te gebeuren En de vloed De vloed Trekt zijn eb Naar zich toe Er broed een oester Een meeuw vliegt Ook ik ben verliefd Aan de oevers van de Oosterschelde Koren staat te schitteren De regen staat in bloei Het is winter Of zomer En ik ben niet ongelukkig We varen over geen water En we slibben over geen schorre Een zandbank…

O ware ik toch verdronken In de bitterzilten vloed! In liefdetranen, hoe brak ook, Te smoren, is honingzoet.…

de zee is wit de zee is rood likt en liefkoost duinen en gedachten witte vloed golft over me heen schuim op de lippen andersgeaard slijm uit het slijk van haar bekken ik begeef…

De wind draagt je naam De zon streelt je haren De zee speelt eb en vloed in je hart Wil je voor mij, alleen voor mij je liefde bewaren Maak met mij vanaf nu die nieuwe start. Ik hou van je.…

Onmiskenbaar zijn zij een paar Vliegen op van zee uit eb of vloed Dalen neer op het strand de reep van zee Hij neemt haar als op vleugels mee Doet zich met haar tegoed tafeltje-dek-je voor dit paar.…

Water, overal Stroomt de huizen Binnen Ligt een vloer Van slib Ik glij onderuit Kletsnat Van de tranen Verwoest Al mijn spullen Drijven weg Op de vloed Van de rivier Van tranen…

Ben jij mal ik lig hier breeduit te zonnen en spoel -met vloed- terug in zee zodat m'n huid ...niet looit.…

Zijn er plezierjachten trekkend aan touwen Weten niet meer van vloed en van eb.…